Είναι άδικο. | Της Μάγδας Μπακούση

Προχθές βρήκα τον εαυτό μου ξέγνοιαστο, να ακούει τη μουσικούλα του καθώς γύρω μου περνούσαν άνθρωποι πονεμένοι, αγχωμένοι, δυστυχισμένοι.. Έτσι δεν κάνουμε όλοι άλλωστε; Ακούμε τη μουσική μας, μιλάμε στο κινητό, σκεφτόμαστε τι θα φάμε μετά, τι θα κάνουμε το βράδυ, ενώ δίπλα μας κάποιος δεν έχει να φάει, ούτε την επιλογή να διασκεδάσει..

Δε ξέρω γιατί γράφω αυτό το άρθρο, δε ξέρω γιατί το ξεκίνησα και πως θα τελειώσει. Δε ξέρω που μπορεί να φτάσει η αναισθησία μας και ο εγωισμός μας.. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν είναι ζωή αυτή που έχουμε,όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε το αντίθετο, όσο και να θέλουμε να δείχνουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή μας..

Και να σου πω και κάτι; Διάλεξες να ζήσεις έτσι.. Τη στιγμή που είχες να διαλέξεις δύο μονοπάτια, διάλεξες το εύκολο. Γιατί έτσι σε έμαθαν και έτσι σου παρουσίασαν τον κόσμο. Όχι δε φταις! Δε φταις εσύ που δε σου έδειξε κανείς πως να επιλέγεις το σωστό χωρίς να σκέφτεσαι τα εμπόδια που θα σταθούν στον δρόμο σου! Δε φταις που κάποιοι άλλοι διάλεξαν το μέλλον σου, που έχτισαν την κοινωνία που ΕΣΥ θα ζήσεις.

Αλλά ξέρεις σε τι φταις; Φταις που το δέχτηκες! Φταις που από φόβο ή ντροπή δεν σήκωσες ανάστημα και δεν πάτησες ούτε στιγμή πόδι σε όσους έκαναν επιλογές για σένα! Φταις που τους έχεις αφήσει να σε θεωρούν ως μικρό, ως άκριτο θεατή των ηλίθιων και κομπλεξικών πράξεών τους!

Το ξέρεις πως φταις.. Ξέρεις πως δεν μπορείς να ρίξεις όλο το φταίξιμο σε αυτούς.. Όλα τα ξέρεις, δεν είσαι δα και χαζός! Μα.. Τι κάνεις γι'αυτό ανθρωπάκο; Τίποτα.. Πνίγεις μέσα σου την λύπη, τον θυμό και επιλέγεις να δείχνεις πως είσαι εντάξει με ό,τι κι αν σου περάσουν. Χρόνια τώρα δείχνεις εντάξει.. Τι κέρδισες; Κέρδισες ποτέ κάτι; Όχι! Αλλά δε δείχνεις να σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Σε ενδιαφέρει μόνο το να περνάς καλά, έστω επιφανειακά, έστω για μερικές στιγμές..

Δε ξέρω τι άλλο να σου πω, τι να σου πω εγώ και όσοι άλλοι προσπαθούν, ώστε να ξυπνήσεις. Ώστε να έρθει η μέρα που θα θελήσεις να πάρεις πίσω ότι σου άρπαξαν χωρίς να ρωτήσουν!

Θες να συνεχίσεις να ζεις κινούμενος από άλλους; Θες να συνεχίζεις να ζεις στη μιζέρια σου; Θέλεις τα παιδιά σου να ζήσουν μίζερα σαν εσένα; Θες να πεθάνεις χωρίς να έχεις ζήσει πραγματικά; Φαντάζομαι πως όχι. Ελπίζω πως όχι!

Τα λόγια δε φαίνεται να σε αγγίζουν.. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν καθημερινά δε σε αγγίζουν.. Τα παιδιά στους δρόμους που σε παρακαλούν για λίγη βοήθεια δε σε αγγιζουν.. Τι σε αγγίζει λοιπόν ρε; Τι θες να νιώσεις για να ευαισθητοποιηθείς επιτέλους; Θα σου πω εγώ τι θες! Θες να δεις τον διπλανό σου, τον άνθρωπο σου, τον ίδιο σου τον εαυτό να ΥΠΟΦΕΡΕΙ από αυτή τη ζωή.. Αυτό θες. Μόνο τότε θα δεις τι αποτέλεσμα έχει φέρει η αναίσθητη στάση σου τόσα χρόνια!

Μα θα 'ναι αργά τότε.. Αργά για σένα, δε θα προλάβεις να αντιδράσεις και να συνειδητοποιήσεις με πόσα λίγα ζούσες. Δε θα προλάβεις να το διδάξεις σε κάποιον άλλο, ώστε αυτός να πατήσει πόδι!

Μα αυτό σου αξίζει. Έτσι δεν είναι; Πληρώνεις τα λάθη τόσων χρόνων.. Τα λάθη που έκανες από φόβο μη σε δείξουν με το δάχτυλο μια μέρα, από φόβο μην καταφέρεις αυτό που θες αλλά θα σου είναι δύσκολο να το κρατήσεις..

Τι άλλο να σου πω εγώ,τι άλλο να σου πούμε όσοι προσπαθούμε μέσα από τέτοια ανόητα και γεμάτα θλίψη κείμενα; .. Δεν καταλαβαίνεις από λόγια, δεν καταλαβαίνεις από πράξεις. Δε ξέρω πως θα καταλάβεις λοιπόν.. Ίσως απλά ξυπνήσεις ένα πρωί και καταλάβεις, ίσως χάσεις τα πάντα και καταλάβεις..

Δε ξέρω.. Δε ξέρω και δε με νοιάζει ! Σε σιχάθηκα άνθρωπε. Σε σιχάθηκα από τη στιγμή που γεννήθηκα και είδα τη μιζέρια σου και το ψεύτικο γέλιο σου που την κάλυπτε.

Θα συνεχίσω να στα λέω αυτά παρόλα αυτά.. Θα συνεχίσω να ελπίζω για σένα.. Είναι άδικο να χαθείς έτσι άλλωστε.. Ε;

Η Μάγδα Μπακούση είναι 17 ετών. «Πάντα είχα σκέψεις και συναισθήματα που ήθελα να καταγράψω, έτσι πήρα την απόφαση και άρχισα να γράφω κάποια κείμενα.. Θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό στο μέλλον ! Έτσι ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο καθημερινά.»