Cocktail του Spy | Tro
Την προηγούμενη βραδιά από την ημέρα που έδινα Ιστορία είχε το Cocktail. Κοιτούσα εκείνα τα περίεργα (τόσο 80s) πουκάμισα και φανταζόμουν μια ανέμελη ζωή.
Έτσι μου είχαν πει, «να μπεις και δε θα σε ενοχλήσουμε άλλο».
Εξαπατήθηκα λοιπόν φίλοι μου.
-
Νόμιζα πως ήταν εκείνο το τελευταίο landmark, το τελευταίο check in πριν (ακολουθεί ποιητική αδεία ή αηδία), «πετάξω», «ονειρευτώ», «δημιουργήσω». Αμ δε.
Ήταν το πρώτο.
Μα αποστήθισα τα πάντα όπως είπατε, έμαθα να γράφω έκθεση σαν τον Πανούτσο, τα έσκασα σε μια αίθουσα με βρώμικα παράθυρα στην Κάνιγγος, έλυσα 3000 ασκήσεις, χώρισα την τότε σύντροφό μου, μου άφηναν δημοσιεύματα με ιστορίες «πρώτων» στις εξετάσεις και πώς το πέτυχαν. Τα έκανα όλα !
Και πέτυχα. (;)
-
Όταν έμαθα ότι πέρασα στο Πανεπιστήμιο δούλευα βοηθός καμαρότου σε ένα ποστάλι. Τη θυμάμαι τη στιγμή, σφουγγάριζα μια σκάλα και κάποιος από πάνω έβριζε ότι δεν το έκανα καλά. Με εκπαιδεύει έλεγε, γιατί έτσι είναι οι δουλειές και ότι αυτός παράτησε το σχολείο στο δημοτικό και τώρα βγάζει ένα εκατομμύριο δραχμές το μήνα (1993).
Η σκούπα κινείτο πάνω στη σκόνη, στη συνοριακή γραμμή Εσκι Σεχίρ-Κιουτάχια-Αφιον Καραχυσάρ (χυσιάρ, δε θυμάμαι), που έπαιζε ακόμη μπροστά από τα μάτια μου, γιατί ήταν SOS σύμφωνα με την κοντή καθηγήτρια στο φροντιστήριο που συνήθως μύριζε Βιξ.
Πέρασες σε ΑΕΙ, είπε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, με διακοπές, ο ωκεανός δεν ευνοεί τις κλήσεις. Συνέχιζα να σκουπίζω, την ίσια συνοριακή γραμμή, μα, δεν ήξερα τι άλλο να σκεφτώ, δύο χρόνια ένας ήταν ο στόχος, αλήθεια τι γίνεται μετά ;
Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωγραφιά οικονομολόγου σε παιδικά τετράδια. Αν υπήρχε, σίγουρα δεν την είχα κάνει εγώ. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, δεν μπορώ να το ζωγραφίσω.
-
Η ούρα των εγγραφών στη σχολή, μεγάλη – Μιλιούνια φοιτητών, stands παρατάξεων, παλαίουρες με σκισμένες σημειώσεις, Νομική Σόλωνος. Μας μάντρωσαν σκέφτηκα, για τα επόμενα χρόνια δε θα «απασχολήσουμε» (όπως λένε οι αστυνομικοί), θα παρακολουθούμε διαλέξεις σε αμφιθέατρα. Σαν το σχολείο, απλά πιο περίτεχνη γνώση που κάποιοι παραδέχτηκαν ότι πρέπει να μοιραστεί και κάποιοι άλλοι αργότερα παραδέχτηκαν ότι ίσως και να επιδέχεται συζήτηση.
Και η μικρή γκαρσονιέρα (ο εγκέφαλος) στοιβάχτηκε με κούτες, μέχρι που γέμισε, μέχρι που δεν είχες που να κοιμηθείς από τα πολλά βιβλία και αναγκάστηκες να χτίσεις κι άλλους χώρους για να χωρέσεις τα υπόλοιπα. Κυκλοφορούσες μέσα στα λαγούμια χαρτοπολτού προσπαθώντας να καταλήξεις κάπου, εις μάτην.
Στο τέλος του ακαδημαϊκού βίου, το όνειρο «θα αλλάξω τον κόσμο» είχε χαθεί κάτω από φωτοτυπίες διαγραμμάτων. Άκουσα επίσης το «να πάρεις πτυχίο και τίποτα άλλο».
-
Στο στρατό έχουν την εκπληκτική δυνατότητα να στα παίρνουν όλα – έκπληκτος και αμήχανος κάθεσαι (αποβλακωμένος) στη μέση ενός άδειου δωματίου, κοιτάζοντας τη μισοκαπνισμένη γόπα που σε εκλιπαρεί να τη μαζέψεις. Νέες εντολές, χαζές, ίδιες στολές, πράσινες, θάλασσα από κρανία που χαιρετούν στρατιωτικά (κάποια δεν το ξεπερνούν ποτέ και ψηφίζουν αγκαλιά με αυτές τις αναμνήσεις).
Το όνειρο ξέχασαν να το πάρουν, έτσι πάει με τα όνειρα, σε πολλούς ανθρώπους δε φαίνονται δελεαστικά για να στα κλέψουν. Αυτή είναι και η τύχη τους. Περίεργο ε.
Λες, θα το γκρεμίσω από μέσα – θα γίνω καθηγητής (γιατί σου είπαν ότι «να βρεις δουλειά και τίποτα άλλο»). Πανεπιστημίου κιόλας. Και τα χρόνια περνούσαν, κι άλλα πτυχία, κατάφερες να γεμίσεις πάλι ένα τριπλάσιο σπίτι από το αρχικό. Αλλά εχεις συνηθίσει να κινείσαι στα λαγούμια. Σε εκπαίδευσαν.
Δίνεις την ψυχή σου, χτίζεις, χτίζεσαι, μεγαλώνεις ξανά και ξανά από την αρχή με κάθε νέα γενιά φοιτητών: Άλλοι ήρθαν, άλλους τους έστειλαν – το βλέπεις στα μάτια τους – ποιοι θέλουν και ποιοι δεν και, πονάει κάπως. Κάθε φορά.
Γεμίζουν και εκείνοι το σπιτάκι τους, μαντρώθηκαν όπως εσύ και κάπου έκρυψαν και εκείνοι τα δικά τους όνειρα. Και εκεί σε χτυπάει (ακριβώς ανάμεσα στα μάτια, χαριστικά) η αλήθεια του «δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο μικρό μου».
Έρχεται η «Αθηνά», σου κλείνει το τμήμα, το πάει αλλού, οι συμβασιούχοι καίγονται, κοιτάζεις ψηλά στη ντουζιέρα, το καυτό νερό που βγαίνει από χιλιάδες τρύπες – το νερό, τρύπες στο νερό.
Υποκλίνεσαι στην ανίκητη βλακεία, ξέρεις, εκείνη τη γνωστή σου, την πλατωνική σου αγαπημένη.
-
Μα δε μπορείς να γυρίσεις πίσω, και να γύριζες ξέρεις πολύ καλά ότι το πιο πιθανό είναι να ακολουθούσες τον ίδιο δρόμο, αυτόν που σου έδειξαν. Λίγοι αντιστέκονται, και (τότε) δεν ήμουν από αυτούς. Δεν στήριξα-στήριξαν όσο έπρεπε την αγάπη μου για τα ασπρόμαυρα πλήκτρα, έτσι στριμώχτηκα μαζί με τους άλλους, έγινα μέρος του συστήματος, σχεδόν ξεκούραστα.
Σε ευχαριστώ Μαμά, Κράτος, Υπουργείο, Χώρα, Προϊστάμενε, Αφεντικό, Καθηγητή, Πρόεδρε.
-
Φέτος ξεκίνησα να γράφω μουσική (πάλι).
Και είμαι 36.
Και έχουν καιρό να παίξουν το Cocktail.