Zoom out. | Του Spy Tro
Καθόμουν ακίνητος στη μέση του δρόμου.
Δεν με έπιανε βροχή, ούτε κρύο, ούτε χαμένοι έρωτες. Τίποτα.
Έτρεμα από εκείνα τα χαμόγελα τα μικρά που έρχονταν και χάνονταν, έπαιζαν με τη βροχή, έσταζαν, σχεδόν με φιλούσαν.
Και έφευγαν.
Δε με έπιανε ο αέρας, οι κεραυνοί, το κύμα στην άκρη της προβλήτας.
Μόνο εκείνα τα ζευγάρια μάτια που άνοιγαν στο πρώτο φως του πρωινού και μισοέκλειναν από το χαμόγελο κάτω από τις κουβέρτες. Ζευγάρια μάτια, χιλιάδες μάτια.
Πράσινα, μπλε, καφέ, μαύρα, χιλιάδες μάτια.
Κάθε ζευγάρι και μια υπόσχεση.
Δε με έγδυνε ο αέρας που ούρλιαζε στα αυτιά μου τα γνωστά ακατανόητα παραμύθια.
Ούρλιαζε στα στενά μέσα μου. Στις χαραμάδες, τα γκρεμισμένα θέλω και ονειρεύομαι, στα χαλάσματα, στα μισοτελειωμένα.
Ούρλιαζε στις άνω τελείες.
Και έκανε αντίλαλο το κενό που έμεινε πίσω, εκείνο που δημιουργήθηκε κομμάτι κομμάτι.
Εκείνο που δε ζητάς ποτέ πίσω.
Εκείνο που περιμένεις να ξαναγεμίσει μέχρι την επόμενη φορά που θα γυρίσεις την πλάτη με εκείνο τον κόμπο στο λαιμό που δε λέει να φύγει
Ούτε που θυμάμαι από πότε
Καθόμουν ακίνητος στη μέση του δρόμου.
Δεν με έπιανε βροχή, ούτε κρύο, ούτε χαμένοι έρωτες. Τίποτα.
Μόνο εκείνα τα χαμόγελα. Κάθε ένα και όλα μαζί.
