Προφανώς, σημασία έχει να έχεις το αγαθό. Και ακόμα μεγαλύτερη να το έχεις ελεύθερα. Και περισσότερο μεγάλη να μην το καπηλεύσαι και το ευτελίζεις .
Ένα τέτοιο αγαθό είναι ο λόγος. Κάθε μορφή του. Εμείς το έχουμε. Σχεδόν όλοι.
Πάντως, οι περισσότεροι το έχουμε σε τέτοιο βαθμό που τελικά θα έπρεπε να το έχουμε λιγότεροι. Όλοι υπερασπίζονται το δικαίωμα να μιλούν ελεύθερα, να υπερασπίζονται την αυθεντία τους.
Κάποιοι – με στόμφο – προβάλλουν τα οφέλη που έχει ο λαός, το πλήθος, οι ένα μάτσο διψασμένοι για κοινωνική μόρφωση, από τον ελεύθερο και διδιδακτικό λόγο τους.
Άλλοι πάλι, χοντραίνοντας το παιχνίδι αποφασίζουν ότι δικαιούνται να κάνουν λυτρωτική σάτυρα, βαφτίζοντας τα λόγια τους, επιθυμίες ενός λαού που θέλει αλλά δεν μπορεί να επαναστατίσει… με λόγια ή με έργα.
Κάπως έτσι, η ελευθερία του λόγου και η πεμπτουσία της που είναι η ελεύθερη σάτυρα έγινε το όπιο του λαού, η πρέζα , το παυσίπονο, το παραισθησιογόνο του.Κάθεται στον καναπέ ή στο καφέ και σχολιάζει τα σχόλια των σχολιαστών που σχολίασαν τα σχόλια όσων έχουν αποφασίσει ότι είναι οι μόνοι σπουδαίοι για να αποφασίσουν τους νόμους και την μοίρα…
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την παράσταση του Κραουνάκη και γιατί τα γράφω:
Ακριβώς γιατί δεν έχουν καμία απολύτως σχέση.
Γιατί, εκεί, δεν διεκδικούν καμία αυθεντία, καμία μοναδικότητα. Δεν επαναστατούν αναπαράγοντας τα λόγια ηλιθίων, δεν πέφτουν χαμηλά δήθεν για να ακουστούν στα πατώματα που έχουν ρίξει τον λαό.
Τα λόγια σέβονται τα νοήματα, και τα νοήματα τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι το νόημα των αγαθών: της ελευθερίας, του λόγου και της ελευθερίας του λόγου.
Ο Χατζιδάκης έλεγε πως αν δεν φοβάσαι το τέρας τότε έχεις γίνει ίδιος μ αυτό. Θα έπρεπε να προσθέσει πως όποιοι επαναστατούν γελώντας με τους ηλήθιους έχουν γίνει ίδιοι μ αυτούς.
Αυτό, δεν θα το συναντήσετε στην παράσταση. Αν μη τι άλλο, όχι αυτό.
Χάρηκα πολύ που την παρακολούθησα.
Link:Νίκος Τιλκερίδης
