Τι μπορεί να κρύβει μέσα της μια λέξη;

Μπορεί να κρύβει συναισθήματα εκτός από έννοιες; Μια λέξη μπορεί να κρύβει έναν κόσμο ολόκληρο. Γι’ αυτό όταν αποφασίζω να γράψω για ένα «θέμα», πάντα η πρώτη μου κίνηση είναι να ανατρέξω σε λεξικά. Κι αυτή η πράξη μου είναι πάντα μια ιεροτελεστία.

Το θέατρο πάντα με συνεπαίρνει. Πάντα με μαγεύει. Κι ο ορισμός του ακόμα περικλείει μια δυναμική. Θέατρο είναι χώρος που παρουσιάζονται παραστάσεις και δρώμενα.

Θέατρο είναι χρόνος. Θέατρο είναι πρόσωπα. Θέατρο είναι ζωές.

Θέατρο είναι ελευθερία. Θέατρο είναι απελευθέρωση από την καθημερινότητα. Θέατρο είναι απελευθέρωση από το χρόνο. Ο ηθοποιός δεν ζει τη ζωή τη δική του μοναχά. Ζει ζωές πολλές. Και «συναντάει» πρόσωπα άχρονα. Θέατρο είναι ελευθερία. Το θέατρο είναι πλούτος που δεν αντικατοπτρίζεται σε καμιά υλική μορφή. Μόνη…υλική απόδειξη ότι μπήκες στο χώρο φύλαξής του είναι το εισιτήριο της παράστασης.

Στο θέατρο προσέχω την άδεια σκηνή μόλις μπαίνω στο χώρο και βλέπω τα σκηνικά. Εκείνη την ώρα ξεχνάω ποια είμαι. Όχι τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα. Περιμένω όχι ποιον ηθοποιό θα δω, αλλά ποια φωνή θ’ ακούσω να γεμίζει το χώρο. Μια παράσταση έχει πολλές μαγικές στιγμές. Η πρώτη κίνηση που θα δω στο χώρο και η  πρώτη φράση που θα ακούσω είναι τέτοιες στιγμές. Κι είναι η ανάσα των ηθοποιών και η φωνή τους που βγαίνει από μέσα τους, με τέτοιο τρόπο , που θαρρείς ότι βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή τους.

Σε μια παράσταση κοιτάω και αυτούς που δεν μιλούν παρά μόνο όταν έρθει η σειρά τους. Τους κοιτώ γιατί κι εκείνοι σου λένε πολλά παρόλο που δεν είναι η «στιγμή τους». Σου λένε πολλά όταν το σώμα τους παίρνει μορφή και σχήμα αντικειμένων.  Κατά τη διάρκεια, κοιτάω και τους προβολείς.  Κοιτάω να δω , που θα πέσει το φως.  Ποια ψυχή θα «ξεσκεπάσουν». Ποια υπόσταση θα ξεγυμνωθεί επί σκηνής.

Στο θέατρο, το κείμενο ζωντανεύει. Το κείμενο «ξυπνάει» μαγικά ανάλογα με τον σκηνοθέτη. Στιγμές μαγικές είναι και εκείνες περιέχουν φράσεις που μου μένουν. Και την ευθύνη για τις φράσεις από ένα κείμενο θεατρικό που μου μένουν, την έχουν οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.

Θέατρο είναι τα γεμάτα συναίσθημα και ευγνωμοσύνη μάτια των ηθοποιών και συντελεστών, επάνω στη σκηνή όταν ολοκληρώνεται μια παράσταση και στρέφονται προς το κοινό για να ευχαριστήσουν.

Η αφορμή για την «καταγραφή» αυτών των σκέψεων είναι μία αλλά ταυτόχρονα πολλές. Είναι οι παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει φέτος από το Εθνικό Θέατρο. Παραστάσεις πολλές. Παραστάσεις διαφορετικές. Παραστάσεις που μου άρεσαν περισσότερο, παραστάσεις που μου άρεσαν λιγότερο. Σημασία δεν έχει.

Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη το θέατρο. Το ‘χουμε ανάγκη για την ψυχή και το μυαλό μας. Το ‘χουμε ανάγκη για να γινόμαστε κι εμείς «εμμέσως» κάποιο άλλοι έστω και για λίγο, παρακολουθώντας τις ζωές άλλων.

Κι όταν βγαίνω από μια παράσταση, νιώθω όπως όταν τελειώνω ένα βιβλίο. Νιώθω ότι παίρνω μια ανάσα και ρουφάω ζωή.

Θέατρο για μένα, είναι ζωή.

Διαβάστε επίσης:

Όταν η υποκριτική είναι ανάγκη: Συνέντευξη με το Χάρη Φραγκούλη. | Tης Αγγελικής Μητροπούλου Το Θερμοκήπιο σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή | Της Αγγελικής Μητροπούλου Το ατλαζένιο γοβάκι του Πωλ Κλωντέλ. | Tης Αγγελικής Μητροπούλου Φωτεινοί άνθρωποι | της Αγγελικής Μητροπούλου