Το γιώτα - Love Letter, part 3

Δεν έφταιγε ο χρόνος. Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν λένε και εγώ το πιστεύω…

Μη με φοβάσαι. Τελείωσε. Πέρασε ο χρόνος μας. Το ξέρουμε και οι δυο. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε σαν ξένοι. Η φλόγα πάει έσβησε. Πλησίασε με. Δεν θα καούμε. Έλα, έτσι απλά. Προς τιμή των αναμνήσεων μας.

Αλλά τι τιμή μπορεί να έχουν οι αναμνήσεις (;) , πόσο κοστίζουν οι σκέψεις(;).

Όταν φτάνεις να ξεπουλήσεις δεν υπάρχουν τιμές για τίποτα και για κανέναν.

Τσουβαλιάσαμε τα συναισθήματα μας τα φορτώσαμε με στην πλάτη και με ύφος νικητή και αρχίσαμε να ζητωκραυγάζουμε «πάμε για άλλα». Ξεπουλήσαμε την αγάπη για μια ψεύτικη ελευθερία που μας πρόσφερε όλα τα πλαστικά και άφθαρτα συναισθήματα αδιαφορίας και φυσικά μιας νέας προσπάθειας για νέους έρωτες (για νέες ήττες για νέες συντριβές).

Μπορώ πια να καταλάβω πια τους ανθρώπους, στην πραγματικότητα δεν αντέχουν τις νίκες, η αλήθεια είναι ότι περιέχει μια βαρεμάρα η συνεχόμενη νίκη…

και ξαφνικά έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.    

Και εγώ δεν πρόλαβα…

Δεν πρόλαβα να γίνω εγώ

Το γιώτα (|)

Το γιώτα βρίσκει το σπίτι του στο Μηχανάκι μας και έρχεται με τα Love Letters του να μας θυμίσει ότι υπάρχουμε, ζούμε, πονάμε… και συνεχίζουμε.