Κάτι από τις λέξεις μας. | Tης Κέλλυς Σχοινά
Ας παίξουμε.. Τι πιο όμορφο από το παιχνίδι! Ας παίξουμε με έναν τρόπο αλλιώτικο, νοητικό!
Έλα να πειραματιστούμε.. να δοκιμάσουμε τα όρια του νου μας.. να φλερτάρουμε με την πλαστικότητα του.. να ταξιδέψουμε σε κόσμους άγνωστους. Καπετάνιος το υποσυνείδητο, οικοδεσπότης το ασυνείδητο..
Ας κάνουμε μια βουτιά που δεν χρειάζεται αναπνευστήρα, ένα ταξίδι που δεν προϋποθέτει καμία αποσκευή. Εγώ κι εσύ αντιμέτωποι με την πολυπλοκότητα του εαυτού μας, θεατές και δράστες του πιο αποκαλυπτικού μυστηρίου, του μυστηρίου της ύπαρξης.. Το ποίημα αυτό που θα διαβάσεις δεν είναι παρά ένα παιχνίδι συνειρμικών σκέψεων.. Το γράψαμε ένα βράδυ στίχο, στίχο ο φίλος μου κι εγώ σε κάποιο ραντεβού μας στο υποσυνείδητο.. Ακολούθησε μας λοιπόν.. Έλα! Από δω και πέρα είμαστε ψυχοναύτες..
Κ- Και τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα
έχουν αγκάθια γλυκέ μου.
Ακόμη κι αυτά, τα πιο όμορφα.
Σαν τις αξέχαστες σχέσεις έρωτα,
τρυπούν το δέρμα σου
και σ' αφήνουν να αιμορραγείς
γελώντας για την ανοησία σου,
κλαίγοντας για την επιμονή σου
να ξαναπλώσεις το χέρι.
Α- Γιατί ο πόνος, μάθημα δεν έγινε
Κ- κι όπως ο αέρας τρύπωσε από τη χαραμάδα αερικό έγινε κι έφυγε
Α- μα περιέργως εσύ τον ξανακαρτερείς
Κ- να σε στοιχειώσει στο σκοτάδι προσπαθείς
Α- ν' αντισταθείς δε θες, αλλά ν' αφεθείς
Κ- μέσα στον αέρα να χαθείς
Α- ξανά να γεννηθείς
Κ- σαν να ταν ‘χτες που πέθανες θαρρείς
Α- και ξανά να λησμονείς κι ας είσαι κλινήρης
Κ- κι ας μην μπορείς να βρεις ένα ψέμα να σωθείς
Α- γιατί ήθελες μονάχος να πνιγείς
Κ- σαν να 'ναι μία και στερνή του θανάτου η πομπή
Α- που αρχινά την χαραυγή
Κ- και χάνεται μες στων ανθρώπων τη βοή
Α- αντηχώντας την πένθιμη σιωπή
Κ- για μια ακυβέρνητη ψυχή
Α- που πονούσε κι έψαχνε ζωή
Κ- ακροβατώντας πάνω στου χρόνου την κλωστή
Α- προκαλώντας τη μοίρα απ' την αρχή
Κ- να πλέξει ονείρου ιστό ελαφρύ
Α- καραδοκώντας τ' αύριο να ‘ρθει
Κ- και κοιμισμένο να τον βρει
Α- στο αιώνιο για πάντα να χαθεί
Κ- σαν σκεπαστεί από ελεγεία σιωπηλή
Α- ώστε τελικά να αναπαυθεί
Κ- κι ο θρήνος να γίνει προσευχή
Α- ν'αρθρώνουν απ' τα χείλια οι πιστοί
Κ- για έναν άνθρωπο στα πάθη βουτηγμένο
Λοιπόν; Εγώ σ’ αφήνω τώρα.. μην ξεχνάς να ταξιδεύεις... γιατί ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πλανητικό καραβάνι.. κι εμείς; Όπως σου ‘πα, οι ψυχονάυτες του... Κι αν δεν με πιστεύεις, άκου το Planet Caravan των Black Sabbath.
Η Κέλλυ Σχοινά σπουδάζει εφαρμοσμένα μαθηματικά και φυσική στο Eθνικό Mετσόβειο Πολυτεχνείο και ασχολείται με την συγγραφή πεζών κειμένων καθώς και ποιημάτων από νεαρή ηλικία.
Facebook: Kelly Sxoina
