Λένε πως υπάρχει ένα όμορφο μέρος που ο άνθρωπος μπορεί να βρει την γαλήνη…. Γέλασα τόσο δυνατά όταν το άκουσα… παραμύθια σκέφτηκα ….Η αδυναμία των ανθρώπων να πιστεύουν ότι μπορούν να βρουν γαλήνη… και γέλασα ακόμη πιο δυνατά που πνίγηκα στον απόηχο του γέλιου μου…

Βγήκα στον δρόμο και περπάταγα χωρίς προορισμό… όσους συνάντησα πήγαιναν προς άλλη κατεύθυνση. Πήγαιναν να βρουν την ευτυχία…. Γέλασα πάλι, ακόμη πιο δυνατά, τόσο δυνατά που δεν έβγαινε ήχος… τότε καθώς περπατούσα συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε έρημους δρόμους, δεν υπήρχε κανείς δίπλα μου , μόνο η σκιά μου, πιστή φίλη του μοναχικού μου δρόμου…

Παίζοντας μαζί της, άρχισε να παίρνει διάφορες μορφές , τις δικές μου μορφές… και τότε κατάλαβα τι ψάχνουν όλοι γύρω μου και πιο είναι αυτό το μέρος της γαλήνης . Περπάτησα ακόμη πιο μακριά… εκεί που φτάνεις μόνος και βρήκα όσα δεν ήξερα ότι ψάχνω… δεν ήταν μέρος , ούτε ιδέα ήταν η αλήθεια των ανθρώπων μετά από μια άγνωστη και άβατη πορεία..

Τότε σκέφτηκα να γυρίσω πίσω να φωνάξω πως όλοι όσοι μιλούσαν για γαλήνη και ευτυχία πήγαιναν σε λάθος πορεία.. όμως πάλι γέλασα , γέλασα τόσο πολύ που το γέλιο έγινε κλάμα γιατί θυμήθηκα την δυσπιστία… ο καθένας μόνος φτιάχνει τον δρόμο του … όποιος και αν του τον δείξει εκείνος θα πάει αντίθετα, πιστός στο εγώ του και στον βωμό της ματαιοδοξίας …

Διαβάστε επίσης:

Τίποτα δεν είναι το ίδιο… | Της Λίας Τσάνα Ο εαυτός μας και ο άλλος… | Της Λίας Τσάνα Μια μελωδία από μακριά | Της Λίας Τσάνα Αγάπη μου ακόμη και όταν βρέχει εσύ πάλι να μ’ αγαπάς… | Της Μοσχούλας Σολάκη