Το κακό. | Του Ξενοφώντα Ποτόπουλου
Δυνατός αέρας και βροχή σήμερα. Τα Δέντρα χτυπιούνται αδιάκοπα, βιάζονται. Βγήκα έξω να περπατήσω και γύρισα άρον άρον. Βάλτωσα στην θαλπωρή του σπιτιού. Έπειτα, μου ήρθε η ιδέα του καλού και του κακού.
Και να σου οι λέξεις πετιούνται βαρβάτες: Πουτάνα, κλέφτης, πούτσα, μουνί, δολοφόνος, βιαστής, ναρκωτικά, απατεώνας, νταβατζής, θάνατος. Όλες με την ίδια ρετσινιά. Κακές λέξεις. Εγώ θα έλεγα η ουσία. Ντρεπόμαστε και φοβόμαστε την φύση μας χωρίς αιτία. Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι το έχουν επιβάλλει για να διαπράξουν τα χειρότερα. Και τα χειρότερα έχουν την μορφή του καλού. Και δώστου στο κεφάλι και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτό είναι το καλό. Ένα κόκκινο ποτάμι που πνιγόμαστε όλοι.
Ο άνθρωπος που βιώνει τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, που τρώει ξύλο και βιάζεται, καταδικάζεται για κάτι που είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Όμως εμείς το αγνοούμε. Από εμάς γεννήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι ο καθρέφτης μας. Και αν διαφέρουμε σε κάτι, είναι στην βρώμα, εμείς είμαστε μόνιμα βουτηγμένοι στα σκατά.
Εάν θέλετε να μην καταδικάσετε τα παιδιά σας σε δυστυχία, ότι κακό αγαπήστε το. Κάπου θα βρείτε κομμάτια του εαυτού σας.
Ο Ξενοφών Ποτόπουλος είναι γεννημένος στην Θεσσαλονίκη και ασχολείται με το γράψιμο συστηματικά από το 2005. Άνεργος για αρκετά χρόνια και απογοητευμένος από την οικονομική και ηθική επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα, αποφάσισε, τον Ιανουάριο του 2010, να φύγει για το Λονδίνο, για μια καινούρια ζωή.
Σήμερα, έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια, είναι σύμβουλος ακινήτων, και αν όλα πάνε καλά, σε λίγο καιρό θα εκδόσει στην Ελλάδα το πρώτο του μυθιστόρημα.
