Τα Gazell-akia & εγώ! | Της URANIA GAZELLI

Είναι 2 μήνες πριν την παρουσίαση της νέας collection και σκέφτομαι «οκ, έχω καιρό, ας δοκιμάσω και αυτό το σχέδιο!». Περνάνε οι μέρες - «σαν να μην πέρασε μια μέρα» - και έχω φτάσει χωρίς να το καταλαβω 7 μέρες πριν την παρουσίαση και τώρα σκέφτομαι «ωχ! Τρεχάτε ποδαράκια και χεράκια μαζί!!!»

Κάπως έτσι είναι πια η ζωή μου τον τελευταίο 1,5 χρόνο που δουλεύω σε αυτό το project! Οι μέρες περνάνε τόσο γρήγορα πια, που με δυσκολία καταλαβαίνω πότε τελειώνει και ξεκινάει η βδομάδα, αφού είμαι με μια μόνιμη ερώτηση «τί μέρα έχουμε σήμερα;»

Έπρεπε τελικά να το σκεφτώ καλύτερα, πριν αποφασίσω ότι θέλω να κάνω design, να βγω στο εξωτερικό για να μπορέσω να προωθήσω το αντικείμενο μου και να μπω στον χώρο της μόδας-που μόνο glamorous δεν είναι, εκτός και αν είσαι η Anna Dello Russo ή oΚarl Lagerfeld και είσαι από πάρτυ σε πάρτυ. ΟΧΙ φυσικά, αστειεύομαι! Αυτό το άγχος, το μόνιμο τρέξιμο, το κόμπιασμα στο στομάχι, οι ατελείωτες και άγρυπνες νύχτες σκεπτόμενη αν θα αρέσει αυτό το σχέδιο, τι αλλάγες να κάνω, θα προλάβω να είμαι έτοιμη για την έκθεση, γιατί κοιμάμαι τώρα ενώ θα μπορούσα να δουλεύω(;) δεν θα τα άλλαζα με τίποτα – οκ, ίσως αν είχα λιγότερο άγχος ...νομίζω δεν θα έλεγα όχι!!

Στο στάδιο που βρίσκομαι νομίζω ξεπερνάω το 2 σε 1 και μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαι 10 άνθρωποι σε 1!

Λογίστρια, γραφίστρια, φωτογράφος, καθαρίστρια, γραμματέας, pr(publicrelationship) aka Ψινάκης του ευατού μου, πωλήτρια, μεταφορέας, χαμάλης ενίοτε (χαχα), πλασιέ, μαστοράκι (μάστορας είναι ο μπαμπάς!!!!) και τελευταίο designer! Με λίγα λόγια τα κάνω όλα και συμφέρω!

Μην ακούς τα μεγάλα ονόματα που τρέχει από πίσω τους μια στρατιά ανθρώπων και τα κάνουν όλα εκείνοι για εκείνους! Αυτό χρειάζεται κυρίως χρήματα και στην παρούσα φάση υπάρχουν  μόνο τα απαραίτητα για να γίνουν κάποια πράγματα όπως πρέπει! Βλέπεις στην Ελλάδα οι νέοι δεν γνωρίζουν την ορολογία intern, δηλαδή εκπαιδευόμενος, και αν τους πεις ότι θα δουλεύεις χωρίς να αμείβεσαι θα πέσουν να σε φάνε!! Φυσικά πίσω από αυτό κρύβεται το κράτος που δεν υποστηρίζει τους νέους και την επιχειρηματικότητα όσο θα έπρεπε! Είπαμε, η Ελλάδα έχει τον τουρισμό! Τι να τις κάνει τις βιομηχανίες!!!

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, έχει έρθει η στιγμή που πακετάρω για Παρίσι (βλέπε μεταφορέας) και παράλληλα σκέφτομαι, αν είμαι σίγουρη πως είμαι 100% έτοιμη ή αν έχω ξεχάσει κάτι, μέχρι και το πιο άσχετο αν ο σκύλος μου έχει φαγητό για τις μέρες που θα λείψω γιατί αν δεν το έχεις καταλάβει είμαι και λίγο controlfreak– αν δεν το κάνω εγώ, ποιός θα το κάνει και κανείς δεν το κάνει καλύτερα από μένα (φυσικά!).

Έτσι λοιπόν βρίσκομαι στο Παρίσι, μέσα στο μουσείο του Λούβρου και κουβαλάω 50 κιλά δείγματα (βλέπε χαμάλης)  περνώντας το κατώφλι της έκθεσης αγχωμένη, κουρασμένη, με μαύρους κύκλους, αναψοκοκκινισμένη γιατί είμαι ντυμένη σαν κρεμμύδι, λίγο ξεμμαλιασμένη, γιατί μια μάχη με τις 3 βαλίτσες την έχω δώσει και ξεκινάω το στήσιμο του περιπτέρου που διαρκεί ένα 6ώρο στην καλύτερη των περιπτώσεων και μετά από όλο αυτό το ζόρι, ξημερώνει η επόμενη μέρα και το πρώτο πράγμα που φροντίζω να «φορέσω» είναι το χαμόγελο μου, την όρεξη μου και την σούπερ αυτοπεποίθηση μου- όπου μετά από λίγες ώρες θα έχει μετατραπεί πάλι σε άγχος και σε αμφισβήτηση για το αν θα τα καταφέρω!

Η αλλαγή  των συναισθημάτων είναι ταχύτατη και συνεχώς μεταβαλλόμενη. Πιο κυκλοθυμική πεθαίνεις – για να χρησιμοποιήσω και εγώ αυτή την ατάκα των ημερών μας!

Η αποτίμηση της 4^ης έκθεσης;  5 υπέροχες μέρες γνωρίζοντας ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης – η έκθεση προσελκύει ανθρώπους από όλο τον κόσμο – buyers, φωτογράφοι, στυλίστες, δημοσιογράφοι, επισκέπτες, άλλοι εκθέτες και designersνα μου δίνουν συγχαρητήρια για αυτό που εγώ θεωρώ παιδί μου και με κάνουν να νιώθω τόσο περήφανη για το δημιούργημα μου! Οι λέξεις άγχος, κούραση, αμφισβήτηση, ξενέρωμα δεν υπάρχουν πια στο λεξιλόγιο μου! Ναι, εντάξει εσύ θα το δεις σαν ένα τσαντάκι, εγώ όμως του έχω δώσει μέχρι και φύλο, είναι θηλυκό, γυναίκα κανονική, και είναι και πολύ φινετσάτη, με ωραίες γραμμές – άλλοτε ίσιες και άλλοτε καμπύλες – και πάντα προσαρμόζεται στις περιστάσεις ανάλογα με τα χρώματα της και τα prints που τις κάνω – σοβαρή, παιχνιδιάρα, ποπ, chic, elegant, luxury.

So, what’s it all about?

Είναι απλό! Πέρα από το βιοποριστικό και πως θα βγάλουμε χρήματα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε κάποιες απαραίτητες ανάγκες, ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων έχει μάθει να δουλεύει, να δημιουργεί, να κατασκευάζει, να ζωγραφίζει, να γράφει βιβλία και μουσική και αυτό είναι μια φυσική ανάγκη, κάτι που πηγάζει από μέσα μας και το θεωρούμε απαραίτητο γιατί έτσι νιώθουμε ζωντανοί! Φυσικά πάντα υπήρχε και η ανταμοιβή για την εργασία που γινόταν και αυτό είναι απαραίτητο γιατί μας δίνει ένα κίνητρο παραπάνω, είναι η ώθηση για να γίνουμε καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε αλλά και για να νιώσουμε ικανοποίηση και επιβεβαίωση από τους γύρω μας.

Για μένα, η μεγαλύτερη «πληρωμή» είναι που τα Gazellakia μου πλέον ταξιδεύουν σε όλες τις μεριές του κόσμου και μεταφέρεται η αγάπη και το μεράκι που δίνω σε κάθε ένα από αυτά.

Au revoir mesamis!

Αν ρωτήσεις την Ράνια τι δουλειά κάνει θα σου πει “Φτιάχνω τσαντάκια..”

www.facebook.com/URANIAGAZELLI