Υστερόγραφο 120514 | Της Δανάης Χατζή

Με πιάνουν καμιά φορά οι μανίες μου. Σηκώνομαι μέσα στη νύχτα και πιάνω το βιβλίο που μου χάρισες. Το ψάχνω από δω, το ψάχνω από κει, το ξεφυλλίζω προσεκτικά. Σαν τρελή. Θυμάμαι που άπλωσες το χέρι σου κρατώντας το, σαν να ντρέπεσαι, και είπες κάτι μισόλογα. Πως δεν είναι δα και κανένα σπουδαίο δώρο. Κάθε φορά τα ίδια, μα ποτέ δεν βρίσκω τίποτα το ασυνήθιστο. Κάθε φορά έχω μέσα μου μια μικρή ελπίδα πως θα βρω κάπου μια σημείωση σου, μια λέξη έστω, που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αναίτια φυγή σου. Που θα μπορούσε να δώσει μια εξήγηση. Κάτι που να δίνει νόημα σε όσα υπέμεινα, για να πάψω πια να νιώθω άχρηστη και μισή. Μα ύστερα, κάθε φορά, καταλαβαίνω. Δεν οφελεί σε τίποτα να σε σκέφτομαι με θλίψη. Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλα αυτά που ζήσαμε και μου φαίνονται σαν αρκετά. Λες και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως τίποτα παραπάνω δεν θα μπορούσαμε να μοιραστούμε που να μην είναι, κατά βάθος, μια ανούσια επανάληψη. Σε αφήνω ήσυχο εκείνες τις στιγμές της γαλήνης. Μπορώ και αντέχω τη σκέψη πως ήσουν και θα είσαι, ελεύθερος.

Υ.Γ. Σου παραδέχομαι το μεγαλύτερο σφάλμα μου: Πίστεψα πως επειδή σε αγάπησα τόσο, σε δικαιούμαι.

Facebook : Χαζή Δανάη