Στις ακτές της Μεσογείων, του Αντώνη Τσόκου
Ανέσυρε από την τσέπη του παντελονιού του εξακόσιες ογδόντα δύο δραχμές σε μορφή χοντροκέφαλου κέρματος ευρώ. Έψαξε ανόρεχτα τη σχισμή του αυτόματου μηχανήματος έκδοσης εισιτηρίων. Έκλεψε γνώσεις από το φέρελπι συνεπιβάτη του και τάισε το αχόρταγο μηχάνημα. Πήρε στα χέρια το πολυπόθητο εισιτήριο και κατηφόρισε τις σκάλες του μετρό, ακολουθώντας το παρδαλόχρωμο φόρεμα της ιθαγενούς Μαρίας. Πάντα έδινε όνομα στους επιβάτες που τραβούσαν την προσοχή του.
Έφτασε στην αποβάθρα.
Στάθηκε σε απόσταση αστικής καλημέρας από την υποτιθέμενη Μαρία. Από κοντά έδειχνε λιγότερο λυπημένη. Ο συρμός έφτασε, σφυρίζοντας το γνωστό σκοπό. Η Μαρία χάθηκε στο διάδρομο με τα λινά κουστούμια. Δεν τον ένοιαξε. Ένιωθε πως την είχε ξεπεράσει. Ακολούθησε τη χειμωνιάτικη μυρωδιά στην απέναντι πλευρά του βαγονιού. Τηρώντας το πρωτόκολλο κατά γράμμα, πέρασε τα δάχτυλά του γύρω από τον παγωμένο στύλο και κάρφωσε το βλέμμα του στο αναδιπλούμενο παραθυράκι.
Επόμενη στάση "Μέγαρο Μουσικής", ανήγγειλε η γνώριμη φωνή. Γύρισε να βρει το μεγάφωνο. Το βλέμμα του κοκκάλωσε σε δυο μπλε καθίσματα πιο πέρα. Στο ύψος της πράσινης καλοκαιρινής ζακέτας.
Επόμενη στάση Αμπελόκηποι. Στα λευκά δάχτυλα.
Επόμενη στάση Πανόρμου. Στο βόρειο χαμόγελο.
Επόμενη στάση Κατεχάκη. Στα χιονισμένα βλέφαρα.
Επόμενη στάση Εθνική Άμυνα. Στην άβαφη σκιά.
Επόμενη στάση Χολαργός. Στα καλοκαιρινά σημάδια.
Επόμενη στάση Νομισματοκοπείο. Τερματικός σταθμός. Της πρώτης υπεραστικής αγάπης του καλοκαιριού. Σάββατο μεσημέρι στην Ιουλιανή Αθήνα. Εκεί που σκόρπισε τις στάχτες του ο περσινός Οκτώβρης…
Ο Αντώνης Τσόκος γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1976. Σπούδασε Τεχνικός Η/Υ & Δικτύων. Με τη συγγραφή ασχολείται εντατικά τα τελευταία 5 χρόνια, γράφοντας πεζά, ποίηση και παραμύθια.
Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στο Λογοτεχνικό Περιοδικό «Μύρτιλο», στο Ηλεκτρονικό Περιοδικό Ποίησης «Tο παράθυρο» , στο χώρο Τέχνης και Λόγου «το βιβλίο.net» και κάποια από αυτά έχουν ακουστεί στο ραδιόφωνο.
Τα περισσότερα από τα έργα του αναρτώνται στο προσωπικό του ιστολόγιο 'στεριανή ζάλη'.