Ήρθες εσύ. | Της Μάγδας Μπακούση

Άλλη μια συνηθισμένη νύχτα Σαββάτου.. Άλλη μια έξοδος όπως όλες οι άλλες..

Θυμάμαι καθόμουν σκυφτή.. Μέχρι που άκουσα να φωνάζουν το όνομά σου, γύρισα και αντίκρισα ένα πρόσωπο που είχα χρόνια να δω.. Ένα πρόσωπο τόσο γαλήνιο. Ένα πρόσωπο που το μόνο που με έκανε να σκέφτομαι ήταν πως πρέπει να σε γνωρίσω.

-"Πως είσαι;" μου λες. Εφόσον θυμόσουν πως είχαμε γνωριστεί πριν ένα χρόνο.

-"Όμορφα, εσύ;" σου απαντάω.. Άλλα ήθελα να σου πω τόσα πολλά ακόμη.. Ήθελα να σου πω πως είδα σε σένα αυτό που έψαχνα με την πρώτη ματιά..

Βυθισμένη σε όλες αυτές τις σκέψεις, έφτασε η στιγμή που μου είπες "Καληνύχτα, ελπίζω να σε ξαναδώ" ..

Έτσι οι μέρες κυλούσαν ανούσια.. Κάθε βράδυ με την ίδια σκέψη. "Θα τον ξαναδώ; Αν ναι, πότε; Θα με ψάξει; Με σκέφτεται;"

Αρχίσαμε να μιλάμε σύντομα.. Οι νύχτες που μιλούσαμε ατελείωτα γέμισαν με φως,εγώ γέμισα ελπίδα!

Ήρθα ξανά και σε συνάντησα.. Είδα ξανά αυτό το όμορφο και αθώο χαμόγελο σου.. Δίχως να το καταλάβω, άρχιζα και σε ερωτευόμουν. Εγώ! Εγώ ερωτευόμουν..

Κάθε μου σκέψη ήταν γύρω από εσένα, κάθε μου λέξη ήταν για εσένα.. Μου μιλούσες γλυκά και χαμογελούσα με τέτοιον τρόπο, που δεν ήξερα καν πως υπάρχει! Ο χρόνος κυλούσε, συνεχίζαμε να μιλάμε, αλλά δεν έβγαζε κάπου, δεν ήξερα αν θα έβγαζε κάπου..

Ώσπου ήρθε η στιγμή που ένιωθα πως θα εκραγώ. Κάθε σου κουβέντα μου δημιουργούσε ανησυχία..

-"Αυτό είναι!" λέω.. "Έφτασε η στιγμή!"

Εκείνο το βράδυ θυμάμαι βγήκαμε με παρέα, περάσαμε υπέροχα, ένιωθα συνέχεια το άγγιγμα σου και η ανησυχία μου μεγάλωνε.. Τελικά, δεν βρήκα φωνή να σου πω όλα αυτά που σκεφτόμουν! ..

Γύρισα σπίτι, απογοητευμένη και με τη σκέψη πως δε θα βγει πουθενά. Θύμωσα! Αποφάσισα πως ή τώρα ή ποτέ..

Έτσι και έγινε.. Σε πήρα ταραγμένη τηλέφωνο, θυμάμαι ακόμα τον τόνο της φωνής σου. Τόσο ήρεμος και γλυκός. Ήξερα πως και εσύ με ήθελες.. Το ήξερα!

-"Θέλω να βγάλω κάτι από μέσα μου" σου λέω. Αμέσως άρχισες να με ρωτάς τι και τι,μα η φωνή μου δεν έβγαινε ξανά.. Θύμωσα για εκατοστή φορά..

-"Σε θέλω γαμώτο! Θέλω να είμαι μαζί σου!" είπα.. Αυτές οι λέξεις ήταν οι σωστότερες τελικά.. Το ήθελες και εσύ!

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Τα συναισθήματα που έβγαιναν με τον καιρό ήταν τόσο διαφορετικά.. Ήξερα πλέον την διαφορά της αγάπης και του έρωτα,γιατί ήρθες εσύ..

Έτσι κάθε μέρα ξυπνάω με την καλημέρα σου και περιμένω πως και πως να σε δω.

-"Δε με πειράζει η απόσταση" μου λες. -"Σ' αγαπάω και μπορώ να αντέξω" συμπληρώνεις..

Μου το λες συχνά, γιατί συχνά με πιάνει η λύπη και η μοναξιά.. Μα και εγώ αντέχω! Ξέρω πως η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. Ξέρω πως εμείς μπορούμε να νικήσουμε τα πάντα!

Σ'αγαπώ ..

Η Μάγδα Μπακούση είναι 17 ετών. «Πάντα είχα σκέψεις και συναισθήματα που ήθελα να καταγράψω, έτσι πήρα την απόφαση και άρχισα να γράφω κάποια κείμενα.. Θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό στο μέλλον ! Έτσι ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο καθημερινά.»

Φacebook:Magda Mpakousi

blogger: http://vathiathalassa.blogspot.gr/