Αυτός ο έρωτας του Ζακ Πρεβέρ
Αυτός ο έρωτας
Τοσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Ωραίος σαν τη μέρα και άσχημος σαν το χρόνο
Όταν ο χρόνος είναι άσχημος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Τόσο ωραίος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο γελοίος
Τρέμοντας από φόβο σαν ένα παιδί
στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος σαν ένα άνδρα ήρεμο
μέσα στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας που φόβιζε τους άλλους
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να ωχριούν
Αυτός ο έρωτας ο εύθυμος
γιατί εμείς τον κάναμε έτσι
Διστακτικό πληγωμένο τσαλαπατημένο τελειωμένο προδομένο ξεχασμένο
Γιατί εμείς τον κάναμε διστακτικό πληγωμένο
τσαλαπατημένο τελειωμένο προδομένο ξεχασμένο
Αυτός ο έρωτας ολόκληρος
Ακόμη τόσο ζωντανός
Και ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Αυτός που ήταν
Αυτό το πάντοτε καινούριο
Και που δεν άλλαξε
Τόσο αληθινός όσο ένα φυτό
Τόσο τρεμάμενος όσο ένα πουλί
Τόσο ζεστός και τόσο ζωντανός όσο το καλοκαίρι
Μπορούμε και οι δυο να πάμε
και να τον επαναφέρουμε
Μπορούμε να ξεχάσουμε
Και μετά να ξανακοιμηθούμε
Να ξυπνούμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να ξανακοιμούμαστε πάλι
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνούμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτας μας μένει εκεί
Ξεροκέφαλος σα γαϊδούρι
Ζωντανός σαν την επιθυμία
Ανελέητος σαν τη μνήμη
Ηλίθιος σαν τη θλίψη
Τρυφερός σαν την ανάμνηση
Παγερός σαν το μάρμαρο
Ωραίος σαν τη μέρα
Εύθραυστος σαν ένα παιδί
Μας παρατηρεί και μειδιά
Και μας μιλά σαν να μη λέει τίποτα
Κι εγώ ακούω τρέμοντας
Και κλαίω
Κλαίω για σένα
Κλαίω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους αυτούς
που αγαπήθηκαν
Και που αγαπιούνται
Ναι τον κλαίω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
που δε γνωρίζω
Έρωτα μείνε εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Μείνε εκεί
Μην κουνηθείς
Μην ξαναπάς
Εμείς που αγαπηθήκαμε
Δε θα σε λησμονήσουμε
Εσύ δε θα μας λησμονήσεις
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήνεις νε γίνουμε κρύοι
Πολύ πιο μακριά σήμερα
Και δεν έχει σημασία πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ πιο αργά στη γωνιά ενός δέντρου
Μέσα στο δάσος της μνήμης