Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του θεάτρου που οδηγούν στο δώμα, αρχίζεις ήδη να μπαίνεις σιγά σιγά στο κλίμα της παράστασης ερήμην σου. Από τη μια ο χαμηλός φωτισμός κατά την ανάβαση και η δόση μυστηρίου που αφουγκράζεσαι στην ατμόσφαιρα, , σε τοποθετούν ομαλά στην ιστορία που θα ακολουθήσει. Φτάνοντας, παρατηρείς μέσα σε ένα λιτό σκηνικό με σκόρπια χαρτιά και γραφομηχανές στο πάτωμα, τους ηθοποιούς ήδη ετοιμασμένους, συγκεντρωμένους στις θέσεις και τις εκφράσεις τους να περιμένουν για να σε παρασύρουν σε ιστορίες μπλεγμένες ανάμεσα σε πραγματικότητα και μύθους. Ιστορίες φαινομενικά διαφορετικές μεταξύ τους ωστόσο, τα νήματά τους έχουν κοινές αποχρώσεις που τυλίγονται γύρω από όλους και οδηγούν σε μια ιστορία μυστήριας εξαφάνισης. Στον χώρο ξαφνικά επικρατεί μια αναπάντεχη σιωπή, σχεδόν συνωμοτική από τους θεατές, σαν παρασυρμένοι σαν έτοιμοι και… «μπλε, μόνο μπλε, παντού βαθύ σκοτεινό μπλε…». Η ιστορία έχει ήδη αρχίσει. Ο κάθε ρόλος έχει αξία, η κάθε κίνηση το κάθε βλέμμα είναι μελετημένα και εκτεθειμένα καθ’ όλη τη διάρκεια. Ο άμεσος λόγος επιτρέπει να ξεδιπλωθούν συναισθήματα και να αποκαλυφθεί η κατάσταση που ο ήρωας κάθε φορά βιώνει. Όλη η ιστορία μοιάζει περισσότερο με μια γοητευτική περιπέτεια που βάζει τον θεατή να παρατηρήσει τον ψυχισμό του ανθρώπου, να ανακαλύψει στοιχεία του εαυτού του, να παλέψει με τους δαίμονες που ταλαιπωρούν τον κάθε ήρωα, να αφουγκραστεί την μοναξιά του, να αναρωτηθεί τι μπορεί να τους ενώνει ή να τους χωρίζει. Τον κρατάει συνεχώς σε μια αγωνία πότε γλυκιά πότε έντονη, σε μια διαρκή αναζήτηση μέχρι να του προσφέρει την άκρη του νήματος. Πρόκειται για ένα θεατρικό κείμενο εμπνευσμένο, ποιητικό, με χιούμορ και αλήθειες που ξεκινά και τελειώνει αρμονικά, διαγράφοντας ένα καλοσχηματισμένο κύκλο. Σε όλο αυτό, συμβάλει η σκηνοθεσία της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη που το βοηθά να αποκτήσει χρώμα, ύφος και ταυτότητα. Με κινήσεις αθόρυβες και αρμονικές ο θεατής συχνά δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές που προκύπτουν επάνω στην σκηνή. Οι φωνές που ακούγονται είναι καθαρές, χαίρεσαι να τις ακούς και πιάνεις συχνά τον εαυτό σου να πάσχει παρέα με τον ήρωα στο πρόσωπο του οποίου ο κάθε ηθοποιός φανερώνει την δική του δύναμη.
Θα κλείσω με μια φράση που μου έμεινε ακούγοντας έναν από τους ήρωες να λέει: «είναι άγριο να περνάς μέσα από τους ανθρώπους. Καλύτερα από δίπλα τους, γιατί το δίπλα μας είναι η ζωή. Το δίπλα μας είναι η ζωή και το μέσα μας ο θάνατος».
Πρόκειται για το έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα που παίζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου,Νέος Κόσμος
Πληροφορίες : Βραδ.: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ.
Συντελεστές:
Πρωτότυπο Κείμενο: Τηλέμαχος Τσαρδάκας
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Μουσική: May Roosevelt
Κοστούμια: Νικολέτα Παναγιώτου
Σκηνική εγκατάσταση & Φωτογραφίες: Φαίδρα Χάρδα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Νικολοβγένη
Παίζουν (αλφαβητικά): Χρήστος Καπενής, Μαρία Μαμούρη, Ελένη Ορνεράκη, Στέφανος Παπατρέχας, Φάνης Παυλόπουλος, Μαίρη Χάγια
Link:Λιόγκα Έλενα
