Το 1980 είναι η δεκαετία των άκρων και της υπερβολής. Η φόρμα των ρούχων αρχίζει και αλλάζει σιγά σιγά. Από τη μία έχουμε φαρδιά ρούχα, με περίτεχνα πατρόν, σε χρώμα άσπρο-μαύρο, που συνδυάζονται με αρβύλες και από την άλλη έχουμε κολλητά ρούχα, από λίκρα ή ελαστικά υφάσματα, τα οποία εμπνέονται από τα ρούχα του γυμναστηρίου, αφού είναι της μόδας το aerobic. Από τη μία έχουμε το συντηρητικό και από την άλλη έχουμε το punk. Είναι η εποχή των super models και του καταναλωτισμού, αφού τον Οκτώβριο του 1987 έχουμε τεράστια άνθιση του χρηματιστηρίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, μετά από χρόνια οικονομικής καταπίεσης οι καταναλωτές ένιωσαν ανακούφιση και υπήρξε έξαρση του καταναλωτισμού.
Κάνουν την εμφάνισή τους αντικείμενα σχεδιαστών με το λογότυπο της φίρμας να είναι σε εμφανές σημείο. Εμφανίστηκαν οι γνωστές, πλέον, βαλίτσες και τσάντες του οίκου Louis Vuitton, τα κουμπιά και η επωνυμία του οίκου Moschino κατά μήκος της ζώνης, τα κοσμήματα και οι τσάντες του οίκου Chanel, οι πένες Mont Blanc και τα ρολόγια Rolex.
Βασικοί εκπρόσωποι των κολλητών ρούχων είναι ο Azzedine Alaia και Herve Leger, ο οποίος φτιάχνει ελαστικά ρούχα από κορδέλες.
Μετά τον Issey Miyake, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο χώρο της μόδας το 1973, τώρα εμφανίζονται και άλλοι ταλαντούχοι Ιάπωνες σχεδιαστές. Ο Rei Kawakubo, πίσω από το brand Comme des Garcons και ο Yohji Yamamoto είχαν πολλές επιδράσεις στη δυτική μόδα. Στο δεύτερο pret-a-porter show στο Παρίσι έδειξαν τη μονοχρωμία και τα σκισμένα και γεμάτα τρύπες ρούχα, φέρνοντας την «αθλιότητα» στη μόδα. Η εμφάνιση αυτή ήταν αρκετή για να δημιουργηθεί μία νέα ορολογία στο λεξικό της μόδας, «the ragged look». Ο Kawakubo δεν ήταν ποτέ υπέρ των προκατειλημμένων ιδεών και συνέχισε να πρωτοπορεί και να παίρνει ρίσκα, κυρίως με τα oversized ρούχα που σχεδίαζε. Ο Yamamoto από την άλλη πλευρά, ήταν σταθερός στις δυτικές του αρχές και βρήκε το προσωπικό του στυλ συνδυάζοντας την Ευρωπαϊκή ραπτική με την Γιαπωνέζικη ευαισθησία. Το μαύρο γίνεται ο βασιλιάς της χρωματικής παλέτας και ο Kawakubo έλεγε χαρακτηριστικά ότι σχεδιάζει σε όλες τις αποχρώσεις του μαύρου.
Στην επόμενη γενιά των γιαπωνέζων σχεδιαστών βρίσκουμε την Junya Watanabe, η οποία παράγει ρούχα με καινοτόμες γραμμές. Είναι αλήθεια ότι η νέα γενιά των γιαπωνέζων σχεδιαστών είχε και έχει ακόμα και σήμερα, επηρεάσει πολύ την παγκόσμια βιομηχανία της μόδας.
Το 1976 εμφανίστηκε ο Jean Paul Gaultier. Αγαπούσε την παρωδία και τη δεκαετία του 1980 έκανε μόδα αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούνταν εσώρουχο, τον κορσέ και τη ζώνη για τη μέση, εξαλείφοντας έτσι την προκατειλημμένη εικόνα για τα εσώρουχα. Η μεταφορά, αυτή των εσωρούχων από «underwear» σε «outwear», είναι κάτι που χαρακτήρισε τη δεκαετία των 80’s και σε μερικές περιπτώσεις το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Ο Gaultier χρησιμοποίησε νέα υφάσματα και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα στυλ, το οποίο να είναι αρκετά λειτουργικό για τις καθημερινές ανάγκες της γυναίκας, αλλά να είναι και ζωηρό ταυτόχρονα. Χρησιμοποιούσε ελαστικό υλικό, το οποίο ταίριαζε ακριβώς στο σώμα και κολάκευε τη γυναικεία σιλουέτα. Το στυλ του αυτό το προώθησε στη δεκαετία του 1990 η Madonna.
Το 1980 Tokio Kumagai άνοιξε μία boutique παπουτσιών. Εμπνεόμενος από το στυλ ζωγραφικής του Salvatore Dali και του Pollock, δημιούργησε ένα νέο στυλ παπουτσιών. Στη σειρά «Shoes to eat» χρησιμοποίησε πλαστικά δείγματα ειδών φαγητού πάνω στα παπούτσια του, εκπλήσσοντας έτσι τη βιομηχανία της μόδας.
Το Μάρτιο του 1983 εμφανίστηκε στο Παρίσι η «Βασίλισσα του Punk», όπως την χαρακτηρίζουν, η Vivienne Westwood. Το 1987 μετακόμισε στο Λονδίνο και χρησιμοποιούσε εσώρουχα παλιότερων εποχών, όπως κορσέδες και κρινολίνα και τα μετέτρεπε σε ρούχα. Ακόμα και σήμερα φοράμε τη balloon φούστα. Η Vivienne Westwood μαζί με τον Malcolm McLaren (μάνατζερ) δημιούργησαν το πρώτο punk συγκρότημα, τους The Sex Pistols, για να λανσάρει τα ρούχα της. Σκισμένα ρούχα, δερμάτινο μπουφάν, παραμάνες, μαλλιά μοϊκάνα, μπότες Doctor Martens, συνθήματα και επιθετική συμπεριφορά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά τους.
Παρόλο που το punk εμφανίστηκε στην Αγγλία, δεν άργησε να εξαπλωθεί και στην Αμερική μέσω της μουσικής σκηνής με τραγουδιστές όπως οι Iggy Pop και Lou Reed και με συγκροτήματα, όπως Television και New York Dolls.
Το 1979 εμφανίστηκε η Katherine Hamnet (Αγγλίδα), οποία αργότερα συνάντησε την Margaret Thatcher φορώντας ένα oversized t-shirt, το οποίο έγραφε «58% don’t want pershing» (οι pershing ήταν πολεμικοί πύραυλοι) και έτσι ξεκίνησε η μόδα των logos κάπου μεταξύ 1983 και 1984 και επιπλέον, άρχισαν να έχουν περιβαλλοντική συνείδηση.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 οι γυναίκες αρχίζουν να γίνονται πιο ανεξάρτητες και να δουλεύουν. Γι’ αυτό, για τις εργαζόμενες και δυναμικές γυναίκες, ο Giorgio Armani, στο Μιλάνο, δημιούργησε κοστούμια με μαλακές ραφές, χωρίς σκληρές και άκαμπτες δομές, ενώ το 1981 λάνσαρε τα γνωστά σε όλους μας και πολυφορεμένα, ακόμα και σήμερα Armani jeans.
Ο Tierry Mugler εντάσσεται στην ίδια κατηγορία και θέλει και αυτός τη γυναίκα sexy και δυναμική, αλλά και ταυτόχρονα εξωγήινη. Σύμφωνα με τον Mugler η γυναίκα δεν είναι ανθρώπινο ων, αλλά σούπερ γυναίκα. Η αυξανόμενη ζήτηση των ανδρών για ρούχα ‘’ανάγκασε’’ τον Tierry Mugler και τον Kenzo να εντάξουν στις δημιουργίες τους αντρικά κομμάτια.
Το 1983, στο Μιλάνο, έκανε το ντεμπούτο του ο Romeo Gigli. Εξαφάνισε τους χοντρούς, από τις βάτες, ώμους των προηγούμενων δεκαετιών και δημιούργησε μία πιο μαλακή γραμμή.
Τη δεκαετία του 1980 μία γυναίκα , που επηρέαζε τον κόσμο της μόδας ήταν η πριγκίπισσα Diana. Οι γυναίκες θαυμάζουν τη συμπεριφορά της και το στυλ της και θέλουν να της μοιάσουν. Φοράνε πέρλες, κλασσικές μπλούζες με βολάν γύρω από το λαιμό, pencil φούστες, ανοιχτόχρωμα καλσόν και μπαλαρίνες στα πόδια. Το στυλ της Diana ονομαζόταν στυλ «Sloane Ranger» (ονομάστηκε έτσι γιατί οι γυναίκες που το είχαν υιοθετήσει ήταν οι πλούσιες και συντηρητικές γυναίκες που έμεναν στην οδό Sloane Ranger, στο δυτικό Λονδίνο).
Ραντεβού ……………………. το 1990!!!!
Link:Dot Hat Girl
