Hey, movie people | Του Spy Tro
Ξέρεις τι, ο χρόνος κυλάει με μια συγκεκριμένη, δεδομένη ταχύτητα που κάπως αποφασίσαμε ότι θα υπολογίζεται με μια μονάδα: Και έτσι φτιάξαμε τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα.
Μαζί με αυτά ήρθαν και τα «έρχομαι», «έφυγα», «λείπεις» μαζί με ένα νούμερο δίπλα. “Λείπεις 1200 δευτερόλεπτα”ας πούμε.
Εκείνο που δε μάθαμε να μετράμε είναι οι στιγμές που ο χρόνος σταματά, επιμηκύνεται, ταλαντώνεται. Εκεί που και η τελευταία υποδιαίρεση στέκεται προσοχή πάνω από ένα τηγάνι με popcorn που περιμένει υπομονετικά να σκάσει.
Και κοιτάζει εσένα από 2-3 γωνίες, σε θαυμάζει που σταμάτησες το χρόνο, σήκωσες το χέρι τον έπιασες, τον έσφιξες όσο μπορούσες, φοβούμενος μη γλιστρήσει και φύγει και συνεχίσει να μετράει.
Πόσες στιγμές στη ζωή σου έχει τύχει αυτό άραγε ;
Πού ήσουν; Τι έκανες ; Ποιος ήταν απέναντί σου ;
Ένας ; Πολλοί; Κανένας;
Εκείνη ; Εκείνος ;
Ωραία, κάθε φορά που σταμάτησε ο χρόνος και το έκανε κάποιος άλλος για σένα, έγινε η ζωή σου ταινία, κοίταζες τον εαυτό σου στη μεγάλη οθόνη, διάβαζες τα λόγια, άκουγες τη μουσική και στα πίσω καθίσματα ο ήχος των popcorn που είπα πιο πάνω.
Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σε σταμάτησαν είναι movie people. Δεν τους είχες απέναντι σου. Τους είδες δίπλα σου, ήσουν εκτός αν με πιάνεις: Στην κόκκινη καρέκλα κοίταζες το Σπύρο και κάποιον άλλο. Να μιλούν ή να κοιτάζονται. Να τσακώνονται, να φιλιούνται, να κοιτάζουν τη θάλασσα, να είναι κολλημένοι στην κίνηση, να βουρτσίζουν τα δόντια τους.
Όχι κάτι σημαντικό. Όχι απαραίτητα καλό. Ξέρεις, υπάρχουν και τα θρίλερ, και τα δράματα και οι κωμωδίες.
Movie people σου σταματούν το χρόνο, χωρίς λογική, απλά τον σταματούν και εσύ το καταλαβαίνεις από μια ανεπαίσθητη ανατριχίλα πίσω στο λαιμό όταν συμβαίνει: Ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις από σένα και να το δεις έξω από σένα.
Ξέρεις, στο τέλος αυτά τα κλιπάκια μένουν, αυτά μπαίνουν σε ένα strip, σε ένα timeline και είναι η ζωή σου ή ο,τι άξιζε από αυτήν. Και ανάβεις ένα τσιγάρο, τραβάς άλλη μια γενναία τζούρα και ρωτάς: Αν μόνο αυτά άξιζαν, στον υπόλοιπο χρόνο τι έκανες ;
Αυτή είναι μια εξαιρετική ερώτηση ξέρεις. Εγώ νομίζω ότι απλά σε ένα επίπεδο κοιμάσαι.
Δεν μπορείς να το προκαλέσεις, το DVD σου έχει συγκεκριμένο χρόνο εγγραφής, δε μπορείς να τα θυμάσαι όλα: Μπορείς να σβήσεις μόνο και αυτό το συζητάμε. Την εγγραφή την αποφασίζει κάτι έξω από σένα.
Respect στους movie people που με συγκίνησαν βλέποντάς τους δίπλα μου, εκεί από την καρέκλα μου. Στις κωμωδίες, στα σοβαρά, στα δράματα.
Κάποιος σας διάλεξε, δεν ήρθατε τυχαία. Και αυτό απαντά στην ερώτηση του «γιατί τώρα, γιατί έτσι». Απαντάει σε όλα τα γιατί με την αφοπλιστική απλότητα μιας απάντησης που σε κοιτάζει και χαμογελάει τόσα χρόνια που δε γυρίζεις να την κοιτάξεις.
Δεν είναι μοιρολατρία, το χω πει πολλές φορές, δεν πιστεύω σε αυτά, είναι κουραφέξαλα.
Κάπου εκεί συνεχίζεις να περπατάς (ή να …κοιμάσαι) μέχρι να σκάσει η επόμενη σκηνή που θα πρωταγωνιστήσεις. Εσύ, ο άλλος, who cares.
Το πιάνεις ; Είναι η μια στιγμή. Μην ξεγελιέσαι με την ψευδαίσθηση της επιλογής: Δε μπορείς να σκηνοθετήσεις τα κλιπάκια σου, ούτε να πεις «να, έρχεται». Ούτε μπορείς να το αποφύγεις, να το αγνοήσεις, να κλείσεις τα μάτια. Αφού είπαμε, μόνο τότε ξυπνάς. Και μην καυχιέσαι για τη λογική σου και την εμπειρία σου κακομοίρη μου.
Έρχεται και σε βρίσκει. Έρχονται και σε βρίσκουν. Αυτοί,
οι movie people.
Yo.
