http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/gamospafili.covergk-is-175.JPGlink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/dizzyjazzcovergk-is-175.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/orfanosskrowgk-is-175.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/pafiligk-is-175.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/792232_331631373609808_1308733854_ogk-is-175.jpglink
http://themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/thewriesgynaikwngk-is-175.jpglink
0 1 2 3 4 5

Στην Ευρυδίκη με αγαπη. | Της Αντιγόνης Παφίλη

Ένα θέατρο στην Τρικόρφων.. Πού είναι η Τρικόρφων θα μου πεις; Είναι ένα τόσο δα μικρό στενό δρομάκι λίγο πριν την πλατεία Βικτωρίας. Λες και είναι φτιαγμένο το σοκάκι αυτό για να φιλοξενεί αυτό το θέατρο. Τα σπίτια απέναντι, παλιά νεοκλασσικά, απομεινάρια της παλιάς Αθήνας, με τα σκαλάκια τους διαθέσιμα να σε «φιλοξενήσουν» μέχρι να πάρεις το εισιτήριο σου, και να κάνεις ένα τσιγάρο.

Κυριακή βράδυ έξω από το θέατρο «Πορεία» και βρέχει.. ο κόσμος συνωστίζεται στο μικρό πεζοδρόμιο.. και ανυπομονεί να δει την παράσταση.. έχει προσδοκίες.. το βλέπεις στα μάτια τους. Και νέοι, πολλοί νέοι.. άντρες και γυναίκες με ωραία διάθεση, μακριά από τη μιζέρια.

 

Ο μύθος του Ορφέα και της Ευριδίκης, ο μύθος του πιο δυνατού έρωτα, του πιο ζηλευτού και μαζί η σχέση κόρης- πατέρα.. Δύο μεγάλοι έρωτες στη ζωή μιας γυναίκας, γιατί… « πατέρας χωρίζει με τη κόρη όταν αυτή παντρεύεται έναν άλλο»

Έρωτας, θάνατος, αγάπη, «για πάντα» και όλα αυτά μαζί.. και γέλιο.. γέλιο αυθόρμητο… Και εκεί που κλαίω τον πιο όμορφο έρωτα, ταυτίζομαι και ζω πάνω στη σκηνή κι εγώ…έρχεται ο Χάρος και με κάνει ο Χάρος να γελώ.. Με τον έρωτα κλαίω και με το Χάρο γελώ.. όλα τα συναισθήματα μαζί, όπως στη ζωή.

 

Ζωή και θάνατος μαζί στην ίδια σκηνή.. Ζωντανοί και νεκροί την ίδια στιγμή. Ποιοι είναι οι νεκροί;. Αυτοί που δεν θυμούνται.. δεν ζουν απλά υπάρχουν.. άνθρωποι χωρίς μνήμη.

 

Κι όταν η παράσταση  τελειώνει, έχω «γυμνάσει» την ψυχή μου.. και έκλαψα και γέλασα.. τόσο πολύ.. γρήγορες αλλά και ωραίες εναλλαγές. Θέλω να ξανακούσω αυτή τη μουσική, να κρατήσω κάπως έτσι αυτές τις στιγμές, τις λυτρωτικές.

 

«Του Ορφέα ποτέ δεν του άρεσαν οι λέξεις. Είχε τη μουσική του. Το πρόσωπο του έπαιρνε μια περίεργη έκφραση κι εγώ τον ρωτούσα τι σκέφτεται κι εκείνος πάντα έλεγε ότι σκέφτεται τη μουσική.

Να σας περιγράψω λίγο πως είναι να είσαι ερωτευμένη με καλλιτέχνη: η σελήνη ανατέλλει πάντοτε πάνω από το σπίτι σου. Τα σπίτια των γειτόνων σου φαίνονται πάντα μουντά και πληκτικά και χωρίς φεγγαρόφως. Αλλά ο καλλιτέχνης πάντοτε φεύγει μακριά σου. Μέσα στο κεφάλι του έχει πάντα κάτι πιο όμορφο από εσένα.»

 

Αυτά λέει η Ευριδίκη για τον Ορφέα της.. σαν γλυκό παράπονο με μια  μικρή υπερηφάνεια μαζί..

 

Και σκέφτομαι.. δεν υπάρχει πιο όμορφη τρεχάλα από αυτή...

Την αέναη προσπάθεια να φθάσω το μυαλό σου..

 

Αντιγόνη Παφίλη