Την τελευταία μέρα των διακοπών ποτέ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Οι δύο μήνες με γιαγιά και παππού πάντα αποδεικνύονται πολύ σκληρή δοκιμασία, τόσο που καταλήγω να ανυπομονώ να ξυπνήσω πάλι 7 το πρωί για να πάω να δω τους κόπανους κολλητούς μου στο σχολείο.
Η διαδικασία ως εκεί έχει ως εξής: γυρνάς πρώτα Αθήνα με μελαγχολία που τελικά μετατρέπεται σε χαρά επειδή επιτέλους θα δεις ξανά σε μεγάλη τηλεόραση που πιάνει και όλα τα κανάλια. Στο δρόμο της επιστροφής παρατηρείς τα οικεία σου μέρη και σκέφτεσαι πως μάλλον έλειπες χρόνια μόνο και μόνο επειδή το τυροπιτάδικο της γειτονιάς ανακαινίστηκε.
Συνεχίζουμε με επιλογή τσάντας για τη νέα χρονιά. Φέτος θες να κάνεις εντύπωση, οπότε παίρνεις πάλι μια κουμούτσα που μετά από χρόνια σίγουρα θα σκέφτεσαι να την πάρεις για διακοπές σε κάμπινγκ γιατί απλούστατα χωράει μέσα όλο σου το γραφείο εκτός από το ίδιο το έπιπλο.
Μόλις όλα αυτά λυθούν ήρθε η ώρα για λίγη ενημέρωση στις τελευταίες επιτυχίες. Η TV ανοίγει και το MTV είναι μονόδρομος. Πετυχαίνεις κατευθείαν έναν ταλαιπωρημένο από τον έρωτα Enrique, να κυνηγά μια καυτή λατίνα στον διάδρομο του ξενοδοχείου και λες “ώπα μισό εδώ είμαστε”. Ακολουθεί το βίντεο των All Saints για την κομματάρα από το OST του “The Beach” με τον DiCaprio, η οποία παρεπιμπτόντως είναι και η μόνη ταινία που σε άφησαν να δεις οι γονείς σου στο θερινό (αλλά ανταμοίφθηκες με λίγο υποβρύχιο σεξ). Νιώθεις λίγο φλώρος που το κομμάτι αυτό σου αρέσει όντως και περιμένεις την εξιλέωση από τον φίλο που έκανε την playlist του καναλιού.
Ο Fred Durst με το κόκκινο jockey ξαφνικά κοιτά την κάμερα και φωνάζει “If Only We Could Fly”, το πλάνο άνοιγει και εσύ κολλάς χωρίς να ξέρεις γιατί με ένα πορτοκαλί γούνινο drum set. “Το My Generation είναι σίγουρα το κομμάτι που θα χρησιμοποιήσω για να κάνω τον έξυπνο αύριο στους “άσχετους”, σκέφτεσαι. Η ώρα φτάνει δέκα και μισή και η μητέρα κάνει το πρώτο call για τον ύπνο. Πέντε παρακλήσεις μετά βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου και στριφογυρίζεις ανήσυχος.
“Ποιος θα τα φτιάξει φέτος με ποια;”, “Ποιας κοπέλας το στήθος μπορεί να μεγάλωσε;”, “Θα πιάσω θέση εκεί και θα κάτσω με τον Γιάννη φέτος γιατί είναι μεγάλο κουμάσι και θα γελάμε”, “Ελπίζω η δασκάλα να ναι της προκοπής και να μη μας αλλάξει στα πρώτα πέντα λεπτά”… Όλα αυτά μέχρι να μείνει καμιά ώρα ύπνου κι αυτή πολύ οριακά.
Η στιγμή φτάνει και με το που ανοίξει η μάνα το φως έξω από το δωμάτιο έχω πεταχτεί όρθιος και έχω φύγει κατευθείαν για κατανάλωση μέτριου πρωινού, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το υπέμενα αλλά δεν είχα και χρόνο να το συζητήσω. Εννοείται πως πρόκειται για την τελευταία φορά μέσα στη χρονιά που ξύπναγα χωρίς να θέλω να χάσω το σχολικό.
Την πρώτη μέρα έχεις άγνοια κινδύνου. Νομίζεις πως η τσάντα που πήρες σε βολεύει χωρίς να έχεις σκεφτεί ότι λείπουν γύρω στα 100 βιβλία. Επίσης νομίζεις πως τα παπούτσια που φορούσες πέρσι περνάνε ακόμη μέχρι να δεις τα καινούργια αθλητικά του Δημήτρη και να στάξεις χολή όσο ποτέ.
Το σχολικό περνάει και η, τρία χρόνια μεγαλύτερη, τύπισα που ζαχάρωνες μήνες είναι και πάλι μπροστά σου. Έχει γίνει πιο όμορφη από ποτέ και ακόμη δεν παίζει να σου χαρίσει βλέμμα. Το πολύ να δεις “κατά λάθος” το εσώρουχό της τυχαία αν συμπέσετε σε ώρα γυμναστικής. Αν τύχει και είναι και string θα τρέξεις αμέσως να το πεις σε όλους για να είναι ενημερωμένοι.
Το σχολικό παρκάρει και εσύ με βαθιές ανάσες ετοιμάζεσαι για την αναζήτηση της νέας σου τάξης. Όταν τελικά τη βρεις κοντοστέκεσαι στην πόρτα και κάνεις το βήμα…
Τζίφος… το μόνο διαφορετικό που μπορείς να δεις με μια ματιά είναι το νέο κούρεμα του μορφονιού που κάθεται σε μια μεριά με τρία κορίτσια, η καινούρια μπάλα του πορωμένου αθληταρά και -διάολε- τα καινούργια αθλητικά του Δημήτρη. Τον πλησιάζεις και πριν σε χαιρετήσει καν, ανακοινώνει: “Ρε ρε, φαίνεται το στρινγκ της Λίνας μέσα από τη φόρμα”… Εκεί που προσπαθείς να το δεις χωρίς να καρφωθείς, βλέπεις δύο γνώριμους τύπους να τσακώνονται και όταν πλησιάζεις συνειδητοποιείς πως ο Άγγελος προσπαθεί να πείσει τον Γιάννη για το ότι το “Conspiracy of One” των Offspring είναι ο καλύτερος δίσκος που βγήκε ποτέ, ενώ ο άλλος τσαντισμένος πάει να τον φτύσει, φωνάζοντας πως κανένα αμερικανάκι δεν θα ξεπεράσει το Sticky Fingers. Όλα δείχνουν πως δεν θα αντέξω μια χρονιά με κανέναν από αυτούς τους μπαλότσες για διπλανό. Ο άνθρωπός μου είναι ξεκάθαρα ο Βασίλης. Πάω και τον βρίσκω στο τελευταίο θρανίο και του κάνω νόημα να βγάλει τα ακουστικά. “Τι ακούς;”, ρωτάω, “Radiohead!”, απαντά και μέσα μου σκέφτομαι πως δεν τους ξέρω αλλά σίγουρα ακούγονται φλώροι…
Ο ενθουσιασμός της πρώτης μέρας σιγά σιγά κατευνάζεται και μετά το μεγάλο διάλειμμα ξεκάθαρα θέλω να κοιμηθώ, ενώ θα περιμένω να ρθει η Παρασκευή να πάρω το νέο cd single (!!!) της Britney… Κάτι που δεν θα παραδεχτώ ποτέ μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
Οι Jaguar Bombs θα είναι τον Οκτώβρη στον Σταυρό του Νότου. Παρέα τους θα είναι μερικοί φοβεροί τύποι…
https://www.facebook.com/TheJaguarBombs
