10.12.2014
Αν το πρόσωπο μπορεί να ξεγελάσει, το βλέμμα ποτέ. Και τα πρόσωπα του Σάββα Γεωργιάδη είναι ‘βλέμματα’, βλέμματα ‘ηχηρά’ στη σιωπή της στιγμής που ο ίδιος επιλέγει να παγώσει με τον χρωστήρα του.
Εσωτερικοί μονόλογοι, εκμυστηρεύσεις, παρακλήσεις, σκέψεις, συναισθήματα… όλα γίνονται αντιληπτά δίχως να μετουσιωθούν σε λέξεις, να ακουστούν μεγαλόφωνα. Πρόσωπα και σώματα τοποθετημένα σε έναν χωροχρόνο ουδέτερο – συνθήκη απαραίτητη αποστασιοποίησης και ενσυναίσθησης για τον θεατή – σε μία ‘αίθουσα αναμονής’…
Ο Σάββας Γεωργιάδης μίλησε στην Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη.
Ε.Ζ. ‘Αίθουσα Αναμονής’ είναι ο τίτλος της τρίτης ατομικής σου έκθεσης που εγκαινιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών. Μίλησέ μας για την ενότητα των έργων που παρουσιάζεις σε αυτή.
Ο τίτλος ‘αίθουσα αναμονής’ προέκυψε.
Αρχικά αίθουσα αναμονής ορίζω τον χώρο στον οποίο φιλοξενώ κατά διαστήματα φίλους, γνωστούς, καμια φορά και αγνώστους, οι οποίοι ποζάρουν είτε γιατί το θέλουν οι ίδιοι είτε γιατί καμία φορά τους παροτρύνω· με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποίησα ότι κανένας από αυτούς δεν είναι ποτέ συγκεντρωμένος στο χώρο που αποκαλώ εργαστήριο. Κάθε φορά κουβαλάνε μαζί τους τις δίκες τους έγνοιες και τα δικά τους προβλήματα. Ο χώρος στον οποίο βρίσκονται είναι μεταβατικός και για μένα ο μεταβατικός χώρος λέγεται και αίθουσα αναμονής!
(Ούτως η άλλως όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε μια μεγάλη αίθουσα αναμονής)
Ε.Ζ. Η ‘Αίθουσα Αναμονής’ πού βρίσκεται σε σχέση με τη μέχρι τώρα εικαστική σου παρουσία στο χώρο; είναι μία συνέχεια, μία εξέλιξη, κάτι διαφορετικό…;
Η αίθουσα αναμονής θα μπορούσε να θεωρηθεί συνέχεια της προηγούμενής μου παρουσίασης, του 2012, στην Κύπρο με τίτλο “Γενέθλια Πόλη “.
Ο καλλιτέχνης ως μέρος την κοινωνίας δεν θα μπορούσε να είναι αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του! Όπως και στη “Γενέθλια Πόλη”, όπου επρόκειτο για μια σειρά έργων με μικρά παιδιά που παρουσιάζονταν άλλα θλιμμένα, άλλα να κλαίνε και άλλα να σε κοιτάνε με απορία για το μέλλον που τους παρουσιάζεις, έτσι και η “Αίθουσα Αναμονής” είναι ο χώρος στον οποίο οι καθημερινοί μου γνωστοί αλλά και άγνωστοι ποζάρουν έχοντας μέσα τους την απορία αλλά και τον προβληματισμό σχετικά με το μέλλον τους!
Ε.Ζ. Ήδη από την πρώτη σου ατομική έκθεση έχεις επιλέξει το πορτραίτο και εμμένεις σε αυτή την επιλογή. Γιατί λοιπόν πορτραίτο;
Θα προτιμούσα αντί για πορτραίτα τον όρο ανθρωποκεντρικά θέματα. Στην παρούσα φάση μου ειναι αδιάφορο να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο εκτός τον άνθρωπο γιατί η κάθε περίπτωση κρύβει αλλά και αποκαλύπτει κάθε φορά κάτι καινούργιο – τόσο πλούσιο στοιχείο είναι η έννοια άνθρωπος!
Ε.Ζ. Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές των έργων σου;
Απλοί άνθρωποι, ο καθένας για εμένα έχει την αξία και τη σημασία του!
Μα τα χρώματα είναι η γραμματική του ζωγράφου!
Θέλω να πιστεύω ότι το κάθε χρώμα και το κάθε σχήμα μεταφράζονται σε λέξεις, απλά αφήνουν μια διαφορετική αίσθηση – θα μπορούσα να το παρομοιάσω με μια βροχερή και μια ηλιόλουστη μέρα! Ίσως να είναι το ξεχασμένο συναίσθημα, ένα βίβλο με πολλές παραγράφους που όμως σε μια σελίδα, μια λέξη εξηγεί πολλά και εξιστορεί πολλά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα!
Πρέπει να μάθουμε να διαβάζουμε έναν Πίνακα – όχι μόνο τον τίτλο του έργου αλλά και το περιεχόμενο του. Και αυτό είναι τα χρώματα και τα σχήματα του.
Όταν ζωγραφίζω δεν ακολουθώ τους κανόνες! Αφήνομαι στο συναίσθημα, οι χρωστήρες μου δεν ειναι μόνο τα πινέλα αλλά ό,τι θα μου δώσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Χέρια, πανιά, σφουγγάρια και ό,τι άλλο βρω μπροστά μου!
Ε.Ζ. Τι θα ήθελες να αποκομίσει ο επισκέπτης της ‘Αίθουσας Αναμονής’;
Δεν μου αρέσει να καθοδηγώ με τα έργα μου. Πιστεύω πως το κάθε έργο περνάει διαφορετικά συναισθήματα στον κάθε θεατή και αυτό είναι που έχει σημασία και αξία μαζί.
E.Z. Ποιες είναι οι επιρροές, οι αναφορές σου από την ιστορία της τέχνης όσον αφορά στο εικαστικό είδος του ‘πορτραίτου’;
Το στοιχείο ‘άνθρωπος’ ζωγραφίζεται από πολύ παλιά, από την εποχή των σπηλαίων. Πιστεύω ότι έχει την ίδια σημασία, απλά αλλάζουν λίγο οι ανάγκες του καλλιτέχνη. Τα ερεθίσματά μου είναι πολλά από πρώιμους καλλιτέχνες και ακόμη πιο παλιά μέχρι και τους πιο πρόσφατους.
Ε.Ζ. Ποια τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου όταν ολοκληρώνεις μία ενότητα έργων και τα εκθέτεις στο κοινό μέσω μιας ατομικής έκθεσης;
Όταν παρουσιάζεται μια ενότητα εγώ έχω ήδη μεταφερθεί σε μια καινούρια! Αγωνιώ και είμαι και περίεργος για το τι συναισθήματα θα περάσω στους θεατές – αυτό ειναι πάντα η μεγάλη έκπληξη !
Ε.Ζ. Όταν ολοκληρώνεται αυτή η ‘έκθεση’ στο κοινό κάθε φορά, τι παίρνεις μαζί σου, τι κρατάς από την επαφή σου με τον κόσμο, τους επισκέπτες της έκθεσης;
Όταν ολοκληρώνεται βέβαια μια έκθεση είναι λογικό να έχεις μεγάλη αγωνία για την κριτική και τα σχόλια του κοινού! Βέβαια ποτέ δεν μένεις ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, γι’αυτό λέω πάντα ότι η τέχνη είναι μία ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΡΑ!
Σάββας Γεωργιάδης, Αίθουσα Αναμονής,
6 Δεκεμβρίου 2014 – 24 Ιανουαρίου 2015
ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
Γλύκωνος 4, Πλατεία Δεξαμενής
http://www.athensartgallery.gr
Link:Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη
