“Σαν φωτογραφία ζωντάνεψε στα τέλη του περασμένου αιώνα, απλώθηκε μονομιάς σιωπή θαυμαστική συγχρόνως θωπευτική. Σιωπή απ’ τις αμίλητες φιγούρες που κινήθηκαν, σιωπή κι απ’ τον κόσμο που βωβός παρατηρούσε στην τετράγωνη λευκή οθόνη να πραγματοποι-ούνται εξαίσια οράματα έρωτα και πάθους, με ανεξίτηλες μορφές ανδρών και γυναικών καθώς και ατελείωτα γκανγκς μεγάλων κωμικών, που μας παρείχαν νέες διαστάσεις στα προβλήματα εκείνου του καιρού. Μα σαν μίλησαν οι φιγούρες, σκοτώθηκε η σιωπή και ο χώρος γέμισε αμηχανία και Μουσική. Έτσι γεννήθηκε η Μουσική του Κινηματογράφου, θα έλεγε κανείς. Από τη σιωπή. Και η Μουσική αυτή υπήρξε στην αρχή λίγο σκοτάδι, τίτλοι, ηχητική περιγραφή του ονείρου, πράξη ζωής και θάνατος, ενέργεια, νίκη, τέλος – διέξοδος, επιστροφή στο σπίτι. Η Μουσική του Κινηματογράφου συντηρεί στη μνήμη την εικόνα, την ερμηνεύει ενώ συγχρόνως χρωματίζει επιθυμίες και μνήμες δικές μας και την προσωπική μας ταύτιση με τις πτυχές ενός ασπρόμαυρου ονείρου 35 χιλιοστών”.
Mάνος Χατζιδάκις ( 1981)*
A Single Man (Ένας άνδρας μόνος), Abel Korzeniowski, Shigeru Umebayashi
Relativity Music Group (2009)
Ο Tom Ford μεταφέρει στον κινηματογράφο το βιβλίο του Christopher Isherwood και ο Colin Firth δίνει μια τρομερή ερμηνεία που τον φέρνει μέχρι τις υποψηφιότητες των Oscar εκείνης της χρονιάς, χωρίς όμως να κατακτήσει το αγαλματάκι. (Το κάνει όμως τον επόμενο χρόνο με τον Λόγο του Βασιλιά). Η ταινία αφηγείται το 24ωρο ενός καθηγητή πανεπι-στημίου, αφού μάθει για τον θάνατο του συντρόφου του σε ατύχημα, καθώς ψάχνει κίνητρο και νόημα για να συνεχίσει τη ζωή του. Ο άγνωστος μέχρι τότε Abel Korzeniowski, παραδίδει, ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) δραματικά soundtrack των τελευταίων χρόνων, καταφέρνοντας να αποδώσει εξαιρετικά μέσα από τη μουσική του, την ατμόσφαιρα του φιλμ και τον ψυχικό κόσμο του ήρωα. Ένα soundtrack, που αδίκως δεν έφτασε μέχρι τα Oscar του 2010 (το πήρε ο Michael Giacchino για την υπέροχη μουσική του στο Up της Pixar), καθώς μιλάμε για μουσικό διαμάντι…
Cinema Paradiso (Σινεμά Ο Παράδεισος), Ennio Morricone
DRG Records (1989)
Μια ταινία για το σινεμά από το ίδιο το σινεμά. Μια ταινία για την παιδική ηλικία την εφηβεία τη νιότη και την ενηλικίωση. Για την παιδική αθωότητα. Για τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Μια ταινία ύμνος στη φιλία. Και μέσα σε όλα αυτά, η υπέροχη μουσική του μαέστρου Ennio Morricone που κάνει το φιλμ απλά ξεχωριστό. Ο συνδυασμός του Giuseppe Tornatore με τον Ennio Morricone είναι συνταγή επιτυχίας ( Ο Θρύλος του 1900 (1998), Μαλένα (2000), Το Τελευταίο Χτύπημα (2013)). Η σκηνή του φινάλε σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστη…
La Vita E Bella (Η Ζωή Είναι Ωραία), Nicola Piovani
Virgin Records America (1997)
Μόνο ωραία; Υπέροχη. Συγκινητική. Αισιόδοξη. Δεν ξέρω πόσα επίθετα υπάρχουν για να περιγράψουν την αντιπολεμική αυτή ταινία, ύμνο στη ζωή, που έφτιαξε ο Roberto Benigni το 1997. Είναι από τις φορές που η εικόνα και η μουσική μιλάνε από μόνες τους. Μια γλυκιά αθώα, γαργαλιστική μελωδία, που έγραψε ο Nicola Piovani, μαθητής του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι στα τέλη του 60’ με αρχές 70’ και ξεχειλίζει από εικόνες και συναισθήματα. Μια μελωδία, που συγκίνησε και την Ακαδημία και έτσι της χάρισε το Oscar το 1999. Το 2012 είχα τη χαρά, να απολαύσω τον Nicola Piovani στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Είδα έναν χαρούμενο και χαμογελαστό άνθρωπο με τεράστια αγάπη για αυτό που κάνει. Ένα άνθρωπο αεικίνητο και γεμάτο ενέργεια, κάτι που καθρεπτίζεται και στην ίδια του τη μουσική. Και όταν η αίθουσα σείστηκε από τα χειροκροτήματα του κοινού, στο πρόσωπό του σχηματίστηκε αυτή η γνήσια και ανόθευτη χαρά, που βλέπεις μόνο στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού. Α και να μην το ξεχάσω. Καλημέρα πριγκηπέσσα!
Forrest Gump Alan Silvestri
Epic Soundtrax (1994)
Να πω εδώ ότι γράφω για τη μουσική της ταινίας (το score) που έγραψε ο Alan Silvestri και όχι το soundtrack, που και αυτό έχει μια θαυμάσια συλλογή τραγουδιών. Είναι η αγαπημένη μου κινηματογραφική μουσική οπότε θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται. Μου είναι κάπως δύσκολο να γράψω για αυτήν τη μουσική, γιατί πολύ απλά, είναι η μουσική με την οποία γράφω. Πριν πάρω το στυλό και γράψω το οτιδήποτε στο χαρτί (εδώ είμαι παραδοσιακός, εκφράζομαι καλύτερα στο χαρτί) πρέπει από πίσω να παίζει αυτό το αριστούργημα του Silvestri. Αλλιώς τίποτα. Δεν παίρνει μπρος. Γιατί; Δεν ξέρω. Ίσως γιατί καταφέρνει να μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, όπως έκανε και ο Tom Hanks μέσα από τον ρόλο του ιδιαίτερου Forrest Gump, που του χάρισε το δεύτερο συνεχόμενο Oscar του. H μουσική του Alan Silvestri τυλίγει στοργικά την αθωότητα και την άδολη αγάπη που ξεχειλίζει μέσα από τον Forrest, κάνοντας την σκηνή με το φτερό να μένει χαραγμένη στη μνήμη. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βρήκα τις λέξεις που έψαχνα για αυτή τη μουσική. Στοργή και τρυφερότητα
Edward Scissorhands (Ο Ψαλιδοχέρης) Danny Elfman
MCA Records 1990
Μιας και αναφέρθηκα παραπάνω σε πετυχημένες συνταγές, δεν θα μπορούσα να αφήσω απ’ έξω από τη λίστα και μια από τις συνεργασίες του Danny Elfman με τον Tim Burton. Ο τελευταίος, έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα στο να διηγείται ιστορίες. Νομίζω ότι είναι μια κατηγορία μόνος του. Η μουσική του Elfman είναι ότι ακριβώς χρειάζεται η ταινία. Αφηγηματική, μα πάνω απ’ όλα παραμυθένια. Δένει απόλυτα με τον ψυχισμό και τις εκφράσεις απορίας και αθωότητας του Edward, (απολαυστικός ο Johnny Depp στον ρόλο) όταν δειλά δειλά γνωρίζει τον κόσμο. Μια μουσική, που θα μείνει για πάντα ολόφρεσκη μα και διαχρονική.
*Από ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι τον Αύγουστο του 1981 στο Δημοτικό κινηματογράφο των Χανίων «Κήπος» πριν την προβολή της ταινίας Blue
https://www.youtube.com/playlist?list=PLpxLFXdIu2U-HvmdORT7p-7p-hSzfKSSf
Link:Μάνος Ψαρρός
