Σιωπή | Της Θέτιδας Θαλασσινάκη
Σουρουπώνει σ’ αυτή τη πόλη
που αγαπώ και που μισώ.
Καταφύγιο σ’ ένα περίπατο,
δίπλα στη θάλασσα, ψάχνω να βρω.
Δίπλα στη βουή της πόλης..
..κι όμως..
μοιάζει αλλιώτικος ο κόσμος από δω.
Παλεύει η νύχτα με τη μέρα.
Ο ήλιος το σκάει δειλά,
μη τύχει φεγγάρι και τον δει.
Μοίρα τους όρισε ποτέ μη σμίξουν.
Εκείνος λούζει με φως το πρωινό.
Κι εκείνο μελαγχολικό
χαρίζει απλόχερα το δικό του
στο σκοτάδι.
Κοιτάω στο βάθος και σιωπώ.
Δε λησμόνησα.
Δε ξέχασα.
Μόνο μπερδεύτηκα.
Μα εκείνη η σιωπή μου
ηχεί στο πέρας της καρδιάς σου.
Εκείνη η σιωπή μου
δακρύζει στα σκόρπια όνειρά σου.
Εκείνη η σιωπή μου
γελά στη φωτεινή ματιά σου.