Ένα βήμα πίσω. | Του Spy Tro

Κάθε μέρα βλέπω στο timeline μου άλλη μια πρόσκληση για like σε κάποια σελίδα τύπου ΧΧΧ-Photography. Και κάπως έτσι γίναμε όλοι φωτογράφοι, γίναμε παρέα.

Καλό είναι αυτό. Δεν καταπιέζεται η δημιουργία (ποιος ο λόγος τελικά), δέχεται κριτική και στο τέλος αναπόφευκτα γίνεται καλύτερη. Είναι μονόδρομος: Και το λέω σε όλους, όπως μου το είπαν και εμένα: Μοιράσου! Σε κάποιους αρέσει σε κάποιους όχι.

Πέρα από εμάς, λίγο πιο πέρα, το Instagram και οι πλατφόρμες αυτού του τύπου «βουλιάζουν» από φωτογραφίες. Κάποιες είναι καλές: Της στιγμής, περίτεχνα όμως καδραρισμένες, με φίλτρα που πριν από κάποια χρόνια ήθελες ώρες να τα περάσεις. Και τώρα κάπου εκεί, στην τσέπη σου έχεις ένα ολόκληρο σκοτεινό θάλαμο.

Ύστερα κάναμε ένα βήμα παραπέρα, παραδίπλα: Γράψαμε. Ενισχύσαμε την εικόνα με τη σκέψη: Εύπεπτο, γρήγορο αποτέλεσμα. Νέο είδος τέχνης, σας το είχα πει και πιο παλιά, στο motivational portraits.

Ξέρεις, η φωτογραφία είναι άμεση. Δεν περιμένεις να την ακούσεις 2-3 λεπτά. Δεν πατάς κάποιο repeat στο youtube. Οι γραμμές πάνω της θέλουν μερικά δευτερόλεπτα ανάγνωσης. Δε γυρίζεις σελίδα. Και κάπου εκεί χαμογελάς με το αποτέλεσμα ή σκρολάρεις παρακάτω.

Αλήθεια πού θέλω να το πάω το θέμα ; Α ναι, στο καλοκαίρι.

Στη νοσταλγία του. Σε εκείνες τις απογευματινές βόλτες, στα παιδιά που παίζουν στην πλατεία, στην ανάλαφρη διάθεση. Στις μνήμες και στα χαμόγελα μπροστά σε ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα.

«Νοσταλγία», έλεγα και ξαναέλεγα. Δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει μια φωτογραφία σε μια οθόνη. Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο ψηφιακά. Είναι καλοκαίρι, δε μου κάνει.

Και κάπου εκεί με βρήκε: Ας τα γράψω στο χέρι αυτά που θέλω να πω. Σε ένα λευκό φύλλο χαρτί (με γραφικό χαρακτήρα φιλικό στον άνθρωπο) και να το περάσω από πάνω. Και κάπου εκεί βρέθηκα να γράφω, να περιμένω το scanner, να ασχολούμαι με το να κόβω και να ράβω, να φτιάχνω τη διαφάνεια, να ταλαιπωρούμαι.

Και κάπου εκεί η φωτογραφία έχει κάτι επιπλέον δικό μου: Κάτι μέσα της κατηφόρισε από την ψυχή στο χαρτί και όχι στο πληκτρολόγιο. Ναι, εγώ την τράβηξα. Ναι, εγώ την κοίταξα και στη διάρκεια κάποιου φωτεινού δευτερολέπτου ήρθε και το κείμενο.

Ναι κάπου εκεί έκανα ένα μικρό βήμα πίσω.

Το καλοκαίρι φταίει είπα.

Spy Tro on Facebook