Όλα για την αγάπη Or Ιδιοφυείς άνθρωποι. | Του Θανάση Αγγελόπουλου

Όλα για την αγάπη.

(Stuck in love, 2012).

Του Τζος Μπουν.

Indie, μουντή, χειμερινού, και πιο συγκεκριμένα χριστουγεννιάτικου, φόντου δραμεντί, η οποία έχει στο επίκεντρο μια από τις πολλές δυσλειτουργικές οικογένειες που έχουμε έτσι και αλλιώς συναντήσει στο αμερικάνικο σινεμά (τι να θυμηθούμε, από την hip “Οικογένεια Τένενμπαουμ” μέχρι την κομιξίστικη “Oικογένεια Άνταμς”). Και της οποίας όλα ανεξαιρέτως τα μέλη δραστηριοποιούνται στην συγγραφή βιβλίων, την ανάγνωση ή ενίοτε και το κουβεντολόι γύρω από αυτά. Δεκτή η σύμβαση.

Οι γονείς χωρισμένοι. Ο πατέρας (Γκρεγκ Κινίαρ, σε ρόλο που σχεδόν δε φαντάζεσαι να τον υποδύεται κάποιος άλλος) εμμονικά παρακολουθεί την μητέρα (Τζένιφερ Κόνελι, τι γυναίκα!), η οποία τον έχει κερατώσει και εγκαταλείψει και ζει με τον νέο της σύζυγο. Ο γιος (Νατ Γουλφ), έφηβος λουζεράκος, καταπιεσμένος από τον μπαμπά να συγγράψει και φανατικός αναγνώστης του Στίβεν Κινγκ, γοητεύεται από συμμαθήτρια του, η οποία έχει ένα θεματάκι με κάθε είδους ουσία. Και συνουσία θα πρόσθετα. Και η κόρη, η Λίλι Κόλινς (η κόρη του Φιλ Κόλινς στην πραγματική ζωή) έρχεται στο πατρικό σπίτι από το κολλέγιο για τις Ευχαριστίες, κουβαλώντας στην βαλίτσα της τον κυνισμό και την σχεσεοφοβική ανασφάλειά της που την κάνουν να μοιάζει με τσουλάκι, το νέο λογοτεχνικό της πόνημα που πρόκειται να εκδοθεί, αλλά και μια πρόσφατη συνάντηση με κατατρεγμένο συμφοιτητή της (ο Λόγκαν Λέρμαν, υποσχόμενος indieαντιστάρ μετά το “The perks of being a wallflower”), χάρη στον οποίο θα αναθεωρήσει την στάση ζωής της. Και δεν λέει να αναθερμάνει τις σχέσεις της με την μάνα, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για την διάλυση του σπιτιού και την καταρράκωση του πατέρα. Ο οποίος όμως –το ξέχασα αυτό- στον ελεύθερο χρόνο του πηδάει την παντρεμένη γειτόνισσα (Κρίστεν Μπελ).

Μπερδεύτηκες; Δεν χρειάζεται. Γλυκόπικρη, με απαλά μουσικά διαλείμματα που ντύνουν ολόκληρες σεκάνς, μουντά χρώματα, χαρακτήρες ή συναισθήματα, η ταινία δεν αποτελεί δείγμα πρωτοτυπίας, έχει όμως μια αλήθεια μέσα στις δόσεις της δραματικής υπερβολής της που σε κάνει να την συμπαθείς. Καταλύτης η ηρωίδα της Κόλινς, γρήγορα βλέπει το κέντρο βάρους να πέφτει πάνω της και γύρω από όσα της συμβαίνουν να εξυφαίνεται ο ιστός της μίζερης αστικής καθημερινότητας της φαμίλιας. Εύστοχο casting και η εξωτερική ομοιότητά της με την μαμά-Κόνελι.

Ιντελεκτουέλ τόνοι σε συζητήσεις περί λογοτεχνίας τέμνονται με μελοδραματικές γκαζιές και μερικά, λιγότερα από όσα θα θέλαμε, κωμικά πατηματάκια. Όλα χωρούν σε ενδιαφέροντα διαλογικά μέρη. Πρωτοεμφανιζόμενος ο σκηνοθέτης τιγκάρει την μελαγχολία, υπηρετεί την δραματουργία με πίστη και σωστή δομή, αν και όχι λεπτών αποχρώσεων. To indie απλώνεται στον αέρα, το φιλμ προχωράει προβλέψιμα και με την Αγία Οικογένεια εξυμνούμενη παρά τα μπαλώματα και τα αμαρτήματά της. Γλυκό, γλυκερό, απαλό, αληθινό, ψιλοπροβλέψιμο, συγκινητικό έστω και λίγο. Στην θέασή του πιο ευχάριστο από όσο αντιλαμβάνεσαι. Και ταπεινό. Άστοχη σίγουρα η εποχή διανομής του στις αίθουσες, καθώς θα ταίριαζε σε ένα χειμερινό περιβάλλον, ακριβώς σαν αυτό που αναβιώνει στην οθόνη.

Αν πάλι θες να αράξεις σπίτι με ανεμιστήρα ή κλιματιστικό και σκας από την ζέστη, εδώ είναι μια παρόμοια επιλογή:

Iδιοφυείς άνθρωποι.

(Smart people, 2008).

Toυ Νόαμ Μουρό.

Ο Λώρενς (Ντένις Κουέιντ) είναι ένας καταθλιπτικός χήρος, καθηγητής πανεπιστημίου, σχεδόν μισάνθρωπος, με προβλήματα εξασθενημένης μνήμης. Η ζωή του θα ανατραπεί όταν μετά από ένα παράξενα κωμικό ατύχημα θα νοσηλευτεί στο νοσοκομείο όπου εργάζεται ως γιατρός η Τζάνετ (Σάρα Τζέσικα Πάρκερ), πρώην φοιτήτριά του.

Όμως η ταινία δεν είναι μια ματιά στο πώς ο έρωτας μπορεί να σου αλλάξει την ζωή. Παράλληλα παρακολουθούμε κατά βάση την δυσλειτουργικότητα της οικογένειας του Λώρενς. Η κόρη του (Έλεν Πέιτζ) είναι αριστούχος, “στεγνή” και απότομη, μίζερη όπως ο πατέρας-πρότυπό της. Ο γιος του εκτός από την κόντρα με την αδερφή του, κόντρα που πηγάζει απί το πόσο πολιτικά ορθή είναι εκείνη, έχει χάσει την ουσιαστική οικογενειακή επικοινωνία. Και μέσα σε όλα αυτά, εμφανίζεται ένας δεύτερος ανατροπέας των καταστάσεων, ο υιοθετημένος αδερφός του Λώρενς, ο Τσακ (Τόμας Χέιντεν Τσερτς).

Η ταινία έχει όλα τα συστατικά που έχει και το “Όλα για την αγάπη”. Μελαγχολία με κωμικές πινελιές, έξυπνους ήρωες που ασχολούνται με τα γράμματα και τις επιστήμες, είναι έξυπνοι σε iq αλλά πόσο έξυπνοι είναι ως προς τις αποφάσεις ζωής τους; Έχει αλήθεια και ειλικρινείς προθέσεις, το ταιριαστά αταίριαστο δίδυμο των αδερφών Λώρενς και Τσακ, την σχέση του θείου Τσακ με την κόρη, κάτι σαν εναλακτικό πατρικό πρότυπο που αποσκοπεί στο να μαλακώσει την κατήφεια και την ξερολιά της ανηψιάς, και κυρίως το απόυτα εύστοχο casting με την επιλογή κυρίως του Ντένις Κουέιντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αντίστοιχα έξυπνη επιλογή με εκείνη του Γκρεγκ Κινίαρ για τον ρόλο του πατέρα στην από πάνω ταινία...

Ο Κουέιντ εμφανίζεται σε κάτι αντίστοιχο με τον πατρικό ρόλο του στο “Ποιος είναι το αφεντικό;”, μια ακόμη ταινία που εθιγε την οικογενειακή δυσλειτουργία αλλά και τον εταιρικό ανταγωνισμό. Έχοντας σωματοποιήσει τις εμμονές και τα συναισθήματα του ήρωά του, ο Κουέιντε σε βάζει στο μουντό περιβάλλον του φιλμ. Καλές οι προθέσεις, καλές ερμηνείες, dramedy ήπιων τόνων, σαφής και απλή μέσα στην πολυπλοκότητα των σχέσεων που αναπτύσσουν οι χαρακτήρες. Στα χνάρια ενός ανθρωποκεντρικού ανεξάρτητου σινεμά, όπως αυτό ενός Αλεξάντερ Πέιν. Υπερβάλλει λίγο, μόνο όταν σε συγκεκριμένα σημεία υπερτονίζει την δραματικότητά της.

O Θανάσης Αγγελόπουλος σπούδασε Mass Communication and media arts/ Film and TV Directing στο Queen Margaret University. Σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία Boy Story, η οποία συμμετείχε στο 18^οAthens International Short Film Festival-Νύχτες Πρεμιέρας 2012, στο 6^ο Thessaloniki International Short Film Festival 2012, όπου βραβεύτηκε με το cinematic achievement award και θα συμμετάσχει στο San Francisco Greek Film Festival 2013.