Θανάσης Αλευράς – Ήρωας ξανά. | Της Αντιγόνης Παφίλη

Ομολογώ ότι το Θανάση τον έμαθα για τα καλά, από το σόου μιμήσεων που προβαλλόταν στην τηλεόραση. Ήταν η πιο επιτυχημένη παρουσία, καθόλη τη διάρκεια του σοου και αυτό δεν είναι προσωπική μου εκτίμηση.
Και μετά θυμήθηκα εκείνη την φορά πριν χρόνια στο Μικρό Παλλάς, την πρώτη χρονιά των Ηρώων, έναν νέο ηθοποιό που υποδυόταν μια ηρωίδα αλλιώτικη από τις άλλες: τη Νατάλια Μπρατούσκα Σεϊτανίδη Αλεξέγεβνα. Μια ηρωίδα που έτρεμε στο ρυθμό του τρένου με το οποίο ταξίδευε. Φυσικά τρένο δεν υπήρχε πάνω στη σκηνή, απλά ο Θανάσης Αλευράς σε έκανε να το βλέπεις μπροστά σου. Το κοινό γελούσε ασταμάτητα. Ο ρόλος αυτός χάρισε στο Θανάση το βραβείο “Δημήτρης Χορν”.
Βλέπει παιδικά, μελετά Κβαντική φυσική, θέλει να παίξει στο σινεμά, ξεκίνησε κάνοντας παιδικό θέατρο και στις διακοπές ξυπνάει νωρίς το πρωί.
Σας παρουσιάζω τον ένα και μοναδικό Θανάση Αλευρά.

“Τελείωσα το 2000 το θέατρο Τέχνης. Πήρα λίγο μια μυρωδιά από τα παλιά, μιας και πρόλαβα και το Λαζάνη και τον Κουγιουμτζή και τη Ρένη Πιττακή, τη Μάγια Λυμπερόπουλου, τους είχα δασκάλους δηλαδή. Ήταν η εποχή που τέλειωνε. Και από εκεί μου ανοίχτηκε ένας κόσμος ολόκληρος.
Η οικογένεια μου το δέχτηκε κανονικά. Τί θα κάνεις οταν μεγαλώσεις; Με ρωτούσαν.
Έλεγα στην αρχή παπάς, μετά αστροναύτης και μετά ηθοποιός χωρίς να ξέρω ακριβώς τί είναι. Είμαι πιο πολύ παιδί της τηλεόρασης. Έβλεπα όμως και θέατρο.
Όσο μπορούσα γιατι μεγάλωσα στα Γιάννενα. Όσες παραστάσεις έρχονταν τις έβλεπα. Από επιθεωρήσεις άλλο τίποτα. Έχω δει πολύ Ψάλτη, Βουτσά, Καραγιάννη, Ρίζο..
Είχαμε και τη Δωδώνη, το αρχαίο θέατρο που λειτουργούσε τότε. Το έψαχνα αρκετά. Δεν ήξερα τί είναι ακριβώς το θέατρο και μικρός νόμιζα ότι ηθοποιός είναι αυτός που σε κάνει να γελάς.
Στην οικογένεια μου όλοι λίγο πολύ είχαμε σχέση με τον τέχνη, χωρίς όμως να το έχει κάνει κάποιος επάγγελμα.
Μεγάλωσα πράγματι ευλογημένα στην επαρχία και είμαι πολύ χαρούμενος που έζησα αυτή την εποχή, που δεν υπήρχε φόβος. Μας άφηναν να παίζουμε και ο μοναδικός όρος ήταν το βράδυ, να γυρίσουμε στο σπίτι. Χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Υπήρχε φοβερή εμπιστοσύνη. Ώρες ατέλειωτες να γυρνάμε έξω. Είχα πάθει υπερκόπωση από το παιχνίδι.
Και το εκτιμώ αυτό γιατί ξέδωσα, λύσσαξα και μετά είπα, αυτό δεν το κάνω και επάγγελμα;
Είναι ευλογία να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, αρκεί να μη μείνεις μόνο σε αυτό. Να προχωρήσεις και στη γνώση. Να μην μείνεις μόνο στο ένστικτο. Αυτό σου δίνει μόνο μια φόρα στην αρχή. Όταν ανακαλύπτεις το μέγεθος αυτής της τέχνης, θες να το κάνεις σωστά, να εμβαθύνεις όλο και πιο πολύ.
Μικρός ήμουν η ψυχή της παρέας. Όχι πάντα αλλά όταν το πήρα απόφαση, το είπα και το έκανα.
Δεν το κατάλαβα πότε πέρασαν τα χρόνια. Γενικά με το χρόνο δεν έχω μια σχέση που λέμε κανονική, ανθρώπινη, κρίμα γιατι με ανθρώπους ζω..
Ειμαι πολυ συνεπής αλλά…
Ειμαι 35.. Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι είμαι 70 και υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι είμαι 12. Νιώθω λίγο άχρονος. Εξαρτάται από την ποιότητα των σκέψεων μου κάθε φορά.
Όταν κάνω ωραίες είμαι πολύ μικρός, οταν δεν κάνω ωραίες βαραίνω.
Οι Ήρωες… δεν ξέρω αν πιστεύεις στα καρμικά, για μένα ήταν μια καρμική συνάντηση. Ήταν μια εποχή που εγώ ήθελα να κάνω κάτι στη δουλειά αυτή. Δούλευα πολύ με την Κάρμεν Ρουγγέρη. Ομολογώ ότι ήταν το μεγάλο σχολείο μου. Ήθελα όμως να κάνω κι άλλα πράγματα, να μπω στη δουλειά, να με γνωρίσουν, να κάνω πολλά, κι άλλα κι άλλα… Βρίσκομαι λοιπόν στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων το 2004. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έχει αναλάβει την τελετή λήξης με την Ελένη Κασούκα. Τότε δεν την ξέρω και μέσω μιας ακρόασης μαθαίνω ότι ζητά ηθοποιούς για να είναι αυτοί, που θα οδηγούν τους εθελοντές. Αποφασίζω λοιπόν να πάω και εγώ σε μια τέτοια ακρόαση, κάνουμε την Ολυμπιάδα, που είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν συμβεί, μια τεράστια εμπειρία για μένα και γνωριζόμαστε με την Ελένη που μου λέει ότι θέλει να κάνει κάτι μουσικοθεατρικό και μου προτείνει να είμαι μέσα σε αυτό. Χωρις να ξέρω τίποτα άλλο, λέω ναι. Μετά από ένα χρόνο προετοιμασίας όλου αυτού, συστάθηκε η πρώτη ομάδα και ξεκινήσαμε από το Ζυγό και παίζαμε 5-6 σεζόν.
Από τη δεύτερη χρονιά πια, στο θέατρο αρχίζει και ακούγεται πολύ, ότι μια ομάδα νέων παιδιών κάνει κάτι διαφορετικό..Μας είδε πολύς κόσμος. Ήταν ουσιαστικά, το πρώτο μου γερό πάτημα στο θέατρο, αυτό που με είδαν και με έμαθαν οι άνθρωποι της δουλειάς.
Ήρθε και το βραβείο Δημήτρης Χορν για αυτή την παράσταση, οπότε ήταν σαν να συστήθηκα ξανά στη δουλειά. Ακούστηκαν ωραία πράγματα για μένα. Και μετά μπαίνουν άλλα…να φανείς αντάξιος αυτών που λένε.
Πάντα διαλέγω δουλειές με το ένστικτο και την επιθυμία μου. Όσες φορές το έχω ακούσει είμαι μόνο κερδισμένος. Όσες φορές με έχει κρατήσει πίσω κάποιος φόβος, μια ανασφάλεια πάντα επιβεβαιώνομαι εκ των υστέρων ότι τελικά κακώς δεν με άκουσα. Και νομίζω αυτό ισχύει για όλους. Τα ξέρουμε όλα από την αρχή. Απλά μάλλον δεν θέλουμε να φταίμε για όλα και για αυτό δεν μας ακούμε πάντα. Είναι πολύ βαρύ να φορτωνόμαστε τα πάντα! Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως..φταίμε μόνο εμείς.
Έχω ενδοσκοπικές τάσεις, δεν κάνω ψυχανάλυση, αλλά θέλω να βελτιώνομαι, με σκοπό να απελευθερωθώ σύντομα.
Από μικρός έκανα μιμήσεις. Στο σχολείο μιμούμουν τον καθηγητή μου, όταν έβλεπα σειρές προσπαθούσα να αντιγράψω τους πρωταγωνιστές, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να τους σκανάρω και προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο ομιλίας, τις ιδιαιτερότητες, είναι κάτι σαν παιχνίδι για μένα. Είναι θέμα παρατηρητικότητας και μιας διαστροφής. Όλο μας το συμπεριφορικό εξαρτάται από τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Όλο αυτό με εξιτάρει έτσι κι αλλιώς σαν ηθοποιό. Πρέπει να παρατηρώ τους ανθρώπους για να μπορώ να αναπαράξω τις συμπεριφορές.
Είναι πολύ ωραίο να σε πλησιάζει ο άλλος και να σου λέει ότι εχει γελάσει μαζί σου.
Νομίζω ότι και το ίδιο το θέατρο ψάχνει νέους κώδικες επικοινωνίας με τους θεατές. Γίνονται πολλά και πειραματικά και σωματικά.. Προσπαθεί το θέατρο να ξαναβρεί νέα γλώσσα, νέα φόρμα, γιατί αλλάζουμε κι εμείς, αλλάζουν οι λόγοι που γελάμε.
Μου αρέσει να έρχεται ο κόσμος να μου μιλάει μετά την παράσταση και τους δέχομαι με χαρά, γιατί μου θυμίζει κάτι που έκανα και εγώ. Αυτη τη δουλειά την κάνω για να επικοινωνήσω, το κάνω για τον κόσμο και μακάρι να καταφέρνω να επικοινωνώ σε όλο και περισσότερο κόσμο αυτά που κάνω. Θέλω να κάνω θέατρο με κόσμο.
Τηλεόραση θα κάνω, αν εγκριθεί η πρόταση που κάναμε στη Νεριτ με τη Ρίκα Βαγιάνη. “Πάντα θα ανταμώνουμε”θα λέγεται. Μου αρέσει που μπαίνει καινούριος κόσμος στην κρατική τηλεόραση, μου αρέσει που έχει εκπομπή ο Μαραβέλιας. Όλοι οι άλλοι που σαμποτάρουν κάθετι που γίνεται δεν με αφορούν.
Αν καταφέρω να κάνω την τηλεόραση που θέλω να βλέπω, θα είμαι ευτυχισμένος.
Με αφορά όλο αυτό που γίνεται. Μόνο αυτό που συμβαίνει γύρω μου με αφορά. Δεν μπορώ να κλειστώ εγώ στον μικρόκοσμο μου και να με νοιάζει μόνο τί γίνεται στο θέατρο. Βαριέμαι αφόρητα. Αυτη τη στιγμή που μιλάμε φυτεύουν μαρούλια στον Άρη και αυτό είναι μια κοσμοϊστορική στιγμή, δεν μπορώ να μείνω μόνο στο, αν μαζεύτηκαν τα σκουπίδια στην Αθήνα. Οι κεραίες μου είναι παντού.
Τους δικούς μου δεν προλαβαίνω να τους δω όσο θα ήθελα, γιατί είναι στα Γιάννενα. Είναι πολύ χαρούμενοι γιατί βλέπουν ότι κάνω αυτό που πάντα ήθελα! Νομίζω το χαίρονται πολύ περισσότερο και από εμένα.
Σινεμά δεν έχω κάνει, θα ήθελα όμως, πρώτα απ´ ολα θα ήθελα να διδαχθώ γιατί, είναι άλλη τέχνη. Θα ήθελα να είχα παίξει στο Dracula του Κόπολα. Όπου υπάρχει παραμύθι, μου αρέσει πολύ. Το σινεμά μπορεί να δημιουργήσει κόσμους φανταστικούς, για αυτο μου αρέσει.
Οι δάσκαλοι στη ζωή μου είναι παντού..σε εμπνέουν…κάθε μέρα στη ζωή μας υπάρχουν δάσκαλοι, μπορεί να είναι ένα παιδάκι στο δρόμο, μια σχέση. Κάθε μέρα τους συναντάς, αν θες να μαθαίνεις. Στο σχολείο αναλωθήκαμε στην αποστήθιση και χάσαμε την ουσία.
Δεν κάνω σκέψεις μακρινές, πως θα είμαι σε δέκα χρόνια γιατί η ζωή μας είναι τόσο μαγική, που κάθε μέρα μπορεί να γίνει κάτι και να σου αλλάξει όλη την κατεύθυνση. Βάζω στόχους μόνο κοντινούς γιατί δεν ξέρεις ποτέ τί μπορεί να μεσολαβήσει. Μπορει ακόμη να αλλάξω κι εγώ και να μην θέλω πια τα ίδια πράγματα.
Σκέφτομαι μεγάλα πάντως, δεν μου αρέσει να σκέφτομαι μικρά.
Και όσο τα σκέφτεσαι, με ένα τρόπο τα καλείς κιόλας. Εξηγείται και επιστημονικά πια αυτό. Για αυτό, σου λέω, ότι ζούμε σε μια κοσμοϊστορική στιγμή. Η Κβαντική φυσική έχει φέρει τα πάνω κάτω, είναι άλλη ματιά στον κόσμο.
Πολλά πράγματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε μεταφυσικά, δεν είναι πια..τελειώνει αυτή η εποχή γιατί τώρα υπάρχουν οι εξηγήσεις.
Φέτος, αν θέλετε να με δείτε, από τις 21 Οκτωβρίου και μόνο για 20 παραστάσεις θα βρίσκομαι στο Μικρό Παλλάς με τους υπόλοιπους Ήρωες..
Σας περιμένω…”

test