http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/tsokosaneksigk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/provias3gk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/mandalicoversgk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/ilianacovergk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/orfanos2gk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/27116_361135130659432_87776gk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/309052_214546028608236_1082gk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/58735_477588092275761_14301gk-is-145.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/tumblr_m65ogswmv81r6jaxwo1_gk-is-145.jpglink
0 1 2 3 4 5 6 7 8

Περί τέχνης… Περί υπαρξιακής αγωνίας… Και άλλα τινά! του Άγγελου Παπαηλία

Η καλλιτεχνική δημιουργία, είναι μία και αδιαίρετη ως προς το στόχο. Απλά, αλλάζει στις μορφές και βέβαια στο περιεχόμενο. Όμως, το ζητούμενο στην Τέχνη είναι ένα και μοναδικό. Δηλαδή, μέσα από αυτήν ή επικοινωνώντας με αυτήν, η συμπλήρωση του «κενού» που αισθάνεται ο άνθρωπος βυθισμένος στην αγωνία της υπαρξιακής του μοναξιάς, αλλά και της αγωνίας του θανάτου, όπου μέσα από την Τέχνη προσπαθεί να ξορκίσει!

Υπάρχουν βέβαια και πολλοί καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν την Τέχνη ως ευκαιρία για πρόκληση. Δηλαδή, μέσα από το καλλιτεχνικό τους δημιούργημα, στοχεύουν στο να προκαλέσουν την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα την καθεστηκυία τάξη -και καλά κάνουν- προκειμένου να την ταρακουνήσουν, μήπως και βγει από το λήθαργο!... Είναι η Τέχνη φίλα προσκείμενη προς την άρχουσα τάξη; Όχι! Διότι, ενώ η άρχουσα τάξη καταβάλλει προσπάθειες εφευρίσκοντας χίλιους δυό τρόπους να «σκεπάσει» ή να καλύψει τα ανομήματα της, που εκπορεύονται από την ταξική της συνείδηση, η Τέχνη, αντίθετα, μέσα από διάφορες μορφές δημιουργικής έκφρασης τα καταγγέλλει, τα αποκαλύπτει και πολλές φορές τα διορθώνει («τα κακώς κείμενα»). Γι’ αυτό και ο καταγγέλλων -καλλιτέχνης είναι «εχθρός» της καθεστηκυίας τάξης, που από τη φύση της, αλλά και από το ρόλο που διαδραματίζει, αφού ασκεί εξουσία είναι εκ προοιμίου ένοχη!!

Ο πολιτικός και ο καλλιτέχνης, οραματιστές και οι δύο, για διαφορετικούς λόγους, έχουν σαφώς διαφορετικούς -πλην όμως- παράλληλους δρόμους! Ο πολιτικός να «ποδηγετήσει»… Ο καλλιτέχνης να «απελευθερώσει!!»… Ο πολιτικός εάν είναι οραματιστής -πράγμα σπάνιο- και όχι καριερίστας, θα χαράξει νέους δρόμους (Ελευθέριος Βενιζέλος) δημιουργώντας νέα πρότυπα συμπεριφοράς στο κοινωνικό γίγνεσθαι! Δυστυχώς στη Χώρα μας, τα πρότυπα που δημιούργησαν οι σύγχρονοι πολιτικοί μας, υπήρξαν καταστροφικά και βέβαια ήταν και είναι παράδειγμα προς αποφυγήν!! Την ίδια στιγμή ή αργότερα, ο καταγγέλλων καλλιτέχνης -δημιουργός- που δέχεται σε καθημερινή βάση την επίθεση της «άδικης, βίαιης, κακούργας και πουτάνας κοινωνίας» μέσα από την Τέχνη και από το δικό του δημιούργημα, θα κάνει τη δική του πρόταση -παρέμβαση, όχι μόνο για να «διορθώσει» (καταγγείλει), αλλά πολλές φορές και για να προτείνει!... Στο σημείο αυτό, οι γνώμες διχάζονται… Υπάρχουν αυτοί που προτείνουν μια Τέχνη ωφελιμιστική για τον άνθρωπο, δηλαδή να του διδάξει «κάτι!..», να του αφήσει «κάτι», μήπως και γίνει καλλίτερος σαν άνθρωπος! Και η άλλη άποψη που προτείνει «…κατέθεσε την άποψη σου μέσα από το όποιο έργο σου, αλλά μη προτείνεις τίποτα!... Διότι αν προτείνεις, τότε δεν κάνεις Τέχνη… Κάνεις πολιτική!».

Δηλαδή, ζητάνε κατάθεση ψυχής από τον καλλιτέχνη- δημιουργό, αλλά δίχως πρόταση- άποψη ή άλλη παρέμβαση μέσα από το έργο του! Απλά, αφήνει στο κοινό (αναγνώστη, θεατή ή ακροατή) να επιλέξει και να βγάλει το δικό του συμπέρασμα (αποστασιοποίηση από το δρώμενο).  Για μένα, και οι δύο απόψεις είναι σωστές! Όλοι οι θεατές, αναγνώστες ή ακροατές (το λεγόμενο κοινό) δεν έχει τις ίδιες προδιαγραφές ώστε να «διαβάσει» σωστά το όποιο μήνυμα -αν υπάρχει- οπότε στη περίπτωση αυτή, αν μέσα από το έργο του ο καλλιτέχνης του «ανοίξει» περισσότερο το μυαλό  αναγκάζοντάς τον (όχι βέβαια καταπιεστικά) να σκεφτεί, πού και ποιο είναι το πρόβλημα; Το θέμα βέβαια είναι τεράστιο και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να καλυφτεί με αυτό το σημείωμα!

Μπορώ να σκεφτώ και να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή και οι κοινωνίες χωρίς τους πολιτικούς…. Για σκεφτείτε όμως, έστω και για λίγο, πως θα ήταν η ζωή και οι κοινωνίες χωρίς Τέχνη; Υπάρχουν και άλλες απόψεις περί … Τέχνης. Όπως, Τέχνη για την Τέχνη!... Τέχνη προς τέρψιν… Τέχνη στην υπηρεσία του άκρατου και χυδαίου Λαϊκισμού!... Εδώ όμως, κατά την άποψη μου, δεν πρόκειται για Τέχνη, αφού ο Λαϊκισμός είναι απόβλητο της Τέχνης!!!!

 

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΗΛΙΑΣ

Σκηνοθέτης- Συγγραφέας