http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.solakigk-is-176.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.labrikidougk-is-176.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.markougk-is-176.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.nantingk-is-176.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.potopoulosgk-is-176.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.tomaragk-is-176.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.vasomandgk-is-176.jpglink
0 1 2 3 4 5 6

Η ζωή περνά και χάνεται… | Της Εβίτας Δημητριάδη

Η ζωή περνά και χάνεται… έτσι λέει το αγαπημένο άσμα, και με αφορμή αυτό το τραγούδι κάποια στιγμή φιλοσόφησα και εγώ την δική μου ζωή. Μαζί με διάφορα άλλα γεγονότα που συνέβησαν στην ζωή μου, σημαντικά για μένα κατάλαβα την σημασία «σήμερα». 

Κατάλαβα πόσο σημαντική κάνουν την ζωή μας οι στιγμές που ζούμε κάθε μέρα. Αυτές οι στιγμές είναι και ο λόγος ύπαρξης μας. Για αυτό σκέφτηκα πως κάθε μέρα θα πρέπει να έχει τουλάχιστον λίγες ευτυχισμένες, ανέμελες, ξεχωριστές, έστω ευχάριστες στιγμές. Για να έχω ένα λόγο να θυμάμαι την κάθε μέρα θα πρέπει να την στιγματίζουν κάποιες στιγμές.

Και επειδή δεν τυχαίνουν κάθε μέρα όμορφες στιγμές αποφάσισα να τις δημιουργώ εγώ… μετά σκέφτηκα ότι αυτό είναι λίγο εγωιστικό αλλά όταν εξέλιξα την σκέψη μου κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αφού εμένα αυτό με κάνει να νιώθω καλά με τον εαυτό μου θα το εφαρμόσω.

Έτσι ξεκίνησα να διαχειρίζομαι κάθε «κρίση» που προέκυπτε μέσα στην μέρα βρίσκοντας άμεσα την λύση ώστε να πηγαίνω παρακάτω και να μπορώ στην διάρκεια της ημέρα να δημιουργώ αυτές τις δικές μου όμορφες στιγμές.

Όλη αυτή η διαδικασία δεν άργησε να μου γίνει συνήθεια, με αποτέλεσμα να νιώθω πολύ καλά, να έχω βρει την αυτοκυριαρχία μου.

Τότε άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου…

Και τότε διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι είναι εγκλωβισμένοι στην ματαιοδοξία τους, ζουν για να δουλεύουν. Και αναρωτήθηκα τι νόημα έχει η ζωή τους αφού δεν διασκεδάζουν, αφού δεν την απολαμβάνουν, έστω μερικές στιγμές της; Μάλλον έχουν χάσει το νόημα της ζωής τους ή δεν έψαξαν αν το βρουν ποτέ γιατί δεν έμαθαν.

Αλλά γιατί να μην έμαθαν, αφού οι γονείς μας αυτό το ήξεραν…

Παλιά οι άνθρωποι δούλευαν για να ζουν, ήξεραν αν διασκεδάζουν, τα χρήματα δεν έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο στην ζωή τους.

Από παιδί θυμάμαι τις συναθροίσεις στα σπίτια φίλων που ήταν «ρεφενέ», έτρωγαν, έπιναν, χόρευαν, διασκέδαζαν και τα γλέντια κράταγαν μέχρι πρωίας. Κάθε μέρα μπορούσε να είναι μια γιορτή, δεν χρειαζόταν αφορμές για να βρεθούν και να διασκεδάσουν. Η αφορμή ήταν η ίδια η ανάγκης τους να ζήσουν.

Εμείς αυτό γιατί δεν το μάθαμε; Αφού έτσι μεγαλώσαμε…

Γιατί παιδευόμαστε; Αφού τα βιώματά μας είναι άλλα… 

Μάλλον το ξεχάσαμε στην πορεία, αυτή η «άτιμη» η ρουτίνα της καθημερινότητας, το αέναο κυνήγι της «επιτυχίας», η παράφορη ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας, η ταμπέλα που κληρονομήσαμε να σπουδάσουμε, να γίνουμε σπουδαίοι, να κατακτήσουμε τον κόσμο. Όλα αυτά βέβαια οι γονείς μας, μας τα πέρασαν αλλά γιατί αφού οι ίδιο χωρίς όλα αυτά ήταν ευτυχισμένοι και ζούσαν, ζούσαν πραγματικά κάθε στιγμή.

Η ζωή μας έχει αλλάξει, ο τρόπος ζωής μας έχει αλλάξει και μαζί με αυτόν αλλάξαμε και εμείς. Χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Έχουμε μπλέξει σε ένα συνεχόμενο και επαναλαμβανόμενο κύκλο δουλειάς κ πολλές φορές δουλείας που μας εγκλωβίζει σε ένα μικρόκοσμο και τρώει τον χρόνο μας, τις στιγμές μας χωρίς να τις ζούμε.

Βλέπω καθημερινά ανθρώπους που δεν ξέρουν να ζουν και θλίβομαι γιατί δεν τους έχει πει κάνεις ότι η ζωή περνά και χάνεται…

Αν τους το πεις όμως θα γελάσουν μαζί σου, θα σε περάσουν για τρελό, για φαντασμένο, για ονειροπαρμένο, για τον τελευταίο ρομαντικό άνθρωπο πάνω στην γη…

Πόσο λάθος κάνουν... πόσο πολύ θα το μετανιώσουν όταν ανοίξουν τα μάτια τους και οι αναμνήσεις τους θα περιορίζονται στους 4 τοίχους ενός γραφείου ή ενός σπιτιού.

Πόσο κρίμα είναι να αφήνουμε την ζωή μας να χάνεται…

Μας χαρίστηκε μια φορά, είναι μια και μοναδική (τουλάχιστον με αυτήν την μορφή) και είναι ΤΩΡΑ…

 

Της Εβίτας Δημητριάδη