Αγάπη μου ακόμη και όταν βρέχει εσύ πάλι να μ’ αγαπάς… | Της Μοσχούλας Σολάκη
Να μα αγαπάς πιο πολύ, πιο δυνατά με όλη σου τη δύναμη…
Με όλη σου την στοργή…
Με όλο σου το «είναι»…
Γιατί τις περισσότερες φορές η ζωή μας δεν είναι μόνο ήλιο καλέ μου…
Έχει σύννεφα, έχει βροχές, έχει μπόρες και φουρτούνες…
Έχει πόνο, έχει φτώχεια, έχει δάκρυα…
Εκεί θα σε χρειάζομαι πολύ…
Εκεί θα σ’ έχω ανάγκη…
Εκεί δε θα ‘χω όρεξη, δε θα πολυμιλάω…
Μη χάνεις το κουράγιο σου…
Μη χάνεις την αντοχή σου…
Εσύ να προσπαθείς να φέρεις το χαμόγελο στα χείλη μου…
Εσύ να με βοηθάς να σηκωθώ κάθε που πέφτω στο διάβα μου…
Να προσπαθείς …
Να αντέχεις…
Κι όταν εγώ δε με μπορώ , εσύ να με αντέχεις…
Ακόμη κι αν δεν έχεις κάτι να μου πεις, αρκεί να μ’ αγκαλιάζεις…
Κι όταν θυμώνω και ξεσπώ…
Μη με μαλώνεις μάτια μου…
Μα νιώσε την ψυχή μου…
Και εγώ σε σένα αγάπη μου θα δώσω τη ζωή μου…
Όχι με λόγια μάτια μου, μα με έργα και με πράξεις…
Με κούρασαν οι φαφλατιές, τα λόγια τα μεγάλα…
Οι υποσχέσεις χάνονται προτού να δύσει ο ήλιος…
Μα οι αγκαλιές και οι πνοές την ώρα που σφίγγεις κάποιον στο κορμί σου…
Μένουν βαθειά στη μνήμη σου σαν φυλακτό πολύτιμο …
Να ακολουθούν σε όλη τη ζωή σου…
Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.
Ασχολείται από νεαρή ηλικία με το δημιουργικό γράψιμο και τη συγγραφή πεζών κειμένων.
