Αγάπη μου, θα δεις..(2) | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου

Το σώμα σου σχηματίζει μια παράδοξη ορθή γωνία.

Πόδια στον τοίχο, κορμός στο κρεβάτι.

Σφυρίζεις σαν παιδάκι που μόλις έχει συνέλθει από το κλάμα, που μόλις άρχισε να συνέρχεται αφότου τσακώθηκε με τους φίλους του στη γειτονιά και η μαμά του το πήρε αγκαλιά.

Μου κάνεις γκριμάτσες και τα πόδια σου χορεύουν όπως πάντα.

Φτιάχνεις μελωδίες κι εγώ τρέχω να προλάβω τη λήθη.

Αν χάσω αυτή την εικόνα τι θα ‘χω να θυμάμαι;

Στο ξανάπα.

Αλλά τότε, ακόμη και τότε, μέσα στην αδράνεια θυμήθηκα εσένα.

Εσύ με έβγαλες από το λήθαργο.

Εσύ. Τότε. Τότε που δεν ήσουν εδώ.

Εσύ και τώρα. Είσαι εδώ τώρα..

Σε αναζητούσα χρόνια άνθρωπέ μου.

Εσένα που είσαι τόσο προσγειωμένος και τόσο στους ουρανούς ταυτόχρονα.

Εσένα που κάθε φορά μπαίνω στο δωμάτιο και σε ψάχνω.

Μου κρύβεσαι. Ξέρεις πως θα σε βρω.

Και τότε στο φάρο. Βρε χαζό; Σε είδα..

Ξέρεις πως θα σε βρω. Αλλά εσύ εκεί. Ποτέ δεν τα παρατάς.

Σε θαυμάζω σου λέω ρε!

Γι’ αυτό που είσαι. Και γι’ αυτό που θα γίνεις.

Γι’ αυτό που θα είμαι όταν θα είσαι εδώ.

«Έλα ομορφιά μου, πάμε».

Η Σταυρούλα Κωστακοπούλου είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ασχολείται με το χορό και ξεκίνησαι να γράφει -πότε άλλοτε- στην εφηβεία. Αυτοί είναι και οι δύο πιο δημιουργικοί μάλλον τρόποι που μπορεί να εκφραστεί. Για ένα μόνο είναι σίγουρη. Είναι γεμάτη ελπίδα για τα πάντα.