Ο Αναβάτης – Sunny
Είναι φορές που έχεις όλη τη διάθεση να κάνεις τα πάντα. Φορές που θες να βγεις έξω, να γνωρίσεις κόσμο και να αφήσεις πίσω σου τη γκρίζα καθημερινότητα. Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που ολόκληρο το συμπάν συνωμοτεί εναντίον σου.
Οι δεσμευμένοι φίλοι θα κάτσουν σπίτι να δουν dvd ενώ οι ελεύθεροι θέλουν μια μέρα διάλυμα από την κραιπάλη και το «κυνήγι». Ο καιρός έχει ανοίξει την αγκαλιά του και οι δρόμοι πλημυρίζουν από κόσμο ενώ εσύ πέφτεις νωρίς για ύπνο.
Έτσι ήταν εκείνο το βράδυ το μηχανάκι έμεινε παρκαρισμένο στην θέση του μέχρι το πρωί. Εκείνο το πρωί όμως έμελε να διαπιστώσω το γνωστό ρητό, ξέρετε εκείνο που εξετάζει τη συνδέσει ανάμεσα σε κάτι κακό και κάτι καλό.
Ξυπνώντας είχα μια ασυνήθιστη ζωντάνια, προϊον μιας νύχτας καλού ύπνου, την οποία δεν σκόπευα να την αφήσω να πάει ανεκμετάλλευτη. Έκανα ένα ντους, ντύθηκα, πήρα κλειδιά και ένα λεπτό αργότερα είχα ανέβει στο μηχανάκι με προορισμό το κέντρο.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έκανε εντύπωση η ζωντάνια της πόλης. Είχα ξεχάσει ότι όλα εκείνα τα πρωινά της Κυριακής, που ξύπναγα νωρίς… το μεσημέρι, η ζωή συνεχιζόταν ενώ εγώ κοιμόμουν. Εντάξει! Δεν έχω αυταπάτες, το ήξερα. Απλά δεν το είχα ζήσει για πολύ καιρό.
Ήταν σαν να ανακαλύπτω ένα νέο κόσμο. Με κίνησή αλλά χωρίς άγχος. Άνθρωποι προχωράνε με νεύρο και ζωντάνια αλλά δεν τρέχουν για προλάβουν κάτι. Μια πόλη γεμάτη ήχους δίχως φασαρία.
Περνώντας από το σύνταγμα έριξα μια κλεφτή ματιά στην Ερμού και αντίκρισα ένα πλήθος κόσμου – παρότι Κυριακή - να ανεβοκατεβαίνει την οδό.
Πάρκαρα το μηχανάκι απέναντι από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός. Όσο και αν το αγαπώ το μηχανάκι, για να απολαύσεις μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα πρέπει να περπατήσεις.
Μπήκα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Πότε άνοιξαν τόσες καφετέριες εδώ; Μπροστά από την έξοδο του Μετρό είχε «φυτρώσει» ένας κάθετος πεζόδρομος γεμάτος café. Λίγο πιο κάτω τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες το νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Με προσπερνάνε τετράτροχα ποδήλατα. Είχα δει το σημείο όπου τα νοικιάζεις έξω από το Μετρό. Αν έχεις παρέα είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος για να περιηγηθείς στην περιοχή.
Ξαφνικά ακούω μια γυναικά να λέει στη φίλη της: ”Αυτό είναι!” Όλο απορία γυρνάω προς το μέρος που έδειχνε και βλέπω ένα κτίριο, κοινότοπο για την περιοχή. “Του Άκη;” ρωτά η φίλη της και εκείνη της γνέφει καταφατικά. Είναι παράλογο που δεν με απασχολεί πού είναι το ακίνητο του Άκη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου; Γιατί να γυρίσω την πλάτη μου στην Ακρόπολη και το Ηρώδειο για ψάξω με το βλέμμα μου ένα τσιμεντένιο όγκο. Στο φινάλε και για την Ακρόπολη έχει ειπωθεί ότι έγινε με υπεξαίρεση χρημάτων (βλέπε ταμείο Δήλου).
Έχω περάσει την είσοδο της Ακρόπολης και κατεβαίνω προς Θησείο. Δεξιά μου ο Άρειος Πάγος, κατά κόσμο γνωστός και ως «Βραχάκια». Από εκεί βλέπεις όλη την Αθήνα. Λίγο πιο κάτω μια ηλικιωμένη γυναικά κρατώντας μικρόφωνο τραγουδάει τραγούδια μιας άλλης εποχής. Δεν το κάνει από πενία αλλά επειδή της αρέσει και αυτό φαίνεται.
Περπατάω ανάμεσα από τις καφετέριες στο Θησείο που σφύζουν από ζωή. Νέοι, γέροι, μικρές και μεγάλες παρέες απολαμβάνουν τον καφέ τους και τον ανοιξιάτικο καιρό. Τις καφετέριες διαδέχονται οι πάγκοι των μικροπωλητών. Ζωγράφοι του δρόμου και τεχνίτες κοσμημάτων κι αξεσουάρ συνθέτουν αυτή την παρεξηγημένη κάστα ανθρώπων. Στα μάτια τον περισσοτέρων φαντάζουν αργόσχολοι χαραμοφάηδες, ενώ στην πραγματικότητα ζουν τη ζωή τους με περισσότερο πάθος απ’ ότι οι επικριτές τους.
Στρίβω δεξιά στην Αδριανού και χάνομαι στα στενά δρομάκια της Πλάκας. Στην Πλατεία Αβησσυνίας παλαιοπώληδες προωθούν την πραμάτεια τους στους περαστικούς. Αντικείμενα που όση χρηστική αξία τους λείπει την μετριάζουν με ιστορική, αφού το κάθε ένα έχει και από μια ιστορία να διηγηθεί στον νέο ιδιοκτήτη του.
Περνώντας μέσα από τα μαγαζιά διαπιστώνω ότι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες αγορές του εξωτερικού όπως η Κάμπτεν στο Λονδίνο. Μοντέρνα μαγαζιά κάθε είδους με ένα άρωμα ανατολίτικου παζαριού συνθέτουν την αγορά στο Μοναστηράκι δίνοντας του τη δική του ταυτότητα ανάλογο της πόλης στην οποία βρίσκετε.
Πήγε μεσημέρι και το στομάχι μου φρόντισε να μου το θυμίσει. Έκατσα στο «Θανάση» για να δοκιμάσω για πολλοστή φορά το πολίτικο κεμπάπ με τη μυστική συνταγή. Περιμένοντας να παραγγέλλω έβαλα μια νοητική υπενθύμιση: «Πρέπει να αυξήσω τις πρωινές βόλτες».
Ο Αναβάτης κυκλοφορεί με το μηχανάκι μας....