Ποτέ μου δεν έκανα κάτι κακό. Ποτέ και σε κανέναν.

Πάντα προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για τους άλλους.

Να γίνω χίλια κομμάτια, να ραγίζω μέρα με την μέρα πιο πολύ την καρδιά μου, να ζωγραφίζω ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπο μου και να προσποιούμαι ότι είμαι καλά.

Και όλα αυτά για να μη πληγώσω κανέναν. Για να μη νιώσει κανείς όπως εγώ. Στην προσπάθεια μου να σκοτώσω την θλίψη μου, σκότωσα τον εαυτό μου.

Ο χρόνος ξέρω δε γυρνά πίσω. Και να γυρνούσε όμως τίποτα δε θα άλλαζε. Κάποιες ψυχές είναι φτιαγμένες να ζουν στην μοναξιά. Να περνούν κάθε βάσανο σηκώνοντας οι ίδιοι το βάρος τους χωρίς καμία βοήθεια. Να καταπίνουν το μίσος και να δίνουν μόνο αγάπη. Να μη περιμένουν να πάρουν τίποτα και να τα δίνουν όλα σε όποιον τα χρειάζεται.

Η ζωή μου έμαθε ποτέ να μη ζητάω πολλά γιατί θα μου δώσει λίγα. Είναι δύσκολο πολύ να νιώθεις χωρίς σπίτι. Να νιώθεις πως ότι έχεις να περάσεις θα το περάσεις μόνος. Κανείς δε ξέρει ποιος πραγματικά είμαι. Για τον κάθε έναν είμαι αυτός που του δείχνω ότι είμαι και όχι ο εαυτός μου.

Κρύβομαι πίσω από τα χίλια πρόσωπα μου περιμένοντας καρτερικά εκείνο το χάδι που θα διώξει μακριά τους εφιάλτες, τα τέρατα και τα φαντάσματα του μυαλού μου.

Θα κάνει πέρα όλο τον φόβο και θα μου χαρίσει το φως. Και κάνοντας όλα αυτά, τα τόσα πολλά μα τόσο μικρά, θα ξεκλειδώσει την καρδιά μου. Θα του δώσω όση ευτυχία κι αν έχω, όση αγάπη έκρυβα με τα χρόνια, όση στοργή και φροντίδα δεν έζησα εγώ.

Αυτός θα είναι ο άνθρωπος που θα κρατά αιώνια την καρδιά μου στα χέρια του. Θα είναι πια δική του. Και όταν φτάσει σε αυτό το σημείο θα έχει δύο επιλογές, να την κάνει να ανθίσει ή να την αφήσει έτσι για πάντα.

Διαβάστε επίσης:

Το κακό. | Του Ξενοφώντα Ποτόπουλου Τη καρδιά μου εσύ δεν τη γνώρισες, στα φτερά μου δεν χώρεσες… | Της Ταρασίας Γεωργιάδου Δεν είναι όπως την αρχή καρδιά μου… | Της Βούλας Λαμπρικίδου Δεν έφυγαν ποτέ. | Της Λίας Τσάνα