Σκουριασμένες Σκέψεις του Τζώρτζη Πανούλη
Βρέχει…
Καθιστός πίσω από παράθυρο δανεικό
Παρατηρώ τις σταγόνες στα τελευταία μέτρα της πορείας τους
Σπέρμα που επιτίθεται στο ωάριο
Το ταξίδι της ζωής ξεκινά…
Χώμα και νερό. Φως και αέρας. Απλά πράγματα
Ανάβω ένα τσιγάρο, δανεικό κι αυτό
Παρατηρώ τον κόσμο
προσπαθεί να κρυφτεί
Απ’ το νερό, απ’ την λάσπη, απ’ τον αέρα
Ασήμαντος μπροστά στα φαινόμενα των καιρών
Διαχωρίζει την θέση του απ’ τα δρώμενα
Αυτή την στιγμή σημασία έχει να μην βρέξει τα ακριβά του κουρέλια, να μην λασπώσει τα στιλάτα πασούμια
Τι κι αν αποτελεί κρίκο στην αλυσίδα της ζωής;
Η μεγαλύτερη μάχη που δίνει ο άνθρωπος είναι η προσπάθεια του να αποκοπεί απ’ την μάνα
Να την εκμεταλλευτεί σαν νταβατζης, τιθασεύοντας την οργή της
Καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει τρόπος να κερδίσει τον πόλεμο και συμβιβάζεται με την ιδέα πως θα κερδίσει τις μικρές μάχες
Συμπάσχω με τον κόσμο στο δρόμο στην προσπάθεια του να καταφέρει να σώσει τον ντυμένο του εαυτό
Άλλωστε αυτό που τον κάνει να διαφέρει απ’ τα ζώα είναι το μυαλό του. Και τα παπούτσια φυσικά…
Δεύτερο τσιγάρο, δανεικό πάντα
Ανοιξιάτικη βροχή
Η άνοιξη είναι η εποχή της γονιμότητας
Για αυτό είναι όλα όμορφα
Σαν τις γυναίκες που ψάχνουν για το ταίρι τους
Στολισμένες με το ποιο γλυκό ψεύτικο χαμόγελο
Δηλητηριασμένες από τα λόγια της μάνας
Με όνειρα ντυμένα σε λευκά φορέματα
Γι αυτό ο άνθρωπος διαφέρει απ’ τα ζώα σκέπτομαι, γιατί μπορεί και ονειρεύεται
Ανοίγω το παράθυρο
Η μυρωδιά της βρεγμένης γης φτάνει να γεμίσει όλη μου την ύπαρξη
Άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης
Είναι τυχαίο πως η άνοιξη στα χρόνια μου έρχεται όλο και ποιο σπάνια;
Από το χειμώνα στο καλοκαίρι η μετάβαση είναι σχεδόν άμεση, σχεδόν βίαιη.
Μοναδικός σύντροφος στις δυο εποχές το aircondition…
Τα καύσιμα τέλειωσαν…
Αποφασίζω πως στην εποχή μου η αναγέννηση φαίνεται δύσκολη υπόθεση
Κλείνω το παράθυρο, ανάβω το τελευταίο τσιγάρο
Μου αρέσει που βλέπω την βροχή
Εδώ που είμαι κρυμμένος, ακόμα μπορώ να βλέπω τη γη να βγάζει τα βλαστάρια της
Το χώμα, το νερό, ο αέρας, το φως είναι ο παράδεισος που ψάχνουμε
Τα βλέπω να δημιουργούν ζωή μέσα από ένα δανεικό παράθυρο, καπνίζοντας ένα δανεικό τσιγάρο
Το μυαλό μου πάει σε ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής
Σκέπτομαι τους ανθρώπους με τα δανεικά παράθυρα και τα δανεικά τσιγάρα
Στην πιο παράξενη και εξευτελιστική επιλογή της ζωής τους
Ανάμεσα στην άνοιξη της ζωής και στην άνοιξη του αξιοπρεπούς θανάτου
Με κίτρινο νερό, με σκαμμένα λαγούμια, με δηλητηριασμένο αέρα
Με τις μικρές μάχες έτοιμες να κερδηθούν
Με καινούργια κουρέλια και στιλάτα πασούμια
Με κατασκευασμένα όνειρα
Για μια άνοιξη που δεν θα είναι ποτέ γόνιμη
Για μια ζωή που δεν θα είναι ποτέ αθώα
Για την αναπτυξη…
Τζώρτζης Πανούλης