Ο Άντον Τσέχωφ σε επιστολές που λάμβανε από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας για την επιτυχία των παραστάσεων των έργων του, απαντούσε ως εξής: “Δε καταλαβαίνω γιατί όλοι οι θεατές κλαίνε με τα έργα μου, εγώ κωμωδίες έγραψα…”. Χωρίς να γνωρίζουμε αν αυτό αληθεύει ή να αποτελεί απλώς ένα ανέκδοτο στο κόσμο της τέχνης και το θεάτρου, ο Κώστας Φιλίππογλου παρουσίασε ένα “Γλάρο” που άγγιζε τα όρια της κωμωδίας, φέρνοντας στην επιφάνεια όλο το χιούμορ που κρύβει στα θεατρικά του έργα ο Ρώσος συγγραφέας. Μέσα από μια αρκετά “μπρεχτική” σκηνοθεσία – με τους ηθοποιούς επί σκηνής, να μπαινοβγαίνουν ανάμεσα στους σκοτεινούς ρόλους του έργου και στην πραγματική τους ιδιότητα – ο σκηνοθέτης κατάφερε, να δώσει απλόχερα στον θεατή όλα τα μηνύματα ελπίδας αλλά και αδιεξόδου που φέρουν μαζί τους οι ήρωες. Χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου, αμηχανίας αλλά και συγκίνησης, με τους ηθοποιούς να ζούνε αληθινά συναισθήματα κάτω από φανταστικές συνθήκες. Χωρίς κανένα σκηνικό, πέρα από μερικές καρέκλες και ένα τραπέζι, και χωρίς ιδιαίτερο φωτισμό, οι ηθοποιοί μέσα από τη κίνηση της Φρόσως Κορρού, έπλασαν ολόκληρο το κόσμο του συγγραφέα σε μια άδεια σκηνή. Η ενέργεια των σωμάτων τους και η ένταση της φωνής τους, δημιουργούσε τις κατάλληλες ατμόσφαιρες, ανάλογα και με το τι πρέσβευε κάθε φορά η κατάσταση του έργου. Έξυπνη προσθήκη αποτέλεσε η παρουσία τεσσάρων ανδρείκελων που αποκτούσαν κίνηση και φωνή μέσω των ηθοποιών-οργανοπαικτών, παραπέμποντας σε ένα θέατρο, όχι τόσο οικείο στον δυτικό κόσμο, στο θέατρο της Ασίας και της Άπω Ανατολής. Η χρήση της κάμερας και η προβολή της εικόνας της στον τοίχο, έδειχνε κάθε μορφή έκφρασης της μιμικής του προσώπου του ηθοποιού, αν και συχνό φαινόμενο σε αρκετές παραστάσεις, εντυπωσιάζει και κινεί το βλέμμα και την προσοχή του θεατή. Η Ναταλία Τσαλίκη, με απόλυτο έλεγχο και μαεστρία, ερμήνευσε τον ρόλο της Αρκάντινα, όπως επίσης και ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, με αυστηρό σεβασμό, τον ρόλο του συγγραφέα Τριγκόριν. Ιδιαίτερη εντύπωση άφησε ο Γιάννης Καραούλης, που κατά τη γνώμη μου έδωσε ακριβώς την σωστή πνοή που χρειάζεται ο ρόλος του νεαρού και νέου συγγραφέα Τρέπλιεφ.
Μέσα από τη διπολική ζωή των χαρακτήρων του έργου, δημιουργείται το εξής ερώτημα: Αξίζει κανείς να προσπαθεί, υλοποιώντας έστω και στο ελάχιστο τα όνειρα του, φτάνοντας στα άκρα ή χωρίς καμία προσπάθεια, να γίνεται έρμαιο μιας διεφθαρμένης κοινωνίας;
Χωρίς δεύτερες σκέψεις “Ο Γλάρος” στο θέατρο Θησείον, είναι μια παράσταση που πρέπει να δεις.
Μετάφραση: Χαρά Σύρου
Aπόδοση – Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Κίνηση – καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού
Σκηνικά – κοστούμια: Κέννυ Μακλέλλαν
Μουσική: Lost Βodies
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βίντεο – Φωτογραφίες – βοηθός σκηνογράφου: Όλγα Μπρούμα
Creative manager: Ελένη Καψαμπέλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου
Παραγωγή: Λυκόφως
Ερμηνεύουν: Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιάννης Στεφόπουλος, Σοφία Γεωργοβασίλη, Ίριδα Μάρα, Γιάννης Καραούλης
Link:Μάριος Κρητικόπουλος
