Θυμάσαι που σου είχα πει να έρθεις;

Πως άρχισαν να με κουράζουν και να μην αργήσεις πολύ;

Ήθελα να σου πω τώρα, έλα επιτέλους.

Βαρέθηκα να σε ψάχνω. Να ψάχνω στα μάτια των ανθρώπων.

Έλα να πάμε εκεί. Σε εκείνο το παγκάκι που καθόμουν και έτρωγα παγωτό βανίλια με σιρόπι βανίλια.

Μόνο πρόσεξε.

Δεν μπορώ να κάνω πολλά από τα όμορφα.

Δεν μπορώ να σου τραγουδήσω

για να σε ηρεμήσω.

Δεν έχω αυτή την ικανότητα.

Δεν μπορώ να σου ζωγραφίσω.

Δεν έχω το ταλέντο να αποτυπώσω στο χαρτί το μέσα μου, με εικόνες.

Είναι τόσα μέσα στο μυαλό μου

που δεν μπορώ να τακτοποιήσω.

Θα στο πω όσες φορές χρειαστεί

είναι τόσα τα χρώματα

τα χαμόγελα που προκάλεσες

και αυτά που μου χάρισαν τα γελαστά σου μάτια

που είναι αδύνατο να τα εξωτερικεύσω με οποιονδήποτε τρόπο που

πιθανόν υποβιβάσει την αξία τους.

Ότι θέλω να πω και να τραγουδήσω.

Η πιο χαρούμενη μελωδία, ακόμα κι αυτή, στερεί της ομορφιάς που θα έχω μέσα μου.

Οι πιο συνηθισμένες λέξεις που έχω ακούσει.

Εσύ να τις λες κι εγώ να ξαφνιάζομαι.. να τις ψάχνω στο λεξικό.

Ότι μου έχεις γράψει.

Και εγώ να μη θέλω τίποτα άλλο.

Να σταματήσει ο χρόνος εκεί.

Στο δικό μου παγκάκι, να σε κοιτάω και να με κοιτάς.

Ας έχω τη χαρά μας αποτυπωμένη σε μια φωτογραφία, στη μνήμη μου.

Τίποτα άλλο δε ζητάω.

Ας γίνει έτσι.

Θα ξημερώσει το βλέπω, σε λίγο θα έρθει και πάλι μια μέρα μεγάλη.

Δεν ξέρω αν θα βρέχει όπως τώρα, μα θα ρθει η μέρα εκείνη το ξέρω πως θα ρθει.

Κι εσύ θα είσαι εδώ για μια ακόμη φορά.

Διαβάστε επίσης:

Αλήθεια σου λέω. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου (Ίσως) φτάνει μόνο αυτό.. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου Χωρίς χρώμα. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου «Άνθρωπέ μου» | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου