Όσο περνούν τα χρόνια δημιουργώ συνήθειες, μικρές ρουτίνες που μου φτιάχνουν τη διάθεση. Όχι από αυτές, που έχουν “εγκατασταθεί” από μόνες τους για τα καλά και δεν ξεριζώνονται με τίποτα. Αυτές που τις δημιουργώ μόνη μου, απολύτως συνειδητά και για αυτό και τις μοιράζομαι με περηφάνια.

Πρωινό Σαββάτου στην Καλλιδρομίου, ως γνωστόν έχει λαϊκή και μάλιστα από τις καλύτερες. Για αυτό και έχει επιλεχθεί ο εν λόγω χώρος, η μέρα και η ώρα. Το τραπέζι είναι το ίδιο. Στο “Παρασκήνιο”. Ακριανό και έξω, σχεδόν ρεζερβέ. Η ώρα παίζει. Από τις 11 μέχρι τις 12 παρά, έχουμε μαζευτεί. Λιχουδιές από το φούρνο και καφεδάκι. Τα νέα των ημερών ανακατεμένα με τις φωνές από τη λαϊκή και από τις διπλανές παρέες. Χωρίς μουσική. Μπροστά μου καρπούζια, κρεμμύδια, ντομάτες και λιγο πιο πέρα ο ψαράς. “1,5 ευρώ τα δυο πεπόνια.” Μυρωδιές και φωνές και κόσμος, γέλια και συναντήσεις. Γίναμε όλοι γνωστοί.

Ο καφές τελειώνει και ο ήλιος έρχεται κατά πάνω μας σιγά σιγά. Και είναι ακόμη πολύ ζεστός ο ήλιος του Σεπτέμβρη. Και όπως πάντα η κουβέντα φθάνει στις περιβόητες σχέσεις. Αυτές οι κουβέντες δεν καταλήγουν πουθενά και απλά έχουν συνέχειες…

Φεύγουμε. Το καλύτερο από όλα;

Έχεις πιει τον καφέ σου, έχεις πάρει μπόλικη “δόση” φίλων και φεύγοντας οι τιμές έχουν πέσει. “1 ευρώ τα δυο πεπόνια”. Και κάπως έτσι κάνεις και τα απαραίτητα ψώνια της εβδομάδας.

Κατηφορίζω στην Τσαμαδού. Οι πρώτες ψιχάλες με ακουμπούν..