Ο μήνας γράψανε που δεν εχει Μη ή Μι. Με την νότα δεν εχω θέμα αλλά με τη μικρή λέξη της άρνησης όλοι έχουμε θέμα. Ο Οκτώβρης δεν έχει μη. Οπότε είναι ένας βαρετός μήνας. Αν δεν υπάρχει η αίσθηση του απαγορευμένου ή της σκανδαλιάς τι νόημα έχει το καθετί;
Γενικά δεν τον χωνεύω τον Οκτώβρη. Αρχικά σου κρύβει τις γάμπες σου. Σε σκεπάζει με δεκάδες ρούχα και κάνω τον Κουστώ μέχρι να βρω το δέρμα σου να το χαϊδεψω. Ξυπνάς και πρέπει να κάνω μακροβούτι στα παπλώματα για να σε τραβήξω απο τον βυθό στον αφρό του κρεβατιού. Αλλά με αυτόν τον τρόπο κρατάς το καλοκαίρι κρυμμένο γύρω από κάθε σου κίνηση. Θα σου το ξανά πω δεν τον συμπαθώ τον Οκτώβρη μα αυτός έχει κάτι διαφορετικό. Είναι ένας ηρωικός Οκτώβρης.
Βέβαια θα σας τα πει και ο Θανάσης λίγο πιο μετά αλλά δεν γίνεται να μην σας πω για τους Ήρωες μου. Οι Ήρωες επιστρέφουν στο Μικρό Παλλάς. Εγώ εκεί βασικά διαλέγω τα τραγούδια τους και ότι άλλο χρειαστεί βρε παιδί μου. Τι ειναι οι Ήρωες τώρα;
Αυτή είναι μια ερώτηση που χρειάστηκα αρκετά χρονια για να μάθω την απάντηση. Στην αρχή πίστευα ότι για τον καθένα μας υπάρχει και μια διαφορετική απάντηση. Αλλα τελικά εκανα λάθος. Μια είναι η απάντηση. Οι ήρωες είναι μια αφορμή να αισθανθούμε όλοι μας ότι είμαστε μαζί. Έστω για λίγες ώρες. Λίγα πράγματα πια προσπαθούν να το καταφέρουν αυτό.
Η Ελενη Γκασούκα είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη και την γέννηση τους. Αυτή μας μάζεψε και μας μαζεύει όπως μαζεύονται οι μυστικοί πράκτορες στο Mission Impossible. Εκείνη ετοιμάζει τα πάντα στο μυαλό και στα χαρτιά της για να πάρουν ζωή από τους υπόλοιπους ήρωες. Κάποιοι μετράμε πολλά χρόνια πια. Κάποιοι άλλοι ήρθαν και κάποιοι άλλοι έφυγαν μα συνεχίζουν με τον δικο τους τρόπο την ηρωική τους πορεία.
Οι πραγματικοί Ήρωες στο Μικρό Παλλάς όμως είναι όσοι κάθονται στους πολύχρωμους καναπέδες. Σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τον άλλον, εμείς στους Ήρωες προσπαθούμε για να γίνουμε όλοι πάλι μια μεγάλη παρέα. Οι καναπέδες στο Μικρό παλλας ειναι τεράστιοι και μας χωράνε όλους. Όπως ειπα και πριν, σε αυτό το τεύχος του MachIne τα λεει καλύτερα ο Θάνασης αλλά εγώ θα μιλήσω για μένα. Όπως κανει συνέχεια η πριγκίπησσα Natalia.
Δεν είχα ιδέα απο θέατρο πριν τους Ήρωες. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόση κούραση χρειαζεται και ταλέντο για να ειπωθεί μια θεατρική ατάκα. Πόση καφεΐνη χρειάζεται για να βγει μια πρόβα. Ακόμα βέβαια δεν εχω καμία τεράστια γνώση πάνω στο αντικείμενο. Μα ξέρω καλά και είμαι περήφανος που η Ελένη Γκασούκα μου μαθαίνει το δικό της θέατρο. Αυτό αγάπησα και αυτο με έκανε να με μάθω καλύτερα. Επειδή τα χρόνια περνάν και για μένα κυλάν όμορφα. Θέλω στους φίλους μου να λέω ευχαριστώ που ειναι ήρωες. Να πω ευχαριστώ που με κάνουν να τους θαυμάζω. Κυρίως να πω ευχαριστω που με αντέχουν. Ίσως αυτό το κείμενο να αξίζει απλά να είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη που μας έκανε όλους να νιώθουμε Ήρωες.
Τα πρώτα χρόνια των Ηρώων οταν βλέπαμε τον Θανάση να ‘’χτυπιέται’’ στο κάθισμα του ως Natalia στον ρυθμό του υπερσιβηρικού τότε ονειρευόμασταν την πραγματική ευτυχία. Μετά από πολλά και αμέτρητα χρονια να είμαστε στην ίδια θέση όλοι εκεί να τον βλέπουμε αιωνόβιο,σαν την Natalia, να μοιράζει ευτυχία και χαμόγελα. Να μοιραζόμαστε με αγάπη την ανάγκη για χαμόγελο και ζωή. Διότι Ήρωες τελικά είναι η θετική σκέψη οτι υπάρχουμε, αγαπιόμαστε και ειμαστε όλοι μαζί. Ίσως αυτό μόνο να αρκεί. Αυτός ο Οκτωβρης ειναι τελικά όμορφος. Όμορφος και ηρωικός μαζί.
Link:Πάνος Σουρούνης
