Μια αλλιώτικη Ιστορία πέρι Mach|ne του Νικόλαου Τσάπογλου
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός…
να σου πω την αλήθεια μου φαίνεται σαν χθες και ο χρόνος σαν να μην έτρεχε, σαν να μας περίμενε…
Να και τώρα που στα λέω, αν και τρέξαμε με έναν μυστήριο τρόπο την διαδρομή από το όνειρο στην πραγματικότητα, νιώθω σαν μόλις τώρα να ξύπνησα…
Είχε περάσει πολύς καιρός που η ζωή μου άλλαζε.. και ξέρεις από αυτές τις αλλαγές που δεν θέλεις να κάνεις, από αυτές τις αλλαγές, τις αναγκαστικές, που η ζωή έχει βαλθεί να σου δείξει ότι ο δρόμος που έχεις διαλέξει, για κάποιον σχεδόν πάντα ακατανόητο λόγο, θα πρέπει να τον αφήσεις και να στρίψεις, να αλλάξεις την πορεία σου να φύγεις μακριά…
Δεν ήταν δύσκολο να με πείσει , αφού βλέπεις έχει τόσους πολλούς τρόπους, για να σε κάνει να αλλάξεις την πορεία σου….
Στη διαδρομή αυτή.. και ακριβώς την στιγμή που προσπαθούσα να γαντζωθώ σε ένα τρένο που έφευγε, η ζωή ήρθε να μου δείξει ότι ξέρει από Δούρειους Ίππους, ξέρει να μην σε φέρνει σε κόντρα με το μέσα σου… ξέρει πώς να σε κάνει να αλλάζεις πορεία και να ξανά νιώθεις δημιουργικός και εκεί που λες ότι δεν θα πας να σε πηγαίνει όλο και πιο πολύ….
Πετάγεσαι από τον ύπνο στις 6 το πρωί νιώθεις δημιουργικός… το ξανασκέφτεσαι και λες μα δεν έχω τίποτα δημιουργικό να κάνω, την ξανά πέφτεις για ύπνο… αλλά αυτό δεν σε αφήνει σε τρώει σου φωνάζει «σήκω είναι πολύ δημιουργική μέρα»… το ακούς… σηκώνεσαι… φτιάχνεις καφέ...η ώρα 7 το πρωί ... Σάββατο και λες … «ωραία και τώρα τι δημιουργικό έχω να κάνω;» …
Σκέφτεσαι να καθαρίσεις το σπίτι να περάσει η ώρα… σκέφτεσαι τί θα κάνεις στην ζωή σου…. Αλλά η φωνή που σε ξύπνησε σου έλεγε «χρειάζεσαι ένα όνομα…».
Βλέπεις όλα από ένα όνομα ξεκινάνε…
Πριν καν γεννηθούμε οι περισσότεροι έχουμε ένα όνομα…
Έτσι και έγινε…
The Machine ήταν το όνομα που είχα δώσει σε ένα blog που είχα φτιάξει στο tumblr, δεν ήταν τίποτα σημαντικό. Στην πραγματικότητα το είχα φτιάξει από περιέργεια πριν πολύ καιρό. Μία που τα κατάφερα και το έκανα και μία που δεν ξανά ασχολήθηκα μαζί του…
Και εκεί που πίνω τον καφέ μου από τα αξημέρωτα, χωρίς να έχω να κάνω τίποτα πέφτω επάνω του….
Ναι αυτό είναι το όνομα που χρειάζομαι σκέφτηκα… Μια μηχανή χρειαζόμουνα και ίσως αυτή η μηχανή να με ξανακάνει δημιουργικό και να μπορέσω να βγω από το αδιέξοδο εκείνης της εποχής…
Και αφού βρήκα το όνομα..τώρα μπορώ να αρχίσω να σχεδιάζω την σελίδα… αλλά τι να βάλω μέσα στην σελίδα; Άλλο πρόβλημα αυτό…
Κοιτάζω άλλες σελίδες και από δω και από κει μέσα στο tumblr και βλέπω πολλές πάρα πολλές φωτογραφίες κάνω reblog μερικές και πέφτω πάνω σε φωτογραφίες με λόγια… Θα κάνω και εγώ το ίδιο σκέφτηκα και έτσι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να φτιάχνω φωτογραφίες με φράσεις, στίχους, σκέψεις… Αλλάζω το Ι στο Machine τιμής ένεκεν για δικούς μου λόγους,-τώρα που το σκέφτομαι το έκανα για να μην σταματήσω ποτέ να θυμάμαι εκείνη την εποχή-.
Ναι ήθελα κάτι να πω και ήθελα και κάποιος να με ακούσει… Τελικά δεν με άκουσε κανένας αλλά οι φωτογραφίες που έφτιαχνα άρεσαν όλο και σε πιο πολύ και πολύς κόσμος τις έβαζε και στα δικά του blog…
Ήταν ασπρόμαυρες και τα γράμματα σαν από γραφομηχανή έτσι τις ήθελα να μην είναι σύγχρονες το τώρα δεν είχε τίποτα όμορφο να σκεφτώ ήθελα να με πηγαίνουν πίσω… ίσως για να πάρω φόρα να τρέξω να ξεφύγω…
Για καιρό ότι άκουγα, ότι διάβαζα, ότι σκεφτόμουνα τα συνδύαζα με φωτογραφίες που έκλεβα από άλλα sites από δω και από κει… αλλά κάτι μέσα μου με έτρωγε η Μηχανή δεν ήταν μόνο αυτό...άλλα δεν ήξερα τι να την έκανα…
Μετά από λίγους μήνες και σαν σύγχρονος άνθρωπος, με όλες τις δυσκολίες τις εποχής, ένα μεσημέρι το αποφάσισα… σαν παιδί των «τεχνών» άλλα παντελώς άσχετος με την έντυπη άλλα και την ηλεκτρονική δημοσιογραφία σκέφτηκα να κάνω ένα art press λίγο διαφορετικό, στο οποίο θα μιλάνε οι δημιουργοί και θα είναι η μηχανή για να αρχίσει πάλι ο κόσμος να σκέφτεται πιο ελεύθερα, να μην ακούει τα κανάλια, τις τρόικες, να σταματήσει να ακούει την μιζέρια του, να πάρουμε φόρα και να πάμε μπροστά.. η έπαρση της σκέψης μου δεν κράτησε πολύ, τις επόμενες ώρες σχεδιάζοντας το κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να τα καταφέρω να το φτιάξω…
Σκέφτομαι ότι χρειάζομαι μια ομάδα …
Αρχίζω να το λέω στους φίλους μου….
Ο Κώστας μου λέει να το πούμε στη Αντιγόνη…
Τελικά η Αντιγόνη ήταν μέσα… και εκεί άρχισαν όλα…
Η Αντιγόνη το έκανε δικό της από την πρώτη στιγμή, το αγάπησε, το σκέφτηκε, προσπάθησε … το πήρε σαν υιοθετημένο παιδί που το αγαπάνε όλο και πιο πολύ…
Έδωσε στην Μηχανή μας τον καλύτερο της εαυτό και της έδωσε ψυχή να μιλάει …
Ελπίζω κάποια στιγμή να γράψει για την μηχανή….
Και κάπως έτσι βάλαμε μπροστά…
Όπως και να έχει.. είμαι σίγουρος ότι την μηχανή αυτή την αγαπάμε αληθινά και δεν θα πούμε ποτέ ψέματα σε κανέναν…
Υ.Γ. Για τον Μάκη και τους υπόλοιπους θα γράψω άλλη φορά…!!!!
Το blog υπάρχει ακομα: http://machinethe.tumblr.com
Χωρίς το | δεν θα υπήρχε το The Mach|ne....
Νικόλαος Τσάπογλου