Γεύμα στο Λονδίνο. | Του Ξενοφώντα Ποτόπουλου
Λίγες μέρες πριν ολοκληρωθεί ο χρόνος βρέθηκα σε γεύμα με Έλληνες φίλους κάπου στο νότιο Λονδίνο. Κλασσικές μονόχρωμες προετοιμασίες. Μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες από τη μια, μοσχάρι με ριζότο από την άλλη. Μια «ψεύτικη» σαλάτα περισσότερο για την ιδέα παρά για το στομάχι, και τυρόπιτα σαν τσόντα μην τυχόν και δεν «σκάσουμε».
Ομολογώ ότι πάντοτε σε τέτοια γεύματα νιώθω ιδιαίτερη χαρά και διαύγεια να ανταλλάζω συναισθήματα, ιδέες και να βλέπω πρόσωπα. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ πρόσωπα, μιλάνε από μόνα τους την αλήθεια. Και με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αλήθεια. Δυσκολεύει την ζωή αλλά είναι πραγματική ευτυχία.
Στο τραπέζι συνήθως προτιμώ να σιωπώ και να τρώω. Παρόλα αυτά, άκουγα με περίσσιο ενδιαφέρον τις κουβέντες που χόρευαν στο τραπέζι. Ώσπου μια στιγμή ο κύριος που καθόταν απέναντι μου άρχισε να μας λέει για τους ομοφυλόφιλους συνεργάτες στην δουλειά του. Όσο περνούσε η ώρα και δοκίμαζε τα αντανακλαστικά μας τόσο ξεθάρρευε, ως τη στιγμή που απροκάλυπτα τους βάπτισε εχθρούς του. Το αποκορύφωμα ήταν ότι άρχισαν και οι υπόλοιποι να ξεγυμνώνονται και πριν προλάβω ακόμα να τελειώσω το φαγητό είχα εξοργιστεί. Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε συγκέντρωση του Τρίτου Ράιχ.
Την συνέχεια είναι εύκολο να την φανταστείτε. Κάποια στιγμή έθεσα αυθόρμητα την ερώτηση «Τι πρόβλημα υπάρχει με τους ομοφυλόφιλους;». Για ακούσω την αναμενόμενη απάντηση «δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα». Και τότε κατάλαβα ότι υπήρχε πράγματι σοβαρό πρόβλημα. Τα δέκα χρόνια διαμονής στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο πρέπει να ήταν κόλαση γι’ αυτούς. Καμία επαφή με τον πολιτισμό και το περιβάλλον. Όπως δεν είχαν και την παραμικρή σχέση με τον Ελληνικό πολιτισμό.
Είναι οι άλλοι «Έλληνες». Αυτοί που πάνε στο εξωτερικό και κλαίγονται γιατί δεν είναι στην πατρίδα τους να μεγεθύνουν τα φασιστικά τους ιδεώδη. Αμόρφωτοι ή ημιμαθείς στροβιλίζονται γύρω από παιδικούς ψυχικούς βιασμούς που υπέστησαν για να υπηρετήσουν τον φασισμό που βιώνει απροκάλυπτα η Ελλάδα.
Οι Έλληνες τις διασποράς, πολύ ή λίγοι, συμβάλουν με την συμπεριφορά και το πνεύμα τους στην διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού, όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως φυσική ανάγκη για δημιουργία.
Κάποιοι, νομίζοντας ότι απευθύνονται σε αφελείς, δαιμονοποιούν αυτούς που φεύγουν στο εξωτερικό. Εγώ πάντως διακρίνω δόλο. Κάποιος πρέπει να δουλέψει για τρεις και εξήντα, δέκα ώρες και με μισθούς έναντι. Τα καλύτερα μυαλά δεν πάνε πουθενά γιατί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν βαρετά και ενδιαφέροντα μυαλά. ο καθένας την δημιουργία του. Όλοι μαζί τον άνθρωπο.
Ο Ξενοφών Ποτόπουλος είναι γεννημένος στην Θεσσαλονίκη και ασχολείται με το γράψιμο συστηματικά από το 2005. Άνεργος για αρκετά χρόνια και απογοητευμένος από την οικονομική και ηθική επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα, αποφάσισε, τον Ιανουάριο του 2010, να φύγει για το Λονδίνο, για μια καινούρια ζωή.
Σήμερα, έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια, είναι σύμβουλος ακινήτων, και αν όλα πάνε καλά, σε λίγο καιρό θα εκδόσει στην Ελλάδα το πρώτο του μυθιστόρημα.
Διαβάστε επίσης | Writing
