Το σεντόνι του έρωτα. | Του Μάνου Μαλέση

Ήρθε η νύχτα

και σε έφερε μαζί της.

Mε έντυσε στις ώρες της

με θλίψη και με μνήμες περασμένες.

Περασμένες οι μνήμες από δρόμους

- δρόμους ατέλειωτους -

με μια βαρύτητα στο βάδισμα.

 - κινήσεις αργές -

Ήρθε η νύχτα

 και σε σκέπασε με ότι στέρεψε.

Ότι στέρεψε απ'την τελευταία νύχτα,

μόνο σε δυο ανάσες.

Όπως πέφτει το νερό στο σώμα,

έτσι ποθώ να σε σκεπάσω.

Να σε σκεπάσω με ότι χαράξαμε,

με ένα απαλό και ελαφρύ σεντόνι

πλούσιο από τις μνήμες που αφήσαμε

στο μέχρι τώρα αγαπώ.

Μα μηδενική πια η σημασία

για το τι ποθεί το δικό μου κορμί.

Τα μονοπάτια χαράζονται

δίχως επιστροφή.

Αφήνουν μια σκόνη οι άνθρωποι πίσω,

μια σκόνη αποπνικτική.

Εμείς με τη σειρά μας

στο πατάρι κλείνουμε τις αντανακλάσεις.

Τότε νοσταλγώ

για ότι μνήμες κλείδωσα.

- μνήμες θολές -

Έτσι προσπάθησα να σε

μεγαλώσω στη σιωπή.

Μα είναι η νύχτα

που σε φέρνει μαζί της

σε κάθε συλλαβή του έρωτα.

Ήρθε η λέξη αυτή

και κάθισε εδώ μαζί μου.

Είναι που εγώ έχασα,

μα κάθε βράδυ σε ντύνω

με την πιο όμορφη κραυγή.

Ο Μάνος Μαλέσης μένει στη Θήβα και σπουδάζει στο ΤΕΙ Χαλκίδας στο τμήμα αυτοματισμού. Στον ελεύθερο του χρόνο παίζει μουσική και παίρνει τους δρόμους για να βγάζει φωτογραφίες... Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό "Αναπνευστήρας" και στην ιστοσελίδα Dubiumn.

«Όταν η μουσική σταματά, ασχολούμαι με τις λέξεις, με τις φράσεις, με την ποίηση. Γράφω όπου βρω, στο κινητό, σε σημειώματα, αρκεί να  γεννηθεί ένα στιχάκι στο μυαλό»