Ντιζάινερ 2 Ντιζάινερ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ | Της Πόπης Αναστούλη

«Εγώ ακούμπησα στην τέχνη γιατί βρήκα κάτι εξαιρετικά όμορφο! Είμαι 77 χρονών και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου δίχως assignment» ακούω να λέει ο Γιάννης Τσεκλένης. Ο πολυδιάστατος Ντιζάινερ, που οραματίστηκε την Ελλάδα στην διεθνή αρένα της Μόδας και το ελληνικό προϊόν επώνυμο. Χαρακτηρίστηκε ως «ο εικαστικός σχεδιαστής με το χρυσό άγγιγμα» που οι δημιουργίες του ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα και φορέθηκαν σε 40 χώρες.

 

«Για να πετύχεις στη ζωή σου πρέπει να βάλεις στόχους και στοιχήματα με τον εαυτό σου και …που και που να τα λες, να τα μοιράζεσαι και να εκτίθεσαι…»

 

Ο σχεδιαστής 360 μοιρών, με πολλές πρωτιές στο βιογραφικό του και με την υπογραφή TSEKLENIS σε ενδύματα, αξεσουάρ, αεροπλάνα, τρένα, οικισμούς, ξενοδοχεία, λεωφορεία, τρόλεϊ, υφάσματα, αυτοκίνητα, αντικείμενα, αξεσουάρ, αρώματα, παρά την επιτυχία τόσων χρόνων εξακολουθεί να προσφέρει ποικιλοτρόπως στους νέους δημιουργούς και μέσα από την συμμετοχή του στην σχολή τεχνών “Vellios School of Art”. Όταν τον ρωτώ για τα εφόδια και τα εργαλεία του καλού σχεδιαστή, μου εξηγεί για τη σπουδαιότητα της πολλαπλότητας και επικαλείται τα λόγια ενός Ιταλού βιομηχανικού σχεδιαστή επιπέδου Philippe Starck, τον Massimo Vignielli: “If you can design one thing, you can design anything”.

 

«Ο σχεδιαστής δουλεύει για να κάνει τα πάντα προεπίκαιρα! Είναι σαν το σκηνοθέτη από την τελευταία του ταινία. Κρίνεται από το επίκαιρο του έργου του. Για πότε και για ποια σεζόν σχεδίασε τι; Το design στις μέρες μας μπορεί να είναι μασημένη τροφή διεθνών τάσεων, ένα φουστάνι ή ένα κουστούμι ανδρικό δεν είναι αρκετό. H έρευνα αγοράς και το marketing, το “σε ποιον απευθύνεται” ο κάθε σχεδιαστής, ασφαλώς και είναι κάτι μοναδικό!

 

Η Μόδα είναι πολύπλοκη, δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια των σχεδιαστών. Είναι εξαιρετικά σημαντική επένδυση για έναν οίκο μόδας να κάνει μια συλλογή, η οποία θα πρέπει να “ζήσει” τρεις με έξι μήνες. Για τον επιτυχημένο σχεδιαστή είναι αυτό το “180 μοίρες” που βλέπει χωρίς να κουνήσει καν το κεφάλι του. Να μπορεί να σχεδιάζει για την συνολική εικόνα από τα αξεσουάρ, την ατμόσφαιρα, τα πάντα… Nα εκφράζει καλλιτεχνικά όσα το marketing θα υποδεικνύει σχετικά με το πώς θα “πουλήσει” και θα “στήσει” την επιχείρηση του.

 

Έχω φτιάξει τόσους χώρους στις boutique TSEKLENIS, ώστε να εκφράσω το brand μου συνολικά και έκανα τόση δουλειά που ήμουν έτοιμος μετά να φτιάξω ξενοδοχεία.

 

Ως σχεδιάστρια έχω μελετήσει αμέτρητες δουλειές του Τσεκλένη και πάντα εντυπωσιάζομαι από την διαχρονικότητα του. Αντικρίζω σημερινές συλλογές με εμπνευσμένα prints από τα μωσαϊκά της Ραβέννα, με Gauguin, με παραδεισένια prints και επιρροές από αρχιτεκτονική και μου θυμίζουν όλα συλλογές TSEKLENIS πριν από 40 χρόνια. Από το 1965 με το μεγάλο οpening Τσεκλένης-Κρίτσας στη Νέα Υόρκη και τη θεματική συλλογή «Κύματα», ο Γιάννης Τσεκλένης πρωτοπορούσε. Στην διαδρομή του συναντούμε αγγεία, κύματα, ελληνικά εραλδικά σύμβολα, βυζαντινά χειρόγραφα, βουντού, έντομα, ξυλόγλυπτα, τσάρους, καρτούν, καραβάκια, τον Paul Poiret, ερωδιούς, ορχιδέες, μωσαϊκά της Πέλλας, τριαντάφυλλα, μαύρα πετράδια, την Αρπαγή της Περσεφόνης, τίγρεις και πάνθηρες, ηλιαχτίδες, αφρικάνικες εικόνες και το Γκάζι (!), πίνακες του Ελ Γκρέκο και του Γαΐτη…

 

«Εγώ ακούμπησα στην τέχνη γιατί βρήκα κάτι εξαιρετικά όμορφο. Κατά συνέπεια με την θεματολογία μου πούλαγα εκ του ασφαλούς πάνω σε τεράστιους καλλιτέχνες. Ασφαλώς και υπήρξαν συνεργασίες με τεράστιο συναισθηματικό δέσιμο, όπως με τον Γαΐτη που κάναμε δουλειές που έσκισαν! Mπήκα στην μόδα από την καπνοδόχο στο σαλόνι, δεν μπήκα από την πόρτα του υπηρετικού προσωπικού, έπεσα σαν Άγιος Βασίλης. Καθώς είχα μια οικονομική αδυναμία για να δημιουργήσω το brand μου στον παγκόσμιο χώρο, άφησα να το δημιουργεί μια θεματολογία η οποία ήταν news making! Δεν έχω σπουδάσει στην ζωή μου, αλλά έχω σπουδάσει “κατ οίκον διαφήμιση”». Ίδρυσε την διαφημιστική εταιρεία SPECTRA εν έτη ‘62-‘63, η οποία ασχολήθηκε με την έρευνα της αγοράς. «Μέσα από τη διαφήμιση έμαθα την δύναμη του editorial. Το brand δεν γίνεται από τις διαφημίσεις. Το brand γίνεται από το “mouth to mouth”. Και το “mouth to mouth” προκύπτει όταν με κύρος δημιουργούνται editorials, δηλαδή δημοσιογραφική κάλυψη.

 

Την δεκαετία του ‘60 υπήρχαν τάσεις όπως florals, geometric, pop art… δεν υπήρχε αυτό που έκανα εγώ. Ο Emilio Pucci μου έδωσε το έναυσμα των bold prints στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Εγώ βγήκα το ‘65, όπου πραγματικά μέσα από τον θεματικό σχεδιασμό ήταν σαν να κάνω highjacking ένα αεροπλάνο. Παρουσίασα Ρωσική συλλογή εμπνευσμένη από τους Τσάρους, την κουμουνιστική Ρωσία και από το Fabergé egg, την ίδια ημέρα που, με δύο ώρες διαφορά, έφτανε ο Nixon και ο Kissinger στη Μόσχα. Στο Casino Russe στη ΝΥ, ένα club το οποίο ανήκε σε έναν Έλληνα, ήρθε τότε το ABC, το μεγαλύτερο δελτίο ειδήσεων της Αμερικής, όπου βγήκα “coast to coast” και κάλυψα 3 λεπτά σε όλη την Αμερική, ως ο crazy Greek. Εκατομμύρια δολάρια να πλήρωνες, δεν θα στο έκανε το ABC! Αυτή ήταν η δύναμη του θέματος. Αυτό ήταν το news making” και η δημοσιογραφική κάλυψη.

 

Το 1979 μπήκε στο Metropolitan της ΝΥ, όταν και πάλι πρώτος σκέφτηκε μια νέα διάσταση διάδοσης του έργου του μέσω κινηματογραφικών προβολών μόδας. Με τίτλους τέλους «directected by Tseklenis, a story Carved on Wood, clothes by Tseklenis», ώστε να μη θεωρηθεί διαφημιστικό το περιεχόμενο, δημιούργησε 35λεπτες ταινίες μόδας, τις οποίες “άρπαξαν” επίσης τα μεγάλα κανάλια της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας, ενώ παίχτηκαν και στο ΒΒC. Οι δουλειές του δημοσιεύονταν στον διεθνή τύπο από την Washington Post, το Life και τους LA Times έως την Vogue, το Vanity Fair και το Elle, ενώ ο ίδιος ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, έκλεινε συμφωνίες και ταυτόχρονα οραματιζόταν την Ελλάδα και τους υπόλοιπους Έλληνες σχεδιαστές να κατακτούν μια θέση στον παγκόσμιο χώρο της μόδας.

 

«Την δεκαετία του ‘40 αν ήμουν designer θα ήθελα μήνες για να πάω στην Αμερική. Την δεκαετία του ‘60, ‘70 ήταν και πάλι δύσκολο και επιπλέον χρειαζόταν να φας περιουσίες για να είσαι στην Νέα Υόρκη.   Σήμερα, σε λίγα δευτερόλεπτα, είσαι παντού… ανοίγουν οι δρόμοι. Μέσω του Ιnternet οι επιχειρήσεις μπορούν να ανοιχτούν σε offshore αγορές τόσο στην παραγωγή, όσο και στην πώληση, οι συνθήκες έχουν πλέον αλλάξει. Μέσω του Internet μπορείς να κάνεις το όνομά σου γνωστό παντού. Χρησιμοποιώ το Facebook και επικοινωνώ μέσω 5000 φίλων, με άλλους 100.000 φίλους φίλων κ.λπ. Δεν ξέρω αν αυτό το κοινό είναι στοχευμένο. Μέσα στους “φίλους” έχω θαυμάστριες που ντύθηκαν με φορέματά μου την δεκαετία του ‘70 και τώρα είναι στο ΚΑΠΗ. Σίγουρα δεν είναι target group είναι όμως group… είναι fan group!

 

Ασφαλώς και η κρατική έλλειψη εξωστρέφειας και η ατολμία υπαγορεύουν δυσκολίες στην επιχειρηματική δράση, όποιες και αν είναι οι συνθήκες αγοράς και όχι μόνο λόγω κρίσεως. Το ‘60-‘70 και ‘80, ακόμα και με την χούντα, η Ελλάδα ήταν “της μόδας”. Με την σημερινή κρίση είναι και πάλι “της μόδας” η Ελλάδα γιατί μας βρίζουν, άρα μας κουβεντιάζουν. Ο Ωνάσης έλεγε: “Να στεναχωριέσαι όταν σταματήσουν να σε βρίζουν”. Ο Ωνάσης δεν ήταν Olympic Αirlines ήταν Onassis Αirlines. Με είχαν ρωτήσει αν ντύνω τη Τζάκι και είχα πει όχι, αλλά ντύνω την ερωμένη του Ωνάση, την Ολυμπιακή Αεροπορία!

 

Σε ένα συνέδριο που έγινε πριν ένα χρόνο στη Μεγάλη Βρετανία, το “Business of Luxury Conference”, το δικό μου κεφάλαιο αφορούσε στην Ελλάδα ως την ωραιότερη χώρα του κόσμου, όχι γιατί είναι όμορφη, αλλά γιατί είναι 20 χώρες μαζί σε μια. Στο παρελθόν, το ‘71 γίνονταν μεγάλες καμπάνιες με θέμα “which Greece are you going to take with you? ” Ποια Ελλάδα θα ήθελες να πάρεις μαζί σου… η Ελλάδα είναι η χώρα των διακοπών και επιμένω ότι θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί στον σχεδιασμό, φτιάχνοντας επώνυμες συλλογές με ρούχα διακοπών. Vacation fashion! Το είχαν κάνει κάποτε οι Καλιφορνέζοι.

 

Το 1979 ακολούθησα την ίδια φιλοσοφία και έκανα τα Aegian Whites, τα οποία πήγαν εξαιρετικά καλά, φανταστείτε ότι ένα φόρεμα μόνο, πούλησε 15.000 κομμάτια. Η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει ρούχα που να θυμίζουν τσολιάδες, ούτε Folclore-παραδοσιακά. Με τα ρούχα διακοπών έχεις άνεση επιλογών και σαφή διαφοροποίηση στον σχεδιασμό. Επιπλέον, η Ελλάδα είχε 2 βασικά προϊόντα, το μετάξι και το βαμβάκι, τα οποία δεν υπάρχουν πια. Θα έπρεπε να κάνουμε κάθετη εκμετάλλευση με Έλληνες σχεδιαστές που θα αξιοποιούν τις πρώτες ύλες, σχεδιάζοντας νέες εξαγώγιμες συλλογές και έτσι να προκύπτουν υπεραξίες από την πρώτη μας ύλη. Το 1996 σε τηλεοπτικό live debate με τον Κώστα Χαρδαβέλα, όπου συμμετείχαν ο Γιάννος Παπαντωνίου και ο Στέφανος Μάνος, που έχουν διατελέσει Υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, εκπρόσωποι εργατών, εκπρόσωποι του ΣΕΒ και άλλων φορέων, εγώ ήμουν εκεί ως πρώην πρόεδρος της Πειραϊκής Πατραϊκής και όταν ήρθε η σειρά μου ζήτησα ένα λεπτό για να κάνω μια εισαγωγή, λέγοντας ότι η Ελλάδα στην δεκαετία του ‘80 είχε ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ, ήταν η 12η χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και έτοιμων ενδυμάτων. Τότε, είχαμε ήδη χάσει το 50% από την αποβιομηχάνιση. Για παράδειγμα, η παραγωγή μεταξωτών στο Σουφλί είχε μειωθεί από 3.000 τόνους σε 3. Ρώτησα αν έχουν κάποιο πρόγραμμα, ώστε να παράσχουν marketing, τεχνογνωσία, υποστήριξη και να μη χαθεί και το υπόλοιπο 50%. Μου απάντησαν συμφωνώντας μεταξύ τους για πρώτη φορά, ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να ασχολείται με τέτοιες στρατηγικές. Εγώ απάντησα ότι είναι μόνο δουλειά του κράτους αυτές οι στρατηγικές… καληνύχτα σας… Τότε κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

 

Η ελληνική βιομηχανία εξαφανίστηκε όχι μόνο από αυτούς που ασχολήθηκαν μαζί της, αλλά και από την απραξία του κράτους. Και τι πάθαμε, γίναμε κάποτε ένα υπεργολαβικό κράτος. Ερχόταν ο Γερμανός, έφερνε τα πατρόν, τα υλικά του και έπαιρνε φτηνή παραγωγή. Μέχρι που ένα Σάββατο δεν ήρθε. Το πουκάμισο που φοράω έχει 29 φάσεις παραγωγής. Έλεγε λοιπόν ο Γερμανός “αν μου βάλεις 29 άτομα να κάνουν τη δουλειά σε 28 λεπτά θα σου δίνω 29 x 15 Pfennig”. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι price taker, μια λεμονόκουπα που όταν τη στύψεις, την πετάς. Έτσι ένα Σάββατο, όταν ζητήσαμε 1 μάρκο παραπάνω, μας εγκατέλειψαν. Ενώ όταν είσαι brand, είσαι price maker.

 

Το σύνηθες όλα αυτά τα χρόνια ήταν κάποιοι επιτήδειοι βιοτέχνες να παίρνουν φοιτητές στο Μιλάνο για να δουν δημιουργίες οίκων και μετά τους έβαζαν να τις αντιγράφουν. Από την άλλη μεριά ένας κόσμος ολόκληρος που “ενημερώνει” είναι αδαής. Μέχρι πρότινος τη μόδα στα περιοδικά έγραφαν οι γυναίκες ή οι γκόμενες των εκδοτών. Ο ελληνικός τύπος τα τελευταία χρόνια έχει κάποιες καλοσπουδασμένες συντάκτριες, αλλά πλέον δεν τις χρειαζόμαστε. Τα ταλέντα έφυγαν και καλώς έκαναν.

 

Η εξαφάνιση της ελληνικής βιομηχανίας μόδας αφορά και στα μέσα και στις τράπεζες. Καταλαβαίνουν οι τράπεζες τη δυναμική του κάθε σχεδιαστή; Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που έχουν βλέψεις να επεκταθούν και των υπολοίπων; Σήμερα το ταλέντο ψυχορραγεί, οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν, το κράτος δεν στηρίζει.

 

Οι δύο λέξεις μου για τη σημερινή επιτυχία, είναι οι Έλληνες να μη κάνουν μόνο Νεοφυείς Επιχειρήσεις, να κάνουν και Ευφυείς Επιχειρήσεις. Greece aims instead of startups, smartups… αυτό το έβαλα στο twitter και σε ομιλία μου στο Πανεπιστήμιο.

 

Δε χρειάζεται πια να πας παντού για να πουλήσεις την Ελλάδα. Για να πουλήσεις την Ελλάδα πρέπει να φτιάξεις χαρακτήρα».

 

Facebook – Yannis Tseklenis

 


 

«Mετά τη δήλωση του Γιάννη Τσεκλένη για το πώς ακούμπησε στην τέχνη, ακούμπησα και εγώ στο Γιάννη Τσεκλένη γιατί βρήκα κάτι εξαιρετικά όμορφο! Με έμπνευση  από τα bold prints  έως το απόλυτο “chic” ΤSEKLENIS, αναζήτησα σε Vintage Boutiques, Outfits που να μιλάνε για το σύγχρονο και το παλιό που καταλήγει να είναι διαχρονικό.  Στάθηκα σε γωνιές της παλιάς Αθήνας, εκεί που όλα ξεκίνησαν για τον Γιάννη, τη δεκαετία του ‘60”,  και ακόμα, όπως ο τίτλος μιας συνέντευξης του, “Συνεχίζουμε” (!) ».

 

FASHION EDITORIAL

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΛΗΡΟΝOΜΙΑ

THE INHERITED NOSTALGY

Inspired by Yannis Tseklenis

PHOTOGRAPHER: Νικόλαος  Τσάπογλου

 

L1040138

 

L1040343

Η Πόπη φοράει Vintage clothing Treasure House | χειροποίητα παπούτσια Anna Simitzi Footwear Designer | αξεσουάρ ΤISPOPIS.gr

L1040156

Η Πόπη φοράει Vintage clothing Treasure House | χειροποίητα παπούτσια Anna Simitzi Footwear Designer | αξεσουάρ ΤISPOPIS.gr

L1040387λκκλ

Η Πόπη φοράει wearvintage.gr | χειροποίητα παπούτσια Anna Simitzi Footwear Designer | αξεσουάρ ΤISPOPIS.gr


wearvintage.gr – Original Vintage from all over Europe 

Treasure House –Unique Vintage Clothing & Accessories, Protogenous 6, Athens

Handmade Shoes by @Anna Simitzi Footwear Designer- Shoemaker 

ΤISPOPIS.gr accessories: & jewels


 

TISPOPIS DIY HOW TO…

 

 

 

 

Πόπη Αναστούλη (BA, MBA) Μου αρέσει να δημιουργώ. Με απελευθερώνει η δημιουργία σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα στάδια, από την ιδέα στην δράση και την υλοποίηση. Είμαι αυστηρή καμιά φορά με τους ανθρώπους, αλλά έχω καλές προθέσεις! Αγαπώ την ελευθερία στην έκφραση, το λόγο, τη σκέψη και την δράση, στα πλαίσια που σέβεται την ελευθερία των άλλων. Λατρεύω τις δημιουργικές ομάδες και τα πρότζεκτ, το DIY, το Φεστιβάλ Χρωμάτων, την Αφρική, τις φιλότιμες απόπειρες και την αυθεντικότητα στους ανθρώπους. Νιώθω όμορφα όταν σκέφτομαι ‘You can make everything you love, when you love making :-)’…


Link:Πόπη Αναστούλη

test