Victoria Hislop - Who's afraid of Virginia Woolf?
WHO’S AFRAID OF VIRGINIA WOOLF?
by Edward Albee
A few Saturday night’s ago, I found myself watching a play that I have already seen maybe five times in London’s West End and most memorably as a classic film with the legendary Elizabeth Taylor and Richard Burton. The strange thing is that this play is not exactly a work that anyone would watch for “pleasure” in the usual sense and yet it is put on over and over again in theatres round the world.
There is something both compulsive and compelling about “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” and I found it no less so in a language I only half understand. I was in Athens and went to see Giorgos Nanouris’ production at Poli theatre and was riveted from beginning to end.
I absorbed the raw emotion through the actors’ performances, their body language, their tone of voice and through these rather than just through the words themselves and found myself appreciating the play in a whole new way. I was fascinated by the way in which the actors showed the different stages of drunkenness - no easy feat when the characters have already been drinking heavily when they first appear, just back from a party. We see all those almost too-familiar effects of alcohol consumption - sentimentality, self-pity, violence, sexuality, cruelty, self-dramatisation and more.
I was spell-bound for almost three whole, intense hours by the performances of Danis Katranidis (George) and Mirka Papakonstantinou (Martha) who play the married couple who tear each other apart in front of some innocent newly wedded acquaintances. It was a totally absorbing evening at the theatre. I think Taylor and Burton would have been moved too.
Κάποιο από τα περασμένα Σαββατόβραδα, βρέθηκα να παρακολουθώ μία παράσταση που την έχω ξαναδεί, ίσως και πέντε φορές, στο London's West End, και κυρίως θυμάμαι το κλασσικό φιλμ, με τη μνημειώδη Ελίζαμπεθ Τεηλορ και το Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το περίεργο με αυτό το έργο είναι ότι δεν είναι μια παράσταση, που θα έβλεπε κάποιος για να περάσει καλά, με την κοινή λογική, και όμως "ανεβαίνει" και συνεχίζει να "ανεβαίνει" συνεχώς στα θέατρα όλου του κόσμου.
Έχει κάτι ταυτόχρονα, σύνηθες και ακαταμάχητο, το έργο " ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" και πόσο μάλλον που το έβλεπα σε μια γλώσσα που καταλάβαινα μόνο τα μισά.
Ήμουν στην Αθήνα και πήγα να δω μια παραγωγή του Γιώργου του Νανούρη, στο θέατρο Πόλη. Η παράσταση με καθήλωσε από την αρχή μέχρι το τέλος..
Είχα απορροφηθεί από το ακατέργαστο συναίσθημα στην ερμηνεία των ηθοποιών, τη γλώσσα του σώματος τους, τον τόνο της φωνής τους, και μέσα από αυτά, όχι μόνο από τις λέξεις αυτές καθαυτές, και έπιασα τον εαυτό μου να αποτιμά την παράσταση με ένα συνολικά, νέο τρόπο.
Ενθουσιάστηκα από τον τρόπο που οι ηθοποιοί υποδύονταν την κλίμακα του " μεθυσιού"- ένα όχι εύκολο επίτευγμα, αν σκεφτεί κανείς, ότι οι ηθοποιοί από την αρχή παρουσιάζονται μεθυσμένοι, ότι δήθεν έρχονται από ένα πάρτυ που έχουν πιει πάρα πολύ. Βλέπουμε όλες τις, σχεδόν γνωστές, επιδράσεις της κατανάλωσης αλκοόλ, ευσυγκινησία, αυτο-λύπηση, βιαιότητα, σεξουαλικότητα, αναλγησία, αυτό- δραματοποίηση και άλλα.
Σαγηνεύτηκα, για σχεδόν τρεις ολόκληρες έντονες ώρες, από τις ερμηνείες του Δάνη Κατρανίδη (Γιώργος) και της Μίρκας Παπακωνσταντίνου (Μάρθα) που έπαιζαν το παντρεμένο ζευγάρι που χωρίζει μπροστά στα αθώα και ανυποψίαστα μάτια αρκετών νιόπαντρων ζευγαριών.
Ήταν ένα απίστευτα ενδιαφέρον απόγευμα. Νομίζω ότι ακόμη και η Taylor και ο Burton θα είχαν συγκινηθεί... και αυτοί.
Βικτόρια Χίσλοπ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Η Βικτόρια Χίσλοπ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το 2007 της απονεμήθηκε το Βρετανικό βραβείο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα για το βιβλίο της Το Νησί.
Έχουν ήδη κυκλοφορήσει Το Nησί, Ο Γυρισμός και Το Νήμα ενώ τον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει και το τέταρτό της, από τις Εκδόσεις Διόπτρα, με τον τίτλο Ο τελευταίος χορός.