Μουσική, χρόνος και υπερεκτιμημένοι καλλιτέχνες… | Της Claudia Matola

Πόσες φορές έχουμε πει, σκεφτεί και ακούσει τις παρακάτω κουραστικές φράσεις:

“Έλα μωρέ με τους δεινόσαυρους”, “ξεπερασμένος ήχος” , ”έλα στο σήμερα”, “υπερεκτιμημένος ο τάδε και η τάδε μπάντα”. Το καλύτερο δε, που έχω ακούσει: ότι ‘O Hendrix έγινε γνωστός επειδή πέθανε. Αυτό που πόνεσε φυσικά και ακόμα να ξεπεραστεί, γιατί ακούγεται και γράφεται χωρίς οίκτο και με πάθος, όπου βρεθείς και όπου σταθείς και χρειάζεσαι Lexotanil κάθε φορά για να συνέλθεις: ‘Έλα μωρέ με τους βλάκες τους Pink Floyd, υπερεκτιμημένη μπάντα, σιγά! Τι έχουν κάνει;” WHAT?

Και πολλές άλλες τέτοιου τύπου κούφιες κουβέντες, που ξερνάνε με ευκολία, κατά καιρούς διάφοροι ξερόλες και άνιωθοι δράκουλες, που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Υπάρχουν μερικά κενά σε αυτές τις θεωρίες.

Άς αφήσουμε για λίγο στην άκρη την εγωκεντρική φύση μας και αυτήν την ακαταμάχητη συνήθεια, να ζούμε σαν να περιστρέφονται όλα γυρω απο εμάς και τα γούστα μας και ας το πάρουμε από την αρχή.

Τι σημαίνει “ξεπερασμένος ήχος;” Πότε ακριβώς ξεπεράστηκε και ποιος ορίζει το  κάθε πότε συμβαίνει αυτό;

Υπάρχει κάποια επιτροπή; ή μήπως είμαστε εμείς αυτή η επιτροπή, που κρίνει βάσει ήχου και αισθητικής,  έτσι επειδή γουστάρουμε βρε παιδάκι μου, το λέει το τρίτο τσάκρα μας, γί´αυτο.

Δεν είναι θέμα άποψης όλο αυτό, είναι θέμα κοινωνικής παραφροσύνης.

Μήπως είμαστε απλώς, καταναλωτικά τέρατα που μασάμε, καταναλώνουμε και ξερνάμε τα πάντα, έτσι απλά για να γουστάρουμε.

Αχόρταγοι εραστές του εφήμερου. Φέρτε κι άλλο,  πάλιωσε αυτό. Φέρε καινούριο! Βουλιμία σχεδόν σε όλα τα πράγματα.

Ή μήπως λίγο οι εταιρίες και το διαολεμένο μάρκετινγκ, που μας παίζουν στα δάχτυλα και μας επιβάλουν τα τρέντς, την μόδα (ακόμα και στον ήχο), μας καθοδηγούν πατώντας στον χειρότερο εφιάλτη του φυλακισμένου μυαλού, ”το αποδεκτό κοινωνικό πλαίσιο”, που αν δεν είσαι μέρος αυτού, είσαι απλά ένα τίποτα!

Η Sophia Loren ήταν πάντοτε μια πανέμορφη  γυναίκα με ταμπεραμέντο. Δεν αλλοιώθηκε η ομορφιά της ποτέ.

Θα λέγατε ποτε “έλα μωρέ με το μπάζο, σήμερα με τις γκόμενες που παίζουν, δεν πιάνει μία;”

Οι ελληνικές ταινίες του 60’ παραμένουν ενδιαφέρουσες, αστείες και οι ερμηνείες μοναδικές μέχρι σήμερα.

Οι αστέρες του παλιού κινηματογράφου έχουν την ίδια δύναμη μέχρι και σήμερα.

Σήμερα που τα μέσα έχουν ξεφύγει και η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα.

Η Rita Heyworth είναι ακόμα στο μυαλό μας, στα γραπτά μας, στις επιρροές των ηθοποιών που ακολούθησαν.Το ίδιο και οι ταινίες του Φελίνι, του Κιούμπρικ.

Μήπως θα λέγατε ποτέ οτι τα γραπτά της Virginia Woolf είναι ξεπερασμένα; “Έλα μωρέ τώρα βλακείες έγραφε η καταθλιπτική, τώρα έχει προχωρήσει η φάση να ούμ”

Υπάρχει ένας απλός  λόγος που συμβαίνει αυτό. Ήταν καλοί. Ήταν καλοί σε αυτό που έκαναν και  μίλησαν στην ψυχή μας.

Έτσι και η μουσική. Ιδιαίτερα η μουσική.

Η τέχνη, οτιδήποτε άυλο που μιλάει στην ψυχή μας, μας καθορίζει μας επηρεάζει και μας βοηθάει τις περισσότερες φορές,  μας δίνει τις εικόνες της ζωής μας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι η τέχνη και η έκφραση της για τον καθέναν από εμάς.

Είναι απο τα πράγματα που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Δεν φθείρονται ποτέ.

Με έναν μαγικό τρόπο είναι πάντα επίκαιρα.

Ένας καλλιτέχνης που είναι αληθινός στην έκφραση του, που χαρίζει γενναιόδωρα την ύπαρξη του στη τέχνη και κατ’επέκταση σε εμάς, είναι πάντα καλός. Δεν παλίωνει. Ίσως να φεύγει απ΄την μόδα, αυτό ναι, αν σας εξυπηρετεί με κάποιο τρόπο ακολουθήστε το, μαζί με ένα συνολάκι.

Οι Pink Floyd ας πούμε ήταν, είναι και θα είναι μια απο τις μεγαλύτερες μπάντες που πάτησε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη και η προσφορά τους είναι τεράστια.

Αν αρχίσουμε να αναλύουμε σε πόσους τομείς έχουν προσφέρει και οι Pink Floyd και πολλοί άλλοι, θα θέλαμε έναν τόμο.

Τι σημαίνει υπερεκτιμημένος; Μήπως είναι το ότι απλά δεν αρέσει σε εσένα; Άρα, είναι απλώς ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που δεν σε άγγιξε.

Πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν μας έχουν αγγίξει όλους μας. Αυτή είναι και η ομορφιά της διαφορετικότητας.

Δεν είμαστε συναισθηματικές μπάλες που κυλάνε προς όλα τα ερεθίσματα, ευτυχώς.

Θέλουμε υστερικά να είμαστε στο “σήμερα” μέσα στα “πράγματα”, ξεριζώνοντας και απαξιώνοντας όλα τα πίσω, όλη την ρίζα. Κάνε και τα δύο. Αναγνώρισε και επίλεξε.

Ξεχνάμε κι έναν βασικό παράγοντα, τον προσωπικό χρόνο που χρειάζεται κάποιος για να μπεί σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, που σε πάει μια τέχνη και να περπατήσει σε αυτό.

Μπορεί δηλαδή κάποιος να λατρέψει  και να καταλάβει τους Beatles σε μεγαλύτερη ηλικία, ή τώρα.

Εσείς έχετε εξαντλήσει δηλαδή όλη την δισκογραφία των Animals και δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο για μάσημα;

Για δοκιμάστε μήπως σας ξέφυγε κάνα αριστούργημα και αναλώνεστε τσάμπα στα Revival Bands, απλά και μόνο επειδή το άλμπουμ γράφει πανω 2014.

Ένα τραγούδι του 1920 αν το ακούσεις τώρα, είναι καινούριο για σένα, γιατί απλά το άκουσες τώρα.

Για να μην πάμε σε άλλη  συζήτηση και ξεφύγουμε τελείως, στο πόσο τελικά μπροστά είναι οι μουσικές που νομίζουμε οτι είναι μπροστά και ποιός έχει φτάσει ήδη εκεί και έφερε το μουσικό άγιο φως. Και τι είναι αυτό το μπροστά τέλοσπάντων που τελικά το ορίζει ο κάθε κουκλεντές!

 

Δεν υπάρχει ξεπερασμένος ήχος, παλιό και καινούριο.

Η μουσική είναι μία. Αναλλοίωτη στον χρόνο, ανθρώπινη ψυχική έκφραση.

Σεβάσου την.

Όπως ακριβώς θα ήθελες κι εσύ να μείνεις αναλλοίωτος στον χρόνο.

Να  μην καταναλωθείς και σε φτύσουν οι γύρω σου…για κάτι σημερινό...

 

H Claudia Matola εκτός πολλών άλλων είναι ραδιοφωνική παραγωγός καθημερινά 16:00 - 18:00 στον Εν Λευκώ 87,7

Φωτογραφία : Χριστίνα Καραγιάννη