Iron Man 3 vs The Amazing Spiderman του Θανάση Αγγελόπουλου
Iron Man 3, 2013. Του Shane Black.
H τρίτη και καλύτερη ταινία στην κινηματογραφική μυθολογία του Iron Man. Χωρίς να είμαι φαν των πρώτων δυο ταινιών, και ας ήμουν φαν του στα comics.
Εδώ όμως ο Shane Black δίνει μια αναπάντεχη τσαχπινιά στον ήρωα, λούζει την ταινία με χιούμορ και με την αυτοσχεδιαστική υποκριτική ελευθερία του μεγαλύτερου όπλου του: του Robert Downey Jr.στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ας αρχίσουμε κάπως ανάποδα. Απ' το τέλος. Δεν έχουν καταντήσει λίγο βαρετές πια οι σκηνές δράσης με το καταγιστικό μοντάζ και πιστολίδι; Λες και μπαίνουν προς τέρψη του κοινού και σταματούν την πλοκή και την ιστορία, για να ικανοποιήσουν και αυτούς που δεν παρακολουθούν και τόσο ούτε πλοκή, ούτε ιστορία. Έχουν καταντήσει βαρετές οι μεγάλες, τελικές σκηνές δράσης. Όχι όμως αυτή εδώ. Αυτή μοιάζει με ασταμάτητη βόλτα στο Λούνα-παρκ. Σε τραβάει απ' το χέρι να την “νιώσεις” σα να συμμετέχεις. Παρά τους εκκωφαντικούς θορύβους, τις ρομποτικές στολές του Τόνι Σταρκ και την απαραίτητη δράση.
Με ένα σενάριο με κρυφές ανατροπές (που και το παραμικρό να πούμε φοβάμαι πως θα κάνουμε spoiler) σε κάθε γωνία του, με τον κλασικότερο κακό της σειράς των comics να κάνει επιτέλους την κινηματογραφική εμφάνισή του (ο Μανδαρίνος του Ben Kingsley) και ένα μάτσο “ανατινάξεις” των βασικότερων κανόνων που έχεις θεσπίσει στο μυαλό σου για έναν σούπερ-ήρωα, η ταινία κάνει αυτό που πρέπει. Αφήνει τα πομπώδη λόγια, την σοβαροφανή προσέγγιση στα άλυτα ψυχολογικά προβλήματα του κεντρικού ήρωα της και την κλασική δομή μιας χάρτινης περιπέτειας, και σπάει πλάκα με το τσουβάλι. Με όλα. Με τον ευάλωτο Τόνι Σταρκ που παθαίνει συχνά κρίσεις πανικού και καταλήγει να έχει συνεργό και σωτήρα του (πφφφ, πολλά είπαμε ήδη) ένα παιδάκι, με τον α λα Μπιν Λάντεν τρομοκράτη κακό του Μανδαρίνου, με τον geek αντιήρωα που βλέπουμε στο ξεκίνημα (Γκάι Πιρς) και που ήδη από το παρουσιαστικό του ξέρουμε ότι θα τον ξαναβρούμε στη συνέχεια του φιλμ (κάτι που γίνεται ως σατυρική επιβεβαίωση ήδη στην επόμενη σχεδόν σκηνή!), πάσχοντα από κάποιας μορφής κόμπλεξ κατωτερότητας και απόρριψης, όπως και από εκδικητικά κατάλοιπα.
Ο Τόνι Σταρκ ενίοτε σε κατάσταση αμόκ και ενίοτε υπέρμετρης αυτοπεποίθησης βλέπει το σπίτι του να διαλύεται. Καταλύει σε χιονισμένη κωμόπολη που παραπέμπει σε αμερικάνικα κινηματογραφικά 80s και φορά ρολόι της Ντόρας της εξερευνήτριας. Ο σωματοφύλακάς του (ερμηνευμένος από τον Τζον Φαβρό, σκηνοθέτη των πρώτων δυο ταινιών του franchise) νοσηλεύεται χτυπημένος και παρακολουθεί εμμονικά το Downton Abbey. Η Αμερική ζει τον εφιάλτη μιας νέας τρομοκρατικής απειλής, με την ταινία να κάνει έτσι το δικό της σχόλιο στην φοβική αμερικάνικη κοινωνία και τους πραγματικούς undercover εχθρούς με τρόπο απολαυστικό. H Πεπερ Ποτς της Γκουίνεθ Πάλτροου έχει επιτέλους ρόλο και όχι πέρασμα όπως στα δυο πρώτα φιλμ. Και τι ρόλο παίζει η Ρεμπέκα Χολ ως ερωμένη του Τόνι Σταρκ από το παρελθόν;
Σοφά ο Shane Black (που το 2005 μας είχε δώσει ένα μικρού βεληνεκούς νεονουάρ με τον Robert Downey, το Kiss Kiss Bang Bang), επιλέγει τον καλώς εννοούμενο χαβαλέ και την χιουμοριστική υπογράμμιση (όχι την παρωδία), πηδώντας στο απολαυστικό rollercoaster του franchise του ήρωα της Marvel. Και ακόμα σοφότερα επιλέγει να χαρίσει τις πιο σημαντικές στιγμές της ταινίας στον Τόνι Σταρκ και όχι στο υπερηρωικό του alter ego, τον Iron Man. Αξιοποιώντας έτσι στο έπακρο τον πρωταγωνιστή του και τη δουλειά που αυτός έχει κάνει στον ρόλο, εδώ και πέντε χρόνια.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας
Αν πάλι, βαριέσαι να ντύνεσαι και να στέκεσαι σε ουρά για να βγάλεις ένα εισιτήριο, υπάρχει και ο εύκολος τρόπος. Άραξε σπίτι και κάνε τα κουμάντα σου. Έχεις χίλιους τρόπους να απολάυσεις και 'κει μια ταινία, πάλι στο μοτίβο της superhero action movie, πάλι σχετικά πρόσφατη:
The Amazing Spiderman, 2012. Του Marc Webb.
Reboot της αγαπημένης σειράς ταινιών με πρωταγωνιστή το αγόρι-αράχνη. Μετά τις τρεις πιστές στα comics ταινίες του Sam Raimi, έρχεται αυτή εδώ η επανεκκίνηση. “Μια απ' τα ίδια;” θα αναρωτηθείς. Όχι ακριβώς...
Ο Webb έχοντας πιάσει το νόημα μετά την επιτυχία της ανεξάρτητης ρομαντικής κομεντί που τον ανέδειξε (500 Μέρες με τη Σάμερ), παίρνει στοιχεία απ' την καρδιά του boy romance του και τα διοχετεύει στην καρδιά μια ταινίας με ήρωα ένα αγόρι που αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις, μετά το τσίμπημα ραδιενεργούς αράχνης, μπλα μπλα μπλα...
Ο Πήτερ (ο Andrew Garfield απ' το Social Network) είναι ένας ατσούμπαλος, όχι αθλητικός, εσωστρεφής και καθόλου δημοφιλής νεαρός με έφεση στις θετικές επιστήμες. Μετά το μοιραίο ατύχημά του θα αναλάβει τις ευθύνες της διάσωσης της Νέας Υόρκης από το σατανικό (sic) σχέδιο ενός παρανοημένου επιστήμονα τον οποίο κάποτε θαύμαζε. Παράλληλα έχει να διαχειριστεί τα εφηβικά θέματα του, όπως την ερωτική του ιστορία με την Γκουέν (Emma Stone).
Ο Δρ. Κόνορς (σωστή επιλογή ο Rhys Ifans αν και τον περιμέναμε ακόμα πιο αλλοπρόσαλο στο ρόλο) μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να βρει τη φόρμουλα που θα του φέρει πίσω το κομμένο του χέρι με φυσικό (!) τρόπο, θα μεταλλαχθεί στον Lizard(Σαύρα), σπερνοντας τον τρόμο και ένα δηλητήριο στον αέρα της πόλης (ξέρω, ξέρω, κλισέ...) θέλοντας να κάνει τους πάντες σαν τα μούτρα του. Κυριολεκτικά.
Οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν και τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε αν δεν έχετε ήδη διαβάσει τα σχετικά comics...
H διαφορά εδώ είναι ότι ο Webb (με επίθετο που χαριτωμένα παραπέμπει στην αγγλική λέξη web=ιστός!) αφήνει μια ολόκληρη ώρα να κυλήσει δίχως καν να δούμε την μασκοφορεμένη αράχνη. Ο ήρωάς του είναι τρωτός και ευάλωτος. Ένα αγόρι σαν όλα τα άλλα, που ξεκίνησε να ψάχνει για τους χαμένους απ' τα παιδικά χρόνια γονείς του και κατέληξε να βρίσκει τον ενήλικο εαυτό του. Μια ματιά σε μια “υπερηρωική” ιστορία ενηλικίωσης, ενός πρώτου έρωτα και της ξαφνικής συσσώρευσης των πρώτων ευθυνών.
Με έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά του Πήτερ, όπως και του Κόνορς, με λίγο πιο σκοτεινό ύφος και χρώμα από την τριλογία του Ράιμι, με το ρομάντζο και ένα περιτύλιγμα που κάνει τον Spiderman πιο θελκτικό κινηματογραφικά για τα κορίτσια...
Οκ, την ιστορία και το πώς μεταλλάχτηκε σε σούπερ ήρωα την έχουμε χιλιοματαδεί, το κλασικό μοτίβο που κινεί τη δράση το κάνουν copy-paste χιλιάδες σεναριογράφοι στο Hollywood, αλλά...ε ας μην τα πούμε και όλα. Απλώσου στην πολυθρόνα και κρίνε by yourself!
Τελικά τι λες; Ηome or cinema?
O Θανάσης Αγγελόπουλος σπούδασε Mass Communication and media arts/ Film and TV Directing στο Queen Margaret University. Σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία Boy Story, η οποία συμμετείχε στο 18οAthens International Short Film Festival-Νύχτες Πρεμιέρας 2012, στο 6ο Thessaloniki International Short Film Festival 2012, όπου βραβεύτηκε με το cinematic achievement award και θα συμμετάσχει στο San Francisco Greek Film Festival 2013.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο φοιτητικό freepress Καλειδοσκόπιο, στο περιοδικό Λιμάνι καθώς και σε άλλα διαδικτυακά portals.