Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει; | Της Μοσχούλας Σολάκη

Πόσες φορές στα αλήθεια μας έχει προβληματίσει αυτή η ερώτηση;

Πόση φαιά ουσία, ενέργεια, δάκρυα και ψυχή έχουμε ξοδέψει στην προσπάθεια μας να κάνουμε κάποιον να δει τη ζωή μέσα απ’ τα δικά μας μάτια ή έστω να φέρεται πιο ανθρώπινα;

Πόσο πολύτιμο χρόνο έχουμε καταναλώσει πιστεύοντας και προσδοκώντας απεγνωσμένα κάποιος να αλλάξει τη στάση του απέναντι στα πράγματα, απέναντι σε μας τους ίδιους ;

Αλήθεια πόσα παλάτια χτίζαμε ολημερίς και τα βράδια τα βλέπαμε να γκρεμίζονται;

Ακόμη πόσα χέρια πιάσαμε σφιχτά και μας άφησαν στην πορεία;

Αλλά και πόσα άλλα χέρια αφήσαμε εμείς αγανακτώντας και μη βλέποντας πλέον καμία βελτίωση, απογοητευμένοι;

Ήθελα πάντα να πιστεύω πως ο άνθρωπος αλλάζει…

Μου δίνε ιδιαίτερη δύναμη αυτή η σκέψη και αντοχή μπορώ να πω…

Και ελπίδα, γιατί όχι; Ελπίδα….

Όσο περνούν τα χρόνια όμως διαπιστώνω πως όσα παράθυρα κι αν ανοίξεις στον εγκέφαλο κάποιου ανθρώπου, όσο φως και αν μπει μέσα, αν ο ίδιος του δε θέλει να αλλάξει από μόνος του πραγματικά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει…

Το πολύ, πολύ να σου παριστάνει για λίγο πως άλλαξε ίσα, ίσα να κερδίσει και πάλι το ενδιαφέρον σου και την εύνοια σου και μετά πάλι τα ίδια…

Ξανά και ξανά…

Άσε που κάποιοι βολεύονται σε μια άθλια εκδοχή του εαυτού τους και επαναπαύονται σε αυτήν, από βαρεμάρα θες, από αδράνεια, από σκοπιμότητα, από συμφέρον, από φόβο …και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς…

Επιλογές είναι αυτές δε λέω, απλά τουλάχιστον να μην παραμυθιαζόμαστε και μεταξύ μας…

Επίσης αλλαγή μπορεί να επέλθει μετά από ένα μεγάλο «σοκ», μία έντονη ταραχή, ένα ισχυρό ταρακούνημα…

Τότε ίσως και να δεις τα γεγονότα από μια άλλη οπτική γωνία…

Αλλά γιατί θα πρέπει να φτάσουμε στον πάτο για να μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε,

να νιώθουμε, να υπάρχουμε και να συνυπάρχουμε αρμονικά και με αγάπη;

Είναι τραγικό να βλέπεις γύρω σου αμετανόητους ανθρώπους ,στάσιμους να σπέρνουν τη θλίψη, άρρωστα κολλημένοι στα ζοφερά πιστεύω τους!

Να εκμεταλλεύονται, να χρησιμοποιούν, να επιβάλλονται και να ναι κενοί…

Τρύπια πιθάρια που ότι κι αν ρίξεις μέσα τους, μονομιάς αδειάζει...

Μπαίνουν μπροστά στον ήλιο και τον κρύβουν, γίνονται σύννεφα, φέρνουν βροχές…

Και από την άλλη μεριά, πόσες φορές αντί να αλλάξουν όλοι αυτοί, αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε εμείς για να προσαρμοστούμε στα δικά τους δεδομένα;

Μα δεν είναι φοβερό να σπας το κεφάλι σου να γίνεις πιο σκληρός, να μην επηρεάζεσαι για να μην πέφτεις ψυχολογικά από δαύτους;

Μα δε είναι τρομερό να παλεύεις μέσα σου να θάψεις την υπερευαισθησία σου και άλλοι να μην παρεκκλίνουν ούτε ένα χιλιοστό απ’ την στενοκεφαλιά τους;