Όταν η υποκριτική είναι ανάγκη: Συνέντευξη με το Χάρη Φραγκούλη. | Tης Αγγελικής Μητροπούλου

Είχατε ποτέ το ευτύχημα να γνωρίσετε κάποιον για πρώτη φορά και να έχετε την αίσθηση ότι τον γνωρίζετε χρόνια; Έχετε σκεφτεί ποτέ τι κοινό μπορεί να έχει η πυγμαχία, η τρομπέτα και το θέατρο; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι ένας ηθοποιός όταν ξεθωριάζει ο ήχος από το χειροκρότημα;

Είναι μεσημέρι και είμαστε στα Εξάρχεια. Μέρες Νοέμβρη 2013. Προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις σε ερωτήματα τέτοια και άλλα πολλά έχοντας δίπλα μας το Χάρη Φραγκούλη, έναν από τους πιο ταλαντούχους νέους ηθοποιούς της γενιάς του.

Μιλάει αργά και ήρεμα. Τα χέρια του συνοδεύουν τις διηγήσεις και τις απαντήσεις του. Κοιτάει στα μάτια. Ίδιον των ηθοποιών; Μπορεί. Δεν έχει σημασία.

Αγγελική:Το θέατρο έχει πολλές συνιστώσες όπως η κίνηση, ο λόγος, ο χορός. Είναι για σένα τόσο διακριτές;

Χάρης:Η αλήθεια είναι ότι ούτε τότε ούτε τώρα τα έχω τόσο διαχωρισμένα στο μυαλό μου.  Ας πούμε η πυγμαχία με την οποία ασχολούμαι και η τρομπέτα που παίζω, θεωρώ ότι μου χαράζουν ένα δρόμο, που θεωρητικά κάποιος μπορεί να θεωρήσει άσχετο με την υποκριτική. Εγώ βλέπω ότι οι λειτουργίες είναι συγκινητικά παρόμοιες με ένα τρόπο μοναδικό και πολύ προσωπικό. Με ενδιαφέρει να «παίξω» μια παράμετρο της ζωής λίγο πιο δίπλα απ’ τη ζωή. Πιο ελαφριά, πιο βαθιά, πιο αλλιώς…(;) αλλά σίγουρα πιο δίπλα. Το θέατρο σου δίνει αυτή την «πόρτα». Σου δίνει ουσιαστικά την ευκαιρία να συμπεριλάβεις τα όνειρά σου στη ζωή σου.  Σίγουρα το τεχνικό κομμάτι βέβαια είναι απαραίτητο. Απλά πάει μαζί με την ανάγκη. Η ανάγκη σου δίνει την κατεύθυνση.

Α:Ποια είναι η κινητήριος δύναμή σου ως ηθοποιός;

Χ: Ουσιαστικά είναι η ανάγκη να βάλω όλες αυτές τις δυνατότητες που μου δίνει το θέατρο στη ζωή μου. Ένιωσα και νιώθω ότι το θέατρο μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω πράγματα που πριν δεν μπορούσα. Μου έχει ανοίξει νέα μονοπάτια. Για μένα κινητήριος δύναμη είναι το να ζήσω πιο κοντά στο «φαντασιακό» μου. Το θέατρο μου δίνει αυτή την ευκαιρία.

Α: Σε συνεντεύξεις σου συχνά αναφέρεσαι στην υποκριτική ως κάτι «αόρατο»…

Χ: Οι λέξεις είναι σύμβολα.  Όλα είναι σύμβολα. Αυτό που προσπαθούμε να μεταδώσουμε είναι κάτι αόρατο. Για παράδειγμα ανέφερα ότι σε προσωπικό επίπεδο με έχουν βοηθήσει η πυγμαχία και η τρομπέτα. Αν εσύ θέλεις να γίνεις ηθοποιός, δεν σημαίνει ότι αν κάνεις πυγμαχία και τρομπέτα θα σε βοηθήσουν με τον ίδιο τρόπο να πετύχεις το στόχο σου. Για μένα η σύνδεση των δραστηριοτήτων αυτών γίνεται με έναν τρόπο «αόρατο».  Κάνουμε πολλά «ορατά» σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουμε και να προσεγγίσουμε το «αόρατο» εμπειρικά. Για την υποκριτική, θέλει πολλή δουλειά, πολλή προσπάθεια για να την προσεγγίσεις. Πρέπει να κάνεις πολλά «ορατά» εγχειρήματα για να την προσεγγίσεις. Υπό αυτή την έννοια είναι κάτι «αόρατο».  Αρκετοί νομίζουν ότι εξαιτίας της αόρατης φύσης τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα και ότι το ταλέντο αρκεί για να κάνεις πράγματα. Αυτό είναι εσφαλμένη αντίληψη…

Α: Τι εννοούμε με την έννοια ταλέντο;

Χ: Ταλέντο είναι ανάγκη.

Α: Στο παρελθόν έχεις σκηνοθετήσει ο ίδιος παράσταση. Πώς είναι να δουλεύεις με μια ομάδα ανθρώπων για έναν κοινό στόχο;

Χ: Έχω σκηνοθετήσει δύο φορές. Η πρώτη ήταν μέσα στη σχολή και ήταν ένα μυθιστόρημα του Μπότο Στράους και η δεύτερη με τα παιδιά που είχαμε δουλέψει το Βόυτσεκ. Τα παιδιά αυτά τα αγαπώ πολύ και χαίρομαι πάρα πολύ που μας δίνεται η ευκαιρία να ξανακάνουμε παράσταση μαζί.  Είμαστε «μαζί» γιατί  πηγαίνουμε στον «ίδιο δρόμο». Αυτό μας βοηθάει πολύ ως ομάδα. Ετοιμάζουμε νέο εγχείρημα, και συγγραφικά δικό μας (το γράφουμε με την Ηρώ Μπέζου) αυτή τη φορά το οποίο θα παρουσιαστεί πολύ σύντομα.

Α: Ποιο βιβλίο θα ήθελες να ανεβάσεις είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός;

Χ: Το «Κανένας άλλος» (Μπότο Στράους) θα με ενδιέφερε αν και έχει παρουσιαστεί παλαιότερα.

Α: Ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή για το θέατρο στην Ελλάδα του σήμερα;

Χ: Η κρίση δεν έχει μόνο αρνητικό αντίκτυπο. Ο θυμός και άλλα αντίστοιχα συναισθήματα που προκύπτουν δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό. Μπορεί να προκύψουν από αυτά, πολύ θετικά πράγματα. Τα αρνητικά είναι κοινός τόπος πλέον. Κάποιος χρειάζεται να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα για να τα βγάζει πέρα και δεν μπορεί να αφιερωθεί σε ένα. Επίσης γίνονται συχνά τζάμπα δουλειές ή είναι για παράδειγμα πολύ πιο δύσκολο τώρα να έχεις μια ομάδα. Γιατί η ομάδα πώς θα συντηρηθεί; Υπάρχουν πολλά πρακτικά προβλήματα. Υπάρχουν όμως και προβλήματα αισθητικής. Προσωπικά δεν μου αρέσει που υπάρχουν καλλιτέχνες που «πουλάνε» την κρίση. Και δυστυχώς αυτό το φαινόμενο είναι έντονο.

Α: Τι άλλο ετοιμάζεις εκτός από την  παράσταση με την ομάδα;

Χ: Καταρχήν, ολοκληρώθηκε η ταινία «Αισθηματίες» που κάναμε με τον Νίκο Τριανταφυλλίδη και θα βγει στις αίθουσες αρχές του 2014.  Επίσης, δουλεύουμε μαζί με τον Χρήστο Βούπουρα μια νέα ταινία. Θεατρικά από την καινούρια χρονιά θα είμαι στην  παράσταση «Μεφίστο» που σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης για το Εθνικό Θέατρο.

Α: Με ποια/ποιον ηθοποιό θα ήθελες να συνεργαστείς (και δεν το έχεις κάνει ήδη);

Χ: Έλληνα ή ξένο; Μου έρχονται πολλοί στο μυαλό, αλλά θα απαντήσω τον Birol Ünel, πρωταγωνιστή στο έργο «Μαζί Ποτέ» του Fatih Akin.

Α: Μια σκηνή/φράση από έργο που σου έχει μείνει;

Χ: Ένα σημείο που όσες φορές το έχω διαβάσει πάντα με συγκινεί πάρα πολύ είναι η σκηνή από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, του Σαίξπηρ με τον κορυδαλλό, το πουλί, που είναι το σημάδι ότι πρέπει ο Ρωμαίος να φύγει... δεν την θυμάμαι ακριβώς…. αυτή είναι μια σκηνή που μου έχει μείνει. [Α: Την έχεις παίξει ποτέ;] Όχι.  [Α: Θα θελες;] Τώρα με ρωτάς αν θα θελα να παίξω Σαίξπηρ; Δεν ξέρω αν θέλουν όλοι να παίξουν Σαίξπηρ, αλλά για μένα, Σαίξπηρ είναι όλοι. Μια ωραία φράση είναι «άκου πτώμα να μαθαίνεις», την είχε πει ο Νίκος Νικολαΐδης. Αυτές είναι φράσεις!!! ( Γέλια)

Α: Ξεχωριστό μέρος…

Χ: Η Ιορδανία. Είναι ένα ταξίδι που παρόλο που το έκανα σε μικρή ηλικία, το θυμάμαι ακόμα πολύ γλαφυρά.

Α: Μια φράση/λέξη που χρησιμοποιείς συχνά…

Χ: «Δεν έχει σημασία». Είναι μια φράση που την επαναλαμβάνω συνέχεια. Δεν την λέω όμως αφοριστικά. Στο λόγο πάνω.

Α: Αγαπημένη λέξη;

Χ: «Νούφαρο». Πολύ αγαπημένη μου λέξη, η λέξη «νούφαρο». Την έχω πει και σε μια παράσταση χωρίς λόγο. Στο Ζ. Είπα «έχω μια φωτογραφική μηχανή  Kodak» και μετά «νούφαρο». Κανείς δεν το κατάλαβε εκείνη τη στιγμή. Νόμιζαν ότι ήταν σαν μάρκα μηχανής: Kodak νούφαρο! (Γέλια).

Α: Τι θα ήθελες να κάνεις που δεν το έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα;

Χ: Παρόλο που έχω ταξιδέψει αρκετά, δεν έχω καταφέρει να πάω ακόμα στην Κωνσταντινούπολη. Είναι ένα ταξίδι που το θέλω πολύ, πάρα πολύ.

Λέξεις, σύμβολα.

Θέατρο, ταλέντο, ανάγκη.

Πυγμαχία, τρομπέτα, υποκριτική.

Ταξίδια, όνειρα και νούφαρα.

Αγγελική Μητροπούλου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Έχει σπουδάσει Μάρκετινγκ & Επικοινωνία στο ΟΠΑ και Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ  (Ουαλία).

Εργάζεται σε διαφημιστική εταιρία και αρθρογραφεί για θέματα επιστημονικού, πολιτιστικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα στην Ελλάδα.