L'absente, της Jazzmine
Κάποτε είχα διαβάσει ότι η αγάπη είναι πολυτέλεια.
Πως πρέπει να έχεις να φας,
να κοιμηθείς,
να είσαι στεγνός και ζεστός και ασφαλής
κι έπειτα μπορείς ν' ασχοληθείς με την αγάπη.
Συμφωνούσα.
Μου πήγαινε.
Το διέδιδα.
Το πίστευα.
Το πίστευα μέχρι τώρα που δεν μπορώ να φάω ούτε να κοιμηθώ, που κρυώνω μες το κατακαλόκαιρο επειδή δεν ξέρω τι θα πεις, βρεγμένη ως το κόκαλο κάτω απ' αυτό το συμπαγές σύννεφο που μου άφησες πριν φύγεις.
Μέχρι τώρα που νιώθω πιο ανασφαλής από ποτέ σα να με πέταξαν σ' άγνωστο πλανήτη.
Τώρα, που διαβάζω τα λόγια σου ξανά.
Και ξανά.
Σαν προσευχή που πρέπει να μάθω απέξω.
Για να πιστέψω.
Να τακτοποιήσω.
Να ζεσταθώ.
Να κοιμηθώ.
Τα απλά πράγματα που κάνουν όλοι οι άνθρωποι αυτό το βράδυ.
Αυτό είναι πολυτέλεια.
Αυτό.
Jazzmine insomnia