Τι στο διάολο συνέβη στη μουσική; της Αγγελικής Μακρυνιώτη
Τι στο διάολο συνέβη στη μουσική;
Στο αυτοκίνητο δεν παίζει πια ραδιόφωνο.
Εγώ, που κάποτε αναμετριόμουν με τα τραγούδια
Πώς θα τα προλάβω όλα…
Που δεν έσβηνα τη μηχανή
Κι ας είχα φτάσει στον προορισμό μου
Αν δεν άκουγα το τελευταίο ρεφρέν
Και ας ήξερα καλά ότι πάντα θα με προλάβαινε μια νέα εισαγωγή
Που θα με κρατούσε μέσα, για ακόμα ένα τσιγάρο
Και τώρα στο αυτοκίνητο δεν παίζει πια ραδιόφωνο…
Έπαψα να το κάνω, όταν σιγουρεύτηκα, ότι ποτέ δεν θα αναγνωρίσω την κυρία με τη «φωνή» δίχως χαρακτήρα.
Όσες φορές κι αν προσπαθήσουν να μου την επιβάλουν…
Έπαψα να το κάνω όταν οι παρατονισμοί τρύπησαν τα αυτιά μου…
Όταν το συντακτικό έμοιαζε πια με ατυχέστατη μετάφραση του Google
Όταν το μέτρο χάθηκε, κυριολεκτικά και μεταφορικά
Έπαψα να το κάνω όταν ραδιοφωνικοί παραγωγοί χρίστηκαν «ταξιτζήδες» εκκολαπτόμενων τραγουδιστών, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία τους για αναγνώριση (έστω και απο την μάνα τους) και για παχυλό νυχτοκάματο σε Αθηναϊκή πίστα – stage –club ή whatever
-Τόσο η ταρίφα λοιπόν (και χωρίς απόδειξη) και σε πάω εγώ sfaira στην κορυφή…
Που να «τρέχεις» με τα πόδια…
Έπαψα να το κάνω όταν είδα να πωλούνται τραγούδια – κοστούμια
-Αυτό είναι… σου κάνει δε σου κάνει. Δεν έχουμε χρόνο να φτιάξουμε άλλο στα μέτρα σου. Άλλωστε μην κοροϊδευόμαστε, τη φίρμα πληρώνεις, την ετικέτα…
Φόρα το λοιπόν αγόρι μου κι αν σου πέσει φαρδύ… Θα κάνουμε μόδα το φαρδύ
Έπαψα να το κάνω όταν… Τραγούδια – Διαμάντια
Δεν βρήκαν ποτέ τον δρόμο τους, όχι, γιατί δεν γεννήθηκαν για να προκαλέσουν ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά μας αλλά γιατί οι «γονείς» τους δεν υπήρξαν ποτέ καλοί στις δημόσιες σχέσεις των καμαρινιών…
Κάπως έτσι πρέπει να πεθαίνουν τα όνειρα και να θάβονται μέσα σε σκληρούς δίσκους…
Κυρίως όμως έπαψα να το κάνω όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ημουν πια θεατής σε αυτό το μεγάλο φαγοπότι… Ήμουν μια από τις καλεσμένες...το τυράκι το έφαγα.. και ήταν νόστιμο.
Τώρα έχω ήδη στρογγυλοκαθίσει στο τραπέζι περιμένοντας και εγώ με τη σειρά μου τη μερίδα μου…
Και αυτές οι λέξεις που ψάχνουν τη θέση τους στα χαρτιά μου δε βγαίνουν πλέον για να αδειάσει το «μέσα μου», αλλά για να γεμίσει η τσέπη μου…
Και επειδή, πολύ το σοβάρεψα το θέμα, λέω να πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο, να βάλω ένα CD να παίζει (είπαμε.. δεν παίζει πια ραδιόφωνο) και να ανατρέξω στην αρχή του κειμένου μου, για να γελάσω λίγο με τον εαυτό μου, που έχει το θράσος και ακόμα αναρωτιέται «Τι στο διάολο συνέβη στη Μουσική»…
Αγγελική Μακρυνιώτη
Η Αγγελική Μακρυνιώτη, είναι στιχουργός και σχεδιάστρια κοσμημάτων. Ενθουσιάζεται να βλέπει κόσμο να φοράει δημιουργίες της… είτε είναι κοσμήματα φορεμένα σε σώματα… είτε είναι τραγούδια «φορεμένα» σε στόματα…