Μια δαντελένια γραμμή στον αέρα απορροφάει για λίγο το βλέμμα μου. Δεν είναι κάτι το αξιοπρόσεκτο. Απλώς ένα νάζι τ’ ουρανού. Έχω την τάση να αφήνω την ματιά μου να με ξεπερνάει χωρίς ποτέ να γυρίζω πίσω να κοιτάζω. Δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό για ότι κάνω και αυτό είναι κάτι που με έχει βοηθήσει στο να καταλήγω πάντα στο «περιθώριο».
Φυσικά υπάρχει εξήγηση. Θέλω να βλέπω του άλλους να απογειώνονται για να μπορώ να καταγράφω με ακρίβεια την «αποτυχία» μου, γιατί είναι ότι πιο πολύτιμο έχω. Στην δουλειά μου έχω καταφέρει να ταιριάξω λίγο από την ενασχόληση μου με το γράψιμο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι «αθέμιτο». Εγώ αισθάνομαι του πελάτες μου ανθρώπους και γι’ αυτό γράφω για τα εσώψυχα μου.
Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού. Έχουμε γεμίσει βαθυστόχαστους σπεκουλαδόρους. Όπου σταθείς βλέπεις λάβαρα να σηκώνονται. Εγώ όμως στέκομαι αλώβητος στην θέση μου, γιατί ξέρω ότι συχνά «απολυμαίνομαι». Και έτσι βρίσκω την ηρεμία μου να συνεχίζω να γράφω για αυτά που ίσως έχουν κάποια βαρύτητα να ειπωθούν.
Το The Machine έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στο να μπορώ να επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους σε έναν πιο «ιδιαίτερο χώρο», όπου οι μάσκες δεν έχουν καμία θέση. Έτσι, από ευγνωμοσύνη, το λιγότερο που μπορώ να κάνω, είναι να πω ένα μεγάλο ευχαριστήσω σε όλους όσους εμπλέκονται στο εγχείρημα. Συμμετέχετε στο μέλλον. Είστε καταπληκτικοί.
Link:Ξενοφών Ποτόπουλος
