Θα αναρωτιέστε γιατί “Ο Μουνής” της Λένας Κιτσοπούλου συνεχίζει για δεύτερη χρονιά να κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία. Δικαίως, καθώς παρουσιάζει θέματα που λίγοι τολμούν να θίξουν. Για δεύτερη φορά βρέθηκα κι εγώ ως θεατής στην παράσταση αυτή, όμως με μεγαλύτερη προσήλωση για το τι θα ακολουθούσε, αν και γνώριζα την κατάληξη του. Τα σχόλια, το κείμενο και κατ΄ επέκταση η συγγραφέας, μιλούν έξω από τα δόντια, παρουσιάζοντας την “πραγματική” πραγματικότητα της κοινωνίας στην επαρχία. Χωρίς κανένα, δισταγμό θίγει θέματα όπως η τήρηση των αξιών, του ήθους και της αξιοπρέπειας. Με έναν έξυπνο, περίτεχνο και στα όρια του χυδαίου, λόγο, όλο το παρασκήνιο της επαρχίας γίνεται ορατό και σε ένα κοινό που εθελοτυφλεί πεπεισμένο πως δε γνωρίζει τι συμβαίνει έξω από τον κύκλο του. Όταν όμως, βλέπεις κάτι μπροστά στα μάτια σου, γίνεται πιο εύκολα κατανοητό και αντιληπτό, αναγνωρίζοντας πολλές φορές κοινά βιώματα.
Φυσικά και δε θα σας αποκαλύψω γιατί ο ήρωας λέγεται Μουνής, αλλά ούτε και την ιστορία του. Θα πω μονάχα ότι ο “καημένος” αυτός ανθρωπάκος είχε κάποιες αδυναμίες, όπως όλοι μας άλλωστε.
Ο σκηνοθέτης δούλεψε με νέα παιδιά, νέους ηθοποιούς με όρεξη, που έδωσαν όλοι την ενέργεια τους στους ρόλους που υποδύονταν. Κράτησαν ένα πολύ δύσκολο κείμενο θεματικά, με απόλυτο ενδιαφέρον, καθηλώνοντας το κοινό. Η παράσταση έκρυβε ένα αληθινό χιούμορ και μια ειρωνεία που σε μερικές περιπτώσεις γινόταν λίγο ενοχλητική. Αρκετές φορές ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, είτε σε εμάς είτε στους γύρω μας, αλλά κάνουμε τα στραβά μάτια. “Όλα καλά” λέμε και προχωράμε, ενώ αυτό το γεγονός μας καίει για την υπόλοιπη μας ζωή. Τελοσπάντων.
Επαρχία λοιπόν, με τα κοστούμια να έχουν ξεμείνει από τη δεκαετία του ’80 θυμίζοντας τις απόλυτα λάθος στιλιστικές επιλογές των κυριών της εποχής. Έντονο μακιγιάζ που παρέπεμπε σε κλόουν και φούσκωμα στο μαλλί για να δώσει και μερικούς πόντους στο ύψος. Οι ανδρικοί ρόλοι από την άλλη, τα κλασικά παιδιά του χωριού, ντυμένα με πουκαμισάκια και λουστρίνια. Το σκηνικό πολύ απλό, δυο μακρόστενα τραπέζια και μερικές καρέκλες. Οι τοίχοι, ντυμένοι με όλες τις ζωγραφιές που έκανε ο Μουνής πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντιλο του καφενείου. Όλο γυναίκες, ημίγυμνες κυρίως, που είχε η κάθε μία το όνομα της. Γυμνό, βρισιές, χυδαιότητες χωρίς καμία επιτήδευση. Δικαιολογημένες πράξεις που έδωσαν στο τελος ένα καλό αποτέλεσμα.
Ο Μουνής, ένας άνθρωπος παράξενο τρένο… Στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά – Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Κάλλι Χαρόβα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Πάνος Τοψίδης, Αγάπη Κουρομπλή
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη
Link:Μάριος Κρητικόπουλος
