Είναι καιρός να μαζέψω τις σκέψεις μου. Δεν με παίρνει άλλο ο χρόνος.
Ο εαυτός μου με έχει κολλήσει στον τοίχο και ζητά επίμονα να κάνουμε απολογισμό…
Μα εγώ όλο αρνούμαι. Κάθε φορά προσπαθώ να ξεχνιέμαι. Να μην τον ακούω. Να αναλωθώ με άλλες σκέψεις πιο ακίνδυνες. Με άλλες καταστάσεις …που δεν με αφορούν. Με άλλα προβλήματα που δεν με αγγίζουν. Απεγνωσμένα προσπαθώ να βρω το ωραίο… μα πουθενά.
Και εκεί που σκέφτομαι τι μπορεί να φταίει ξάφνου η φωνή του πιο αυστηρού κριτή μου για μια ακόμη φορά ουρλιάζει μέσα μου…
“Όταν εσύ ο ίδιος δεν εκτιμάς τον εαυτό σου δεν μπορείς να δεις το ωραίο ούτε μέσα σου ούτε και στον έξω κόσμο.
Το να προσπαθείς να αγαπήσεις με δύναμη, με πάθος είναι απλά μάταιο. Αφού δεν μπορείς! Τουλάχιστον μέχρι να το αποφασίσεις. Τότε μόνο θα μπορείς να δεις το καλό που κρύβεται μέσα σου, μέσα στην ψυχή σου. Να εκτιμήσεις τις αρετές σου και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για ό,τι είσαι και εκπροσωπείς σαν άνθρωπος”.
Αν δεν αγαπάς εσένα… δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άλλο.Αυτό είναι κανόνας, είναι νόμος, πώς το λένε; Είναι ο νόμος της ζωής! Ο νόμος της αγάπης! Το ξέρουν και οι πέτρες! Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, αν δεν αγαπάς εσένα τότε να είσαι σίγουρος πως διαπράττεις το χειρότερο “έγκλημα” και μάλιστα εκ προθέσεως. Με ποια έννοια; Μα είναι απλό. Όταν για παράδειγμα υπάρχουν άτομα που σε βλάπτουν ψυχικά, άνθρωποι που σου χαράζουν τις πιο βαθιές και κρυφές μαχαιριές την μια μετά την άλλη γιατί δεν τους διώχνεις απ’ την ζωή σου; Γιατί μένεις εκεί να περιμένεις, να πονάς, να φθείρεσαι όπως ο ναρκομανής που ζητά σαν κολασμένος την δόση του και ας ξέρει πώς του κάνει κακό;
-” Γιατί πολύ απλά δεν αγαπάς τον εαυτό σου”.
Ας μην γελιόμαστε, η συνήθεια ξεπερνιέται, όλα ξεπερνιούνται. Γιατί λοιπόν δέχεσαι να σε πληγώνουν;
-”Γιατί πολύ απλά δεν αγαπάς τον εαυτό σου”.
Αν τον αγαπούσες θα έβαζες ένα τέλος σε όλα αυτά. Θα καθάριζες την ψυχή σου και θα πετούσες κλωτσηδόν απο τα όνειρά σου όποιον και ό, τι σου έκανε κακό.
Χρυσή συνταγή δεν υπάρχει. Όσο για τον τρόπο… ψάξε βρες τον!
Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου…. μοναδικά. Μάθε να τον αγκαλιάζεις και να μαθαίνεις απο τα λάθη σου. Το πώς… ; Σου είπα. Ψάξε βρες το. Κανείς δεν μπορεί να σε διδάξει.
Συμβουλάτορας; … όχι.
Φωστήρας; … ούτε καν.
Θα έλεγα παθούσα όπως πολλοί άλλοι.
Κάτι τέτοιες ώρες που οι σκέψεις σιγά σιγά ξεκαθαρίζουν βλέπω τα πάντα αλλιώς.
Ο απολογισμός τέλειωσε…μάλλον. Ποιος ξέρει…
Κλείνω τα μάτια μου και κοιτάω το άπειρο. Εδώ, ασφαλής, μακριά απο όλους και από όλα,πίσω απο τις πόρτες… τις κλειστές όπως κλειστή είναι και η καρδιά μου.
Πρέπει να βρω το κλειδί μα…
Θέλω χρόνο…
χρόνο να αγαπήσω…
…να αγαπήσω εμένα.
Link:Μαριάννα Τζιράκη
